Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Λίγο πριν τη γαλήνη

Ο ουρανός είναι γεμάτος σύννεφα. Μαύρα σύννεφα που χτυπιούνται μεταξύ τους τρελαμένα απ’ τους αέρηδες. Κλείνει τα μάτια της κι εισπνέει το θαλασσινό αέρα μ’ ευγνωμοσύνη. Ισιώνει την πλάτη της για αρκετή ώρα, έχοντας τη ψευδαίσθηση ότι μ’ αυτή τη στάση θα ισιώσει τη ψυχή της. Γέμισε λακκούβες τελευταία κι είναι επικίνδυνη για ατυχήματα, για όποιον δεν ξέρει τι θα συναντήσει πλησιάζοντάς την.

Αισθάνεται ότι έχει σπαταληθεί. Όπως το νερό που τρέχει από τα λούκια και κυλιέται στην άσφαλτο, άχρηστο, αθόρυβο, περιττό. Σα ποταμός νοιώθει που έχει ξεστρατίσει.

Αυτός ο έρωτας που της έχει πάρει το νού, δεν είναι βράχος, ούτε πέτρινος όγκος ασάλευτος, γυμνός, γκρίζος. Αντάρα της θάλασσας είναι, αέρας δυνατός, ανεμοστρόβιλος σαν αυτόν που κάνει τα κύματα να ορθώνονταν σαν πελώριες βεντάλιες και να χτυπούνε αλύπητα τη στεριά, διεκδικώντας το χώρο. Τη κύκλωνε, τη παίδευε, την έτρωγε αργά αργά, βασανιστικά, όπως το σαράκι τρώει τη σάρκα και το μυαλό που υποτάσσονται σ’ αυτό που λέγεται πόθος.

«Λοιπόν Λενιώ μου,(έτσι συνήθιζε ν’ αποκαλεί τον εαυτό της), η ζωή τρέχει πολλές φορές εν αγνοία μας. Τα λάθη και οι αδυναμίες μας είναι σα τα σίδερα της φυλακής. Μας αμπαρώνουν και μας περιθωριοποιούν μέσα στις δικές τους ευθείες. Ο καθένας έχει τη δική του φυλακή έξω από δεσμοφύλακες. Λενιώ μ’ ακούς; Δεν αντέχω άλλο! Θέλω να ξεκολλήσω από αυτόν τον ανολοκλήρωτο έρωτα που σαν βεντούζα ρουφά το μυαλό μου, πίνει τη σκέψη μου, εκμεταλλεύεται το παρόν μου. Δεσμεύει τη ξενοιασιά μου, την ανεμελιά μου, την ελευθερία να χαρώ τη ζωή μου όπως τη θέλω εγώ. Κάλλιο να καταπιείς ένα μαγκάλι κάρβουνα παρά να ερωτευτείς. Στάχτη σε κάνει ο έρωτας. Στάχτη! Σαν μπει ο πειρασμός μέσα σου νερουλιάζει ο νους. Άσε, μη τα ρωτάς!» μονολογεί και ξεθυμαίνει. Ευτυχώς που δεν την ακούει κανείς.

Είναι πολύς ο καιρός που έτσι ονειροπαρμένη χτυπιόταν και στριφογύριζε σαν δαιμονισμένη στο κρεβάτι της. Ο έρωτας. Ο έρωτας που την έκαιγε, έτσι απλά σα τη φλόγα του αναπτήρα της. Μια φλόγα που έκανε το κορμί της να πυρακτώνεται, να πληθαίνουν οι χυμοί, να ζητούν διεξόδους.

Το ίδιο μαρτύριο κι αυτή τη νύχτα. Απ’ τα χαράματα σηκώθηκε και αγνοώντας τον καιρό πήρε τον κατήφορο για τη παραλία. Πλάι στο μουγκρητό της θάλασσας που χόχλαζε από θυμό κι έφτανε σχεδόν μέχρι τα πόδια της, αποκομμένη απ’ τα εγκόσμια και την άθλια πραγματικότητα της εποχής, ζούσε τη δική της αλήθεια. Ζούσε έστω και για λίγο ελεύθερη. Εκεί, σ’ αυτήν τη θάλασσα, έλεγε όλα τα μυστικά του κορμιού και της ψυχής της. Μια θάλασσα παράξενη που νόμιζε κανείς ότι είχε ρουφήξει το παράπονο των μοναχικών ανθρώπων, πίκρισε απ’ το δάκρυ και αντάριασε. Ποτέ δεν ησύχαζε, σαν τους κόρφους τους αχάιδευτους που βαριαναστενάζουν. Ριπίδια στους βράχους εκτόνωναν τη μανία από τα κύματα και απέναντι…αχ! εκεί απέναντι, εκεί ήταν Εκείνος. Σε κείνη τη στεριά τη τυλιγμένη στη θολούρα του νερού που σαν να ‘χε ηφαίστεια ο βυθός του, ανέβαζε ατμούς και την έκρυβε από τα μάτια της.

Το νόμιμο και το παράνομο, το έντιμο και το άτιμο, το πρέπον και το μη πρέπον, η λογική και το παράλογο, ήταν πια άβαρες λέξεις χωρίς ουσία. Έπρεπε επειγόντως να τον συναντήσει. Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε το τέλος.

Μέσα στη βροχή και στον άνεμο, μουσκεμένη μέχρι τη ψυχή της , έκλεισε τα μάτια της και γαλήνεψε το πρόσωπό της από το ξάφνιασμα μιας πληρότητας, που έφτανε στα όρια του απίστευτου. Απίστευτο ήταν κι αυτό που ακολούθησε.

Γύρισε σπίτι. Ένα τηλεφώνημα στην αεροπορική εταιρεία, κλείσιμο θέσης με την απογευματινή πτήση. Ίσα που προλάβαινε. Καθώς έριχνε στο σακβουαγιάζ τα απαραίτητα, ανακάλυψε πως κάτι έλειπε και σταμάτησε απότομα. Η χαμένη της αυτοπεποίθηση. Προσπάθησε να θυμηθεί που την είχε κρύψει πριν από αρκετά χρόνια. Έψαξε σε κάθε γωνιά. Στο ραφάκι με τα σαμπουάν και τα αφρόλουτρα. Στο βαλιτσάκι με τα καλλυντικά της. Πίσω από τον καθρέφτη του μπάνιου. Μέσα στο συρτάρι με τα εσώρουχά της. Ακόμα και στο πατάρι των αναμνήσεών της. Στα υπόγεια της ψυχής της. Πουθενά! Δε πειράζει, θα έφευγε χωρίς αυτήν. Της έφτανε η αλήθεια της. Έτσι κι αλλιώς είχε πάρει απόφαση ν’ ακολουθήσει τη θεωρία της νυχτοπεταλούδας, που πετάει προς στο φως κι ας είναι να την κάψει.



Στιχοι,μουσική,ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος



Μες στα σύννεφα, ζωή μου
μακριά απ'τη φυλακή μου να με πας
Να μ'αγγίζει ο αέρας,
σαν το ξύπνημα μιας μέρας να γελάς.
Να κουρνιάζω στο πλευρό σου,
μες στο παραμιλητό σου να με βρεις.
Ν'ακουστεί το όνομά μου
κι εσύ ράγισε, καρδιά μου
κι ας χαθείς, ας χαθείς.

Να με σήκωνε ένα κύμα
να με λύτρωνε απ'το κρίμα της ψυχής.
Να ξεπλύνει το θυμό μου
να ξανάρθει τ'όνειρό μου να το δεις.
Ας ερχόταν ένα βράδυ

να 'χε φως κι όχι σκοτάδι να το ζεις.
Να μπορώ να σου γελάσω

κι ύστερα να προσπεράσω
κι ας χαθείς, ας χαθείς.

Του μυαλού μου οι εικόνες
να 'σβηναν σαν να 'ταν πόρνες της στιγμής.
Να μην έχω να θυμάμαι
όλα αυτά που με πονάνε,
ας χαθείς.
Να μην ξέρω πια τι κάνεις,
άλλο να μη με πικράνεις,
δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να σε κοιτάζω
και στα λόγια να μη βάζω
σ'αγαπώ.

67 σχόλια:

Sophia Kollia είπε...

Ας ελπίσουμε ότι θα της βγεί σε καλό..
καλημέρα

Μαριλένα είπε...

ασε!
και μ' είχε πιάσει το άγχος, πως αφου δεν την έβρισκε, δεν θα πηγαινε.

ας παει κι ας της βγει και σε κακό, που λεει και το τραγουδι

σε φιλώ :)

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Καταπληκτικό κείμενο!!!

Κοριτσάκι, γράφεις υπέροχα!!!

Ο έρωτας ...

marianaonice είπε...

Μάντεψες την ψυχή μου!
Γι' άλλη μια φορά μίλησες μέσα μου!
Μόνο που εγώ δεν μπορώ να φύγω χωρίς τη χαμένη αυτοπεποίθησή μου...
Καλό μεσημέρι Κυριακής.

eirini είπε...

Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από σένα Ανασαιμιά μου!
Καλά έκανε και πήρε την απόφαση να πάει. Τί κι αν καεί... τουλάχιστον θα έχει ζήσει!
Γράφεις ονειρεμένα!!!!!!!!
Σε φιλώ! Καλή εβδομάδα να έχουμε!

Παλμος είπε...

Πόσο περισσότερο μπορεί να καεί?

Όταν κάθε μέρα αυτό που ζει την καίει!!!!

Μόνο όταν υπάρχει απόφαση, η αυτοπεποίθηση είναι δεδομένη!!!!


Να είσαι καλα:))

Φιλί Παλμένικο:))))

Ανώνυμος είπε...

Τη χαμένη αυτοπεποίθηση, που έχασε η Λενιώ, πες της αν τη δεις ότι και να την ξαναβρεί θα την ξαναχάσει, επειδή πάντα έτσι γίνεται με αυτή τη ρημάδα. Μια έρχεται μια φεύγει. Το θέμα είναι να το γνωρίζει κανείς αυτό για να μπορεί να αντέχει περισσότερο τους καημούς.
Η νυχτοπεταλούδα που πέφτει πάνω στην αναμμένη λάμπα το ξέρει ότι θα καεί, για να το κάνει όμως πρέπει να αξίζει ο κόπος…
Λοιπόν, πολύ καλά έκανε η Λενιώ και ξεκίνησε χωρίς την αυτοπεποίθηση. Να δεις που όταν φτάσει και χρειαστεί τη βοήθειά της, κάπου εκεί δίπλα της θα είναι και θα την αγκαλιάσει…
Υπέροχο το τραγούδι με ακόμα πιο υπέροχο το κείμενό σου Ανασαιμιά.

tovenito είπε...

όταν η αλήθεια μου χτυπάει την πόρτα πάντα της ανοίγω. μόνο αυτή χρειάζεται μέσα στη βαλίτσα. όλα τα άλλα έρχονται, φεύγουν, ξανάρχονται

Artanis είπε...

Πανέμορφη ανάρτηση Ανασαιμιά... Ταξίδεψα για λίγο...
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα..., σε φιλώ..

L.N.E (Ελένη Γ.) είπε...

Με το βλέμμα στραμμένο στο σύννεφο
με την ανάσα διψασμένη
με τα χείλη στεγνά κι αφυδατωμένα
έφυγε..
Στις αποσκευές της τα όνειρα τα παιδικά
ένα ζευγάρι σανδάλια
μια φωτογραφία της μάνας
κι ένα δάκρυ απ΄την εικόνα της Παναγιάς που ακόμα νωπό ήταν
Ο καιρός βαρύς, σκοτεινός, πένθιμος
Μια σιωπή καρτερούσε χρόνια να βγει απ΄το στήθος
Εκεί, στο πρώτο κύμα κατέθεσε όλη τη περιουσία της
Μια κραυγή πόνου, απαράμιλλη με τους αχούς της ηδονής
κι η έκσταση να διαγράφει τη πορεία του ταξιδιού
Φυσικά..
Χωρίς πρέπει
Κατάφερε μια εισπνοή
Αμφίβιο πλάσμα πετούσε μέσα στη θάλασσα
Συναντήθηκαν οι δυο τους
Αντάμωσε το άλλο της ολόκληρο
Μισή δε γεννήθηκε ποτέ.. νεκρή μόνο
Έσμιξε ο ουρανός με τη θάλασσα
τότε που η γή έρωτα έκανε με τα σύννεφα
Τότε που η βροχή ξέσπασε για να προβάλλει το τόξο τ΄ουρανού
και να χαράξει τη πορεία προς το φως της ψυχής της
και η ανάσα ήπιε Ζωή και ξεδίψασε..

Skouliki είπε...

η φωτια της ψυχης και η αληθεια δεν ειναι συγγενεις

jk in your life είπε...

KAΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ.ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.ΜΠΡΑΒΟ.

Ανώνυμος είπε...

Τι να κάνεις, έτσι είναι ο Έρωτας, σαν την θάλασσα τρώει τον βράχο σιγά σιγά και τον διαμορφώνει...

Την βρήκε τελικά την χαμένη αυτοπεποίηση της κάπου;

Άστο ρητοκική ερώτηση.

Την καληνύχτα μου

Σταλαγματιά είπε...

To αποτέλεσμα κάποιες φορές κρίνεται από την πρόθεση....
όλα μέρος του παιχνιδιού δεν είναι;
Και ο έρωτας,
όπως λέει και ο ποιητής ο πιο όμορφος τρόπος να "πεθάνεις"...

Δημιουργία είπε...

Ο,τι και να κανεις ο ερωτας ειναι ερωτας και πολλες φορες μας κανει να χανουμε την αυτοπεποιθηση μας,και αντε ψαξε να την βρεις... αμ δε!

faraona είπε...

«Ας παει κι ας της βγει και σε κακο...»
Ετσι δεν λεει κι ο Νικακης ο Παπαζογλου στο φοβερο του τραγουδι ο Αυγουστος?
Το πολυ πολυ να μαζευει τα κομματια της μετα μες τον πονο.
ε! ΚΑΙ?



ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ανασαιμια μου ,μερα πουναι σημερα!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Εξαιρετικό ερωτικό ψυχογράφημα. Το τέλος του κειμένου σου, μου θυμίζει μια σκηνή από το διήγημα
" Η Μοναχή" (από το βιβλίο "Ο Θεός στο καφενείο" εκδ."ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ") όπου κάποιος που ερωτεύεται μια νεαρή Μοναχή κάνει διάλογο με την εσωτερική του φωνή που τον ρωτάει έντρομη: "Είσαι τρελός;" και κείνος απαντά: "Ναι μπορώ ακόμα να είμαι! Ενεργοποιώ ένα ποτάμι που θα με παρασύρει. Δε με νοιάζει που θα με βγάλει. Αρκεί να με παρασύρει..." Αυτό το βάζω σαν την αρσενική εκδοχή, απέναντι στο θαυμάσιο, γεμάτο κρυφές ισορροπίες και φανερές εντάσεις, κείμενό σου...

KitsosMitsos είπε...

Το κείμενο είναι όντως πανέμορφο...
Σε ταξιδεύει.
Την καλησπέρα μου.

Unknown είπε...

το φως γι' αυτό υπάρχει. για να προσελκύει τις πεταλούδες του...

κι οι πεταλούδες πάνε προς τα κει πάντα μ' έναν χτύπο παραπάνω στην καρδιά...

αυτόν του αναπόφευκτου προορισμού τους...

φιλιά βρόχινα...

e-ioannis είπε...

Μονο με την αυτοπεποιθηση μπορει να τα καταφερει ο ανθρωπος.

Ανώνυμος είπε...

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!!!!!ΓΙΑ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΣΟΥ.....

venceremos είπε...

απαπαπαπαααα τι ομορφα που γραφεις!!!
τωρα οσο για αυτοπεποιθηση. ερωτες, τα θελω και τα πρεπει...αστα να πανε!
φιλια καρυστινα

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Σε ακούω Λενιώ...

"Ο καθένας έχει τη δική του φυλακή έξω από δεσμοφύλακες. "

Αυτό κρατώ...
Την καληνύχτα μου.

ωκεανος.... είπε...

καλησπερα ανασαιμια μου.. εγραψες.. εγραψες στο δακρυ που ακουμπαει στο κυμα,στα ατελειωτα αμμοδη χιλιομετρα αναζητοντας την ουσια αναμεσα στο μυαλο και την καρδια,μα παντα το παραλογο κερδιζει..

κι αν γυρναγε ο χρονος πισω θα λαχταρουσες να κανεις τα ιδια λαθη να αναζητησεις τους ιδιους θαλασσινυς ηχους να μπλεκονται στην ξενοιασια ενος χαμογελου. ναι ειναι ωραια να θυμασαι και οταν θυμασαι να χαμογελας..

υπεροχο κειμενο..

giant13 είπε...

Πιστεύω πως την αυτοπεποίθηση της, την είχε πάρει μαζί της απ την στιγμή που πήρε την απόφαση να τον συναντήσει, ίσως.... να μη το χε καταλάβει και την έψαχνε άσκοπα

Μαργαρίτα είπε...

Την Παρασκευή 12/12 ανάβουμε ένα κεράκι στο μπαλκόνι μας στις 21:00 για τον♥Αλέξη♥ .

Αν δεν έχετε μπαλκόνι κάνει και ένα παράθυρο.

Προωθήστε το.

Καλημέρα καλή μου φίλη ***

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Ανασαιμια! :)

Ακού τους στίχους.... Δεν έχω λόγια να πω....

Ανώνυμος είπε...

την κυρία Γαλήνη αμα βρεις που φωλιάζει στείλτην κιαπο δω να τη ρωτήσω..
Ανασούλα γράφεις πολύ όμορφα..
αναρωτιέμαι αν συμβαίνει πάντα όταν το ανεκπλήρωτο ολοκληρώνεται να χάνει τη μαγεία του..
και τι αξίζει αλήθεια πιο πολύ??
η ολοκλήρωση ή η μαγεία??
την αγάπη μου και τις ευχές μου για όμορφο σκ

Skouliki είπε...

η αυτοπεποιθηση δεν ειμαι σιγουρη ποσο σωστος δασκαλος ειναι
καμια φορε σε κανει να γινεσαι εγωιστης

αρα ολα ρισκο ειναι

αρκει να κανεις το βημα μωρε

να εχεις πιστη στο παρακατω

καλησπερα

. είπε...

Ας το ελπίσουμε Σοφούλα μου!

. είπε...

Ας ελπίσουμε ότι δε θα της βγει σε κακό Μαριλένα μου! (Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.)

. είπε...

Κατ'αρχάς Ξυπόλητη σ'ευχαριστώ για το...κοριτσάκι.Πληροφοριακά σου λεώ ότι το κοριτσάκι έχει και ...έναν εγγονό! :)
Και δεύτερον...Αχ αυτός ο 'Ερωτας!

. είπε...

Καλό είναι Μαριάνα μου να φεύγεις έστω και χωρίς αυτοπεποίθηση. Και που ξέρεις; Μπορεί να μη τη βρήκες στα σημεία που έψαξες και να τη βρεις...μέσα σ'ένα βλέμμα! :)

. είπε...

"Τί κι αν καεί... τουλάχιστον θα έχει ζήσει!"
Ειναι πολύ σημαντικό Ειρηνούλα μου να ΖΕΙΣ όσο τουλάχιστον βρίσκεσαι...εν ζωή!

. είπε...

"Πόσο περισσότερο μπορεί να καεί?
Όταν κάθε μέρα αυτό που ζει την καίει!!!!"
Aυτό το κάψιμο φίλη μου Παλμένια είναι μαρτύριο. Ενώ το άλλο...είναι η χαριστική βολή...η λύτρωση!
Φιλιά!

. είπε...

"Η νυχτοπεταλούδα που πέφτει πάνω στην αναμμένη λάμπα το ξέρει ότι θα καεί, για να το κάνει όμως πρέπει να αξίζει ο κόπος…"

Το αν αξίζει ή όχι ο κόπος καλέ μου φίλε Συνεά μπορεί να το ξέρουν όλο οι άλλοι εκτός από την ...νυχτοπεταλούδα :)
Μπορεί ένα νερουλιασμένο μυαλό να έχει κρίση σωστή; :)

. είπε...

Να μη χρειάζεται να χτυπάει τη πόρτα η αλήθεια Τοβένε μου. Καλύτερα να έχει δικό της κλεδί. :)

. είπε...

Nα'σαι καλά Αρτανίς μου,σ'ευχαριστώ!

. είπε...

Ελένη...Κυρά μου!

Μέσα στη πελαγίσια ορμή
συνουσία πολύτοκη συντελείται.
Ουρανοθάλασσα η καρδιά
μεσ'στους θαλασσινούς δαίμονες
ζυγιάζεται τώρα
για τα καινούργια θάματα.
Τούτο το πάθος
η ανάσα γνωρίζει καλά
το'χει δει συγκινήσεις να προσφέρει
να οδηγεί σε κορυφές.
Μα το μέτρο το ζει,
τη βοηθά νηφάλια να μείνει
το φόβο ν'αγνοεί.

Το δίλημμα χρόνια μελετά
δίχως τη θεωρία να βρίσκει.

. είπε...

Σκουλικάκι μου σοφό...
Ζητώ ανάλυση της θεωρίας σου.

. είπε...

Ευχαριστώ JK! Επίσης!

. είπε...

"Τι να κάνεις, έτσι είναι ο Έρωτας, σαν την θάλασσα τρώει τον βράχο σιγά σιγά και τον διαμορφώνει..."

Συμβαίνει και το αντίθετο Οδοιπόρε μου!

Σαν τη θάλασσα είναι οι χρόνος που σιγά σιγά τρώει τον βράχο του 'Ερωτα και τον διαμορφώνει. Ακόμη και τον εξαφνίζει! :)

akrat είπε...

άντε βρε στον καλό αγώνα ξανά ε??

. είπε...

Όλα μέρος του παιχνιδιού είναι Αναστασία.Στο παιχνίδι της ζωής!

. είπε...

Kι άλλες φορές Δημιουργία μου είναι ο λόγος να τη βρούμε. Ο Έρωτας!

. είπε...

E! Και; Καλή μου Νατάσσα...

. είπε...

"...Δε με νοιάζει που θα με βγάλει. Αρκεί να με παρασύρει..."

Αρσενική ή θηλυκή,η εκδοχή είναι μία φίλε μου Φαίδων!

. είπε...

Ευχαριστώ Κιτσομήτσο!

Το πέρασμά σου από δω είναι χαρά για μένα.

. είπε...

Γλυκός τούτος ο χτύπος Νεράιδα μου!
Ακόμα κι αν πονάει λίγο.

. είπε...

'Aστα να πάνε Βενσερέμα μου...άστα να πάνε!

. είπε...

Καμιά φορά Ιωάννη μου ακόμα και μ'αυτή δε βοηθάει να γίνουν όλα κατά πως τα θες.

. είπε...

Σ΄ευχαριστώ Παπαρούνα μου!

. είπε...

"Αυτό που μοιάζει φυλακή
είναι το πέταγμά σου
που 'χει φτερά μα δεν μπορεί
να κόψει τα δεσμά σου"

Καναρινένια μ'ακούς;

. είπε...

Μήπως Αργύρη μου ευτυχώς που το παράλογο κερδίζει;

. είπε...

Λες μωρέ Γίγαντα να βρισκόταν στον πάτο του σακβουαγιάζ και έψαχνε άδικα;

. είπε...

Καλησπέρα Μαργαριτούλα!

. είπε...

Nαι,είναι υπέροχο τραγούδι Λυγερή μου!

. είπε...

'Oπως και να'χει Σταγονίτσα μου η μαγεία είναι μαγεία. Και κάποια στιγμή εξαφανίζεται έτσι κι αλλιώς!

. είπε...

Σωστά το 'πες Σκουλικάκι μου. "Όλα είναι ρίσκο!" :)

. είπε...

'Ολα είναι αγώνας Ακράτ.Και αυτός της ζωής ο πιο δύσκολος!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Aνασαιμιά
Όχι δεν είναι μία η εκδοχή Ανασαιμιά αφού η γυναίκα είναι έτοιμη για μεγαλύτερες θυσίες στον έρωτα από τον άντρα. Άλλος ο ψυχισμός του αρσενικού κι άλλος του θηλυκού. Η λογική γίνεται ανίσχυρη μπροστά σε μια ερωτευμένη γυναίκα που πρέπει να πάρει μια απόφαση. Ο άντρας συχνά μπερδεύεται με τη λογική πριν πάρει τις αποφάσεις του. Αυτή δεν είναι η άποψή μου, είναι η πραγματικότητα, που δεν θέλω να την επιβάλλω παρά μόνο να την καταθέσω.

Αλλοπαρμενο είπε...

Καλα Χριστουγεννα Ανασαιμια μου , τα φιλια μου!!! :)...καλα εκανε η Λενιω και πηγε ...λοιπον , εγω θα το παρω αλλιως!...η Λενιω ειχε καιρο απαλαχτει ,δεν ειχε να χασει τιποτα..

eirini είπε...

Ανασαιμιά μου, Καλά Χριστούγεννα!!! Τις θερμότερες ευχές μου για υγεία και ευτυχία σε σένα και στην οικογένειά σου!!!!

Aristodimos είπε...

Ευχομαι ο ερχομος του Κυριου να γεμισει τις καρδιες μας αγαπη για τον συνανθρωπο και σεβασμο....

Καλα Χριστουγεννα σου ευχομαι με υγεια και χαρα κοντα σ αυτους που αγαπας...

Αρης

Δημιουργία είπε...

Ανασαιμιά, καλά Χριστούγεννα, με υγεια και ό,τι επιθυμείς!

Artanis είπε...

Έψαχνα να δω που θα σου αφήσω τις ευχές και τελικά βρήκα εδώ...
Ανασαιμιά μου γλυκιά, χρόνια σου πολλά, καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το 2009...Καλά να περνάς...
Φιλιά πολλά...

. είπε...

Φιλαράκια μου,

η έλλειψη χρόνου δεν μου επέτρεψε όχι μόνο να απαντήσω στα σχόλιά σας,αλλά ούτε καν να μπορέσω να σας επισκεφτώ και σας ζητώ συγνώμη γι αυτό.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όλους όσους αφήσατε εδώ σχόλια και ευχές,όλους όσους μου στείλατε τις ευχές σας και εκδηλώσατε το ενδιαφέρον σας για την "εξαφάνισή" μου με μέιλς. Είμαι εδώ,είμαι καλά και δε χρειάζεται να ανησυχείτε την Νικολούλη.
(Αυτό, για κάποιον καλό φίλο που μου έγραψε ότι αν δεν εμφανιστώ σε τρεις μέρες θα της πάρει τηλέφωνο να δηλώσει εξαφάνιση) :)

Μια παγωμένη καλημέρα από τον Βορρά, βγαλμένη όμως μέσα από την ψυχή μου, που τη ζεσταίνετε με την αγάπη σας και το ενδιαφέρον σας.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!