Χορός και μαθηματικά.

Aναρτήθηκε στην ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ 10-2-2008

Δε θυμάμαι από πότε άρχισε να μου αρέσει ο χορός. Πιθανόν από τη μέρα που γεννήθηκα. 'Ισως πάλι από πριν γεννηθώ.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όπου γλέντι και χαρά, η Μαντάλω πρώτη. Στην πρώτη τάξη του δημοτικού έθεσα το αίτημα μου στην οικογένεια."Θέλω να με γράψετε στο μπαλέτο". Με έγραψαν. Σε ένα σύλλογο του δήμου με παραδοσιακούς χορούς. Τσάμπα βλέπεις.
Πού χρήματα για μπαλέτα και πολυτέλειες; Μεροδούλι- μεροφάι ο πατέρας, πέντε στόματα είχε να ταΐσει, μαζί με τη γιαγιά έξι. Και η "πριγκιπέσα" τους ήθελε και μπαλέτα. Βολεύτηκα με τους παραδοσιακούς. Εκεί εκτόνωνα το πάθος μου με την κίνηση και τον χορό.
Στην πρώτη Γυμνασίου γράφτηκα στο "Λύκειο Ελληνίδων". Για όσους δε γνωρίζουν… "πανελλήνιος συλλογος (ή σωματείο δε θυμάμαι)παραδοσιακών χορών".Τσάμπα και κει φυσικά. Αλλά είχα μεγαλώσει και δεν την έβρισκα πια με τους κυκλωτικούς χορούς.Ήταν η εποχή που είχαν αρχίσει να μου τη σπάνε οι κύκλοι γενικώς.
Τρελαινόμουν όμως με χορούς"ζευγαρωτούς", με ιδιαίτερη αδυναμία στο μπάλο , όπου εκεί μας μάθαιναν όσο χορεύουμε, να μην αφήνουμε από τα μάτια μας, τα μάτια του παρτενέρ μας. Σε οποίο σημείο βρισκόμασταν, απέναντι , δίπλα, πίσω , τα κεφάλια πάντα ήταν γυρισμένα και κοιταζόμασταν στα μάτια. (Κάτι που μου έχει μείνει μέχρι και τώρα, όχι όταν χορεύω, αλλά όταν συζητάω). Ήταν και ένας άλλος χορός, που μου άρεσε πολύ, φερμένος από τα βάθη της Ανατολίας, κάτι σαν βάση του γνωστού "ζεϊμπέκικου", με τη διαφορά ότι αυτός ο χορός απαγορεύονταν από το σύλλογο να τον χορεύουν τα κορίτσια, τα οποία απλά χτυπούσαν παλαμάκια όταν χόρευαν τα αγόρια(Ζεϊμπέκηδες). Όμως, το ζεϊμπέκικο μαζί με το τσιφτετέλι, ήταν εκείνοι ακριβώς οι χοροί που ήξερα από πριν γεννηθώ.
Στην τρίτη τάξη παράτησα και το Λ.Ε, δεν έφτανε ο χρόνος, ζοριζόμουν και στο σχολείο, μετριότατη μαθήτρια με εξαίρεση τα μαθηματικά, που μαζί με το χορό ήταν τότε οι δύο μεγάλες μου αγάπες.
Είπα μαθηματικά και τι θυμήθηκα…!
Έκτη τάξη στο τέταρτο Γυμνάσιο θηλέων. Κοπέλα ντροπαλή, διακριτική, σχεδόν αφανής. Μέσα μου κάτι σιγόβραζε, αλλά δεν είχα καταλάβει ακόμη τι ήταν. (Μη κάνετε συγκρίσεις με τις σημερινές εφηβικές ηλικίες...καμιά σχέση). Είχα ήδη αρχίσει τότε να καταλαβαίνω ότι ο χορός για μένα δεν ήταν απλά "γλέντι". Ήταν ένας τρόπος συναισθηματικής έκφρασης. Ήμουν στενοχωρημένη ...χόρευα. Ήμουν χαρούμενη ...χόρευα.Όταν ερωτεύτηκα τον Λάκη Κομνηνό έβγαζα τον νταλκά μου χορεύοντας σέικ. Όλες οι φίλες μου τότε ήταν ερωτευμένες με τον Πουλόπουλο. Εγώ με τον Κομνηνό τον οποίο μάλιστα γνώρισα σε ρόλο κακού και αιμοβόρου, βρώμικου και άσκημου, δε θυμάμαι πιο έργο ήταν. Δηλαδή θυμάμαι, αλλά δε θέλω να θυμάμαι τις μαλακίες που μας πήγαιναν να βλέπουμε με το σχολείο, άσε που άμα το πω θα προδοθεί η χρονολογία και... εντάξει μη σας προβληματίζω τώρα με προσθαφαιρέσεις.Μετά έγινε καλός και όμορφος στο "εκείνο το καλοκαίρι"αλλά τότε μου πέρασε, γιατί ερωτεύτηκα τον οδηγό του λεωφορείου με το οποίο πηγαίναμε σχολείο και είχε βάρδια πρωινή μέρα παρά μέρα. Έναν μουρτζούφλη γύρω στα εικοσιπέντε, με τη τσίμπλα στο μάτι και μονίμως αξύριστο, επτά η ώρα το πρωί που παίρναμε το λεωφορείο. Στον οδηγό αφιέρωσα καμιά δεκαριά μπάλους. Μετά μου πέρασε κι αυτός.
Τελευταία εκδρομή, ημερήσια, λίγο πριν αρχίσουν οι τελικές εξετάσεις. Συνοδός των τριάντα κοριτσιών της τάξης μου, ο μαθηματικός. Νέος(με τα σημερινά μου μάτια) και φρεσκοδιορισμένος εκείνη τη χρονιά στο σχολείο μας . Εικοσιπέντε από τις συμμαθήτριες ερωτευμένες με τον μαθηματικό. Οι άλλες τέσσερις, δεσμευμένες ήδη, πήγαιναν για γάμο μετά το τέλος του σχολείου. Και εγώ, που εκτός ότι αναρωτιόμουν τι του έβρισκαν του «γέρου», ήταν και το γεγονός ότι με αηδίαζε οτιδήποτε είχε σχέση με χαρέμι και αγέλη.( Κάτι που δε κατάφερα να ξεπεράσω μέχρι και σήμερα). Φανατικός πολέμιος της "αγελοποίησης των μαζών"κάποια ωραία εποχή... Αγελοποιήθηκα (λίγο) αναγκαστικά αργότερα, αλλά η χαρεμοποίηση συνεχίζει να μου προκαλεί αναγούλα.
Στο δρόμο της επιστροφής, λοιπόν, από την εκδρομή. Μουσική στο πούλμαν με τραγούδια μερακλίδικα, οι εικοσιπέντε σαν σουρωμένες μελισσούλες να σειούνται να λυγιούνται γύρω από τον μαθηματικό στις μπροστινές θέσεις, οι τέσσερις κοιμόντουσαν ή ονειρεύονταν τη μέρα του γάμου τους και γω στη τελευταία σειρά των καθισμάτων, είχα κλείσει τα μάτια μου για να μη βλέπω τις «μελισσούλες» και μου γυρίζουν τ' άντερα.
Συνεπαρμένη από τη μουσική χόρευα με τη φαντασία μου τον δικό μου χορό, μόνο για μένα, ξυπόλητη σε μια αμμουδιά, δίπλα σε μια μεγάλη φωτιά. Τώρα πώς τόλμησα και πώς μου βγήκε δε ξέρω... σηκώνομαι όρθια πάνω στο κάθισμα, χωρίς ν'ανοίξω τα μάτια μάτια μου και αρχίζω να λικνίζομαι σε αργό ρυθμό τσιφτετελιού, μιμούμενη τη κίνηση των φύλλων του δέντρου, όταν ελαφρύς αέρας τα διαπερνά, με τα χέρια ψηλά, χαλαρά και λυγισμένα ελαφρώς στους αγκώνες, να κάνουν κινήσεις ανάλογες με το σώμα, πότε να σταυρώνουν μεταξύ τους μπροστά στο πρόσωπο, πότε να ανεβαίνουν λίγο πάνω από το κεφάλι, πότε να κατεβαίνουν στο ύψος των ώμων, ακολουθώντας την ήπια αυτή κίνηση οι παλάμες και τα δάκτυλα. Το κεφάλι ριγμένο πάντα πίσω, χωρίς να ανοίγουν τα μάτια. Βρισκόμουν σε κατάσταση έκστασης.
Το τραγούδι τέλειωσε, συνήλθα από την έκσταση και κατακόκκινη (φαντάζομαι) γιατί αισθανόμουν να έχει πάρει φωτιά το πρόσωπό μου, άνοιξα τα μάτια μου με την ελπίδα ότι δε με είχε δει κανείς. Όμως, λίγα εκατοστά μπροστά μου βλέπω το πρόσωπο του μαθηματικού, ανασηκωμένο προς το μέρος μου, όπως συνέχιζα να είμαι επάνω στο κάθισμα, να με κοιτάζει με ένα βλέμμα που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου.(Λίγο καιρό αργότερα έμαθα ότι αυτό είναι "βλέμμα αντρικό") και με μια φωνή αγνώριστη(ένα χρόνο τον άκουγα να παραδίδει, τέτοιο ήχο πρώτη φορά άκουγα) να μου λεει:
«Βρε σιγανοπαπαδιά …που ήσουν κρυμμένη εσύ τόσο καιρό»;
«Πως είπαμε σε λένε»;
«Δε σε ρώτησα το επώνυμο... το άλλο... το μικρό…»

ΕΕΕΕΕ...ΕΕΕΕΕ.....ΕΛΑ ΣΤΟ ΧΟΡΟ....!

ΡΙΧΤΟ ΡΕ ΝΙΟΝΙΟ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΑΝTAMA

Update: Το τραγούδι που πρόσθεσα παρακάτω είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στο φίλο μου τον Μπάλο (Gvarvaki) που μου ζήτησε κάτι μερακλίδικο σαν αυτό του πούλμαν. Εγώ όμως έβαλα ακριβώς ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΠΟΥΛΜΑΝ!
(Καλά μερακλώθηκα για τα καλά σήμερα!)

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος. Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος. Ερμηνεία: Σωτηρία Λεονάρδου
cd "Το ρεμπέτικο"