Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

O τοίχος

Διήγημα

Η δυνατή βροχή όρμησε κατά πάνω της αγριεμένη, μόλις η Αγγελική κατέβηκε από το αυτοκίνητό της. Άνοιξε το πορτμπαγκάζ και πήρε βιαστικά στα χέρια τις βαριές σακούλες του σούπερ μάρκετ. Μπήκε στο ασανσέρ, σήκωσε με δυσκολία το φορτωμένο της χέρι και πάτησε με τον αγκώνα το κουμπί του τρίτου ορόφου της παλιάς πολυκατοικίας όπου έμενε. Όταν το ασανσέρ σταμάτησε, έσπρωξε με δύναμη τη πόρτα με τη πλάτη της, ενώ κρατούσε στο στόμα της το μπρελόκ με τα κλειδιά της. Ο εκνευρισμός ακολούθησε την αρχική της έκπληξη. Την είσοδο του διαμερίσματός της έφραζε ο σκούρος όγκος μια δίφυλλης ντουλάπας. Άρχισε να βρίζει μέσα απ’ τα δόντια της, μα σταμάτησε απότομα όταν άκουσε μια βραχνή αντρική φωνή.

-Συγνώμη…τη μεταφέρουμε τώρα αμέσως!

Στράφηκε απότομα προς τη φωνή. Τότε πρόσεξε ότι η πόρτα του διπλανού, για αρκετό καιρό άδειου διαμερίσματος, ήταν ορθάνοιχτη και στο άνοιγμά της στέκονταν…δύο μάτια. Ναι!

Αυτό ήταν το πρώτο που είδε, ίσως και το μόνο. Ένα βλέμμα που την ακινητοποίησε.

Τα μάτια του…

Ήταν σα να είχαν μπει σ’ ένα φωτεινό πλαίσιο και την κοίταζαν εξεταστικά. Έμεινε να κοιτάζει μόνο, αδιαφορώντας για το βάρος που κουβαλούσε και την αστεία φάτσα της, με τα κλειδιά να κρέμονται στο σαγόνι της.

Τα μάτια του…

Ένοιωσε να την αγγίζουν παντού και να εισβάλλουν μέσα της. Ενεργοποιούσαν τη παρουσία τους και αισθάνθηκε μια δόνηση από τη πρώτη στιγμή που εκείνο το βλέμμα έπεσε πάνω της. Για μερικά δευτερόλεπτα άκουγε το βλέμμα του και τον μονόλογο των ματιών του.

-Έχω αγοράσει αυτό το διαμέρισμα και ένας φίλος με βοηθάει στη μετακόμιση. Είμαι ο Νικόλας.

Όταν η Αγγελική ανέκτησε και πάλι τον έλεγχο του εαυτού της, συστήθηκε κι αυτή, αλλά γνώριζε πολύ καλά πως στη στιγμή του χρόνου που μόλις είχε προηγηθεί ειπώθηκε κάτι πολύ μεγάλο. Τόσο μεγάλο που είχε ήδη αρχίσει να τη μεταμορφώνει.

Οι ισορροπίες της είχαν ανατραπεί.

Η ντουλάπα σύρθηκε και άνοιξε τη πόρτα υπνωτισμένη. Εκεί, μέσα στο μικρό της διαμέρισμα, σα να ξημέρωσε ξαφνικά μια καινούργια ηλιόλουστη μέρα, που αναστάτωσε τα πάντα. Έκανε τα κάδρα στους τοίχους να λάμπουν, τα έπιπλα να χειροκροτούν, κι εκείνη…Εκείνη την έκανε να αισθάνεται ερωτευμένη. Έτοιμη μετά από εικοσιέξι ολόκληρα χρόνια να νοιώσει ξανά αυτό το συναίσθημα. Παράτησε τα ψώνια στο πάγκο της κουζίνας και όπως ήταν με βρεμένα ρούχα έπεσε σε μια πολυθρόνα, έγειρε το κεφάλι πίσω και απολάμβανε τον ακανόνιστο, υπέροχο, μοναδικό, χτύπο της καρδιά της.


Η Αγγελική, σε ένα μήνα έκλεινε τα πενήντα. Είχε μείνει χήρα λίγο μετά το γάμο της, όταν ο άντρας που λάτρευε και παντρεύτηκε μετά από τρία χρόνια σχέσης, σκοτώθηκε σε τροχαίο καθώς επέστρεφε με το μηχανάκι από τη δουλειά του. Η Αγγελική τότε ήταν έγκυος στον έβδομο μήνα και μόλις είκοσι τεσσάρων χρονών. Την επόμενη της κηδείας γέννησε πρόωρα έναν γιο. Από τότε ζούσε μόνο γι αυτόν. Χαμογελούσε πλέον μόνο σ’ αυτόν. Δούλευε στο λογιστήριο μιας μεγάλης πολυεθνικής, ενώ μερικά απογεύματα της εβδομάδας βοηθούσε σε ένα λογιστικό γραφείο , για να μπορέσει να τον μεγαλώσει και αργότερα να τον σπουδάσει. Όλο της το ενδιαφέρον ήταν στραμμένο στον Αργύρη, που ήταν και το όνομα του άντρα της. Ο Αργύρης τελείωσε τη φιλοσοφική και μετά το στρατιωτικό χωρίς να απομακρυνθεί από τη πόλη που έμεναν. Λίγο καιρό μετά διορίστηκε ως αναπληρωματικός φιλόλογος σε μια άλλη πόλη πολύ μακριά. Η Αγγελική σταμάτησε από τη δεύτερη δουλειά. Δεν υπήρχε πλέον λόγος να κουράζεται τόσο. Το κενό από την απουσία του γιου της εδώ και δεκαπέντε μέρες ήταν τεράστιο. Η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι αυτό οφείλονταν στο ότι ζούσε αποκλειστικά και μόνο μέσα από τη δική του ζωή, έχοντας ξεχάσει τη δική της ύπαρξη, της προκάλεσε σοκ.


Σηκώθηκε από τη πολυθρόνα και μπήκε να κάνει ένα ζεστό μπάνιο γιατί είχε αρχίσει να νοιώθει το κορμί της να παγώνει. Έριξε μια ματιά στον μεγάλο καθρέφτη του μπάνιου. Έμεινε να κοιτάζει τον εαυτό της. Δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένη από την εικόνα που έβλεπε. Πόσο καιρό αλήθεια είχε να παρατηρήσει τον εαυτό της; Πρόσεξε τις σακούλες κάτω από τα μάτια της, μια κάθετη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια της, δυο βαθιές χαραματιές που ξεκινούσαν από το τελείωμα της μύτης και έφταναν μέχρι κάτω από τις άκρες των χειλιών της. Όσο για το σώμα της, ο χρόνος και η αδιαφορία είχαν επιφέρει καταστροφικές αλλαγές, που τόσα χρόνια τώρα δεν το είχε αντιληφθεί καν. Σ’ αυτό το σώμα όμως κατοικούσε η δική της ζωή που τώρα έμοιαζε με μια νέα χώρα που μέσα, γύρω και πλάι της ήθελε να κατοικήσει. Να την εξερευνήσει, αυτό ήθελε. Να τη γνωρίσει. Να αξιωθεί στη γνώση των μυστικών και της ανείπωτης ομορφιάς της. Δεν ήθελε να την κατακτήσει. Απλά ήθελε να της δοθεί και με τα χέρια ανοιχτά να την υποδεχτεί σε ένα παντοτινό καλωσόρισμα.

Για μέρες ένοιωθε πάνω της εκείνο το σταθερό, βέβαιο βλέμμα του Νικόλα. Ηλικιακά τον υπολόγισε γύρω στα πενήντα πέντε. Μισό κεφάλι ψηλότερος απ’ αυτήν, δεν θα μπορούσες να τον πεις όμορφο μα ούτε άσκημο. Δεν ήξερε τίποτα άλλο γι αυτόν.

Άρχισε να ψάχνει δικαιολογίες να βρεθεί στο οπτικό του πεδίο. Να συναντηθούν δήθεν τυχαία, στο διάδρομο, στο ασανσέρ, στο μπαλκόνι που μόνο ένα χαμηλό τοιχάκι οριοθετούσε την ιδιοκτησία. Ένα πρωί πριν φύγει για τη δουλειά της και ενώ άπλωνε κάτι ρούχα, τον πέτυχε την ώρα που βγήκε στο μπαλκόνι να αφήσει τα σκουπίδια . Της τράβηξαν τη προσοχή τα γυμνά του μπράτσα. Φορούσε μόνο ένα μαύρο αμάνικο φανελάκι, από τη λαιμόκοψη του οποίου ξεπηδούσαν μια τούφα γκρίζες τρίχες, εικόνα που την έκανε να χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και να μη μπορεί να συγκρατήσει το τρέμουλο που τη συνεπήρε.

-Κρύο σήμερα, της είπε και βιάστηκε να ξαναμπεί μέσα χωρίς να περιμένει την απάντησή της.

Τα βράδια κρατώντας ένα ποτήρι κρασί στο χέρι κολλούσε πάνω στο μεσότοιχο που χώριζε τα διαμερίσματα και άκουγε τη καθημερινότητά του. Ήταν μόνος. Το σώμα της αφουγκραζόταν, ο ουρανίσκος της ένοιωθε τη μυστική του γεύση και αυτό την ηρεμούσε. Κάτι έπρεπε να κάνει.

Έπαιρνε αποφάσεις και τις αναιρούσε στο λεπτό. Τάιζε το μυαλό της με φαντασιώσεις, κάνοντας έρωτα με κείνη τη ματιά. Ελισσόταν στο μεταίχμιο του πραγματικού και μη, κινιόταν σε συνθήκες που αυτοανατρέπονταν συνεχώς.

Μια Δευτέρα απόγευμα συναντήθηκαν στην είσοδο της πολυκατοικίας.

-Καλησπέρα Αγγελική!

-Γειά σου Νικόλα.

-Πως πέρασες το Σαββατοκύριακο;

Όχι όμορφα αλλά ούτε και βαρετά. Σε σκεφτόμουν συνεχώς. Σε ήθελα πλάι μου. Ονειρευόμουν να ήμουν χωμένη μέσα στην αγκαλιά σου. Να συζητάμε, να βλέπουμε τηλεόραση, να κάνουμε έρωτα να…είπε μέσα της η Αγγελική.

-Ωραία, ήταν η απάντηση της που συνοδεύτηκε από ένα χαμόγελο.

Μπήκαν μαζί στο ασανσέρ χωρίς να ανταλλάξουν άλλη κουβέντα, εκτός από ένα «καλό βράδυ» καθώς ο καθένας έβαζε το κλειδί στη πόρτα του διαμερίσματός του.

Φαινόταν μοναχικός άνθρωπος και λιγομίλητος. Οι ένοικοι της πολυκατοικίας, του είχαν ήδη δώσει τον χαρακτηρισμό του μονόχνοτου και ιδιόρρυθμου. Εκείνη όμως απέφευγε να του προσδώσει χαρακτηρισμούς .

Θα ήθελε πρώτα να ταξιδέψει στα τρίσβαθα του μυαλού του και αν ήταν δυνατόν να εξηγήσει τις πιο απόκρυφες σκέψεις του. "Για να γνωρίσεις κάποιον, σκεφτόταν, πρέπει να προσεγγίσεις τη ψυχή του". Πού όμως να ψάξει να τη βρει; Πώς να ξεπεράσει και να διαπεράσει αυτό το μυστήριο βλέμμα και να εισχωρήσει μέχρι εκεί;

Σήμερα ένα μήνα ακριβώς από τη γνωριμία τους, είναι η μέρα των γενεθλίων της. Μέσα σ’ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα έκανε δώρο στον εαυτό της σημαντικές αλλαγές, από τα μαλλιά της μέχρι το στυλ ντυσίματός της.

Το πρωί που συναντήθηκαν φεύγοντας για τη δουλειά, της φάνηκε ότι είδε και κάτι διαφορετικό στο λατρεμένο αυτό βλέμμα . Κάτι σαν σπίθα. Μα εκτός από τη τυπική χαμογελαστή «καλημέρα», δεν ειπώθηκε τίποτα περισσότερο. Να ήταν ιδέα της άραγε;

Πρώτη φορά που θα γιόρταζε μόνη της το βράδυ των γενεθλίων της. Το περίεργο όμως ήταν ότι δεν τη πείραζε καθόλου αυτό. Αντιθέτως ένοιωθε μια υποψία ευτυχίας. Από την άλλη πλευρά του τοίχου, σε μικρή απόσταση ήταν Αυτός. Ο μόνος που θα ήθελε για συντροφιά αυτή τη νύχτα.

Στάθηκε μπροστά στο καθρέφτη και θαύμασε τη γυναίκα με το βαθύ ντεκολτέ που έβλεπε απέναντί της. Όχι ότι κατάφερε να δείχνει πιο νέα. Αλλά πέτυχε τουλάχιστον να μη δείχνει μεγαλύτερη από την ηλικία της, όπως μέχρι τώρα συνέβαινε. Το σημαντικότερο ήταν ότι εδώ και καιρό είχε παρατηρήσει στα δικά της μάτια μια λάμψη που της φώτιζε όλο το πρόσωπο. Μια φωτεινότητα που δεν είχε να κάνει ούτε με την αλλαγή του χρώματος των μαλλιών της, ούτε με τα καλλυντικά που είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί. Γνωρίζοντας τη προέλευση χαμογέλασε στο είδωλό της κλείνοντας του το μάτι. Σήμερα εκτός από τα γενέθλιά της, θα γιόρταζε τον ένα μήνα από το ξύπνημα της «γυναίκας» από τη χειμερία νάρκη.

Άνοιξε τη μουσική και στο χώρο ξεχύθηκαν μπαλάντες της δεκαετίας του εβδομήντα. Εκεί είχε μείνει μουσικά.

-Μήπως παραλογίζεσαι; Άκουσε τη φωνή του νου να έχει όρεξη για διάλογο.

Η Αγγελική όμως δεν είχε τέτοια διάθεση, ειδικά σήμερα.

-Λοιπόν; Ποιος είναι αυτός άνθρωπος που λες ότι είσαι ερωτευμένη μαζί του; Τι ξέρεις γι αυτόν; Που πάει αυτά τα δυο-τρία βράδια της εβδομάδας που τον ακούς να φεύγει; Σκέφτηκες ότι μπορεί να υπάρχει άλλη γυναίκα στη ζωή του;

Και μόνο σ’ αυτή τη σκέψη η Αγγελική ένοιωσε ένα αγκάθι να της τρυπάει τη καρδιά. Έστειλε το απεγνωσμένο της βλέμμα ν’ αναπαυτεί σε κάτι ασπρόμαυρες μαξιλάρες του σαλονιού ενώ ταυτόχρονα ετοιμαζόταν για αντεπίθεση.

-Δεν δέχομαι τα σύνορα που μου θέτεις. Δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγομαι. Η καρδιά μου έχει αγριέψει και μ’ αρέσει αυτό. Η μοναδική επιθυμία που έχω είναι να χιμήξω σ’ αυτό που λένε ζωή, να ξεσκίσω αυτό το δίχτυ που εσύ θέτεις, λέγοντας μου ότι πρέπει να λογικευτώ.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που λογομαχούσε με τη λογική το τελευταίο διάστημα. Μα ήξερε πια τον τρόπο να τη σταματήσει. Με δυο ποτήρια φτηνό κρασί της βούλωνε το στόμα.

-Αυτή η νύχτα είναι δικιά μου. Αυτή τη νύχτα δε γουστάρω κανέναν κυρία λογική, πολύ περισσότερο εσένα. Δε θα σε αφήσω να μου τη χαλάσεις με τίποτα, είπε καθώς έπινε μονορούφι το πρώτο ποτήρι.

Κάτι πήγε να της πει η λογική μα στο δεύτερο ποτήρι είχε ξεχάσει τα λόγια της κι έτσι σιώπησε.

Η Αγγελική κρατώντας στο αριστερό χέρι το τρίτο ποτήρι κρασί, πήρε τη συνηθισμένη της θέση στηρίζοντας όλο το σώμα της στην αγαπημένη μεσοτοιχία. Οι ομιλίες που ακούγονταν από δίπλα είχαν προέλευση τη τηλεόραση. Έβλεπε τις βραδινές ειδήσεις. Υπέθεσε ότι ήταν ξαπλωμένος στο καναπέ που πρέπει να βρισκόταν ακριβώς από την άλλη πλευρά του τοίχου.

-Μη φύγεις σήμερα…μη φύγεις. Μείνε μαζί μου, του ψιθύρισε.

Έκλεισε τα μάτια και ακούμπησε τη παλάμη του δεξιού χεριού στη σκληρή κρύα επιφάνεια. Έμεινε για λίγο έτσι ξέροντας ότι τη χώριζαν από κείνον μόνο λίγα εκατοστά. Της φάνηκε ότι μύρισε αντρικό αφρόλουτρο. Τον «είδε» ξαπλωμένο εκεί δίπλα με το μπουρνούζι.

Σα να ένοιωσε ότι ο τοίχος ζεστάθηκε, ότι απέκτησε θερμοκρασία σώματος. Σα να άκουσε μια καρδιά να χτυπάει στο σημείο που είχε κολλημένο το αυτί της. Τα δάχτυλα της σκίρτησαν και οι άκρες τους άρχισαν να χαϊδεύουν απαλά το τοίχο. Με μια ανεπαίσθητη κίνηση έτριψε μεταξύ τους τα δάχτυλά της. Ένοιωσε ότι ανάμεσα σ’ αυτά υπήρχαν λεπτές τρίχες αντρικού στέρνου. Ένα μούδιασμα σε όλο της το κορμί και δυο σκιρτήματα ανάμεσα στους λαγόνες της την έκαναν να χαμογελάσει. Το χέρι της άρχισε να κατεβαίνει αργά στο “σώμα” που άγγιζε, ενώ πίεζε ελαφρά τα νύχια της ξύνοντας τον τοίχο. Αισθάνθηκε στη παλάμη της ακόμα και την καμπύλη του στομαχιού και στη συνέχεια της κοιλιάς.

Τα βήματα που ακούστηκαν την έκαναν ν’ ανοίξει απότομα τα μάτια της μεταφέροντάς την βίαια στη πραγματικότητα . Από τον ήχο στο ξύλινο πάτωμα κατάλαβε ότι ο Νικόλας φορούσε παπούτσια, σημάδι ότι έφευγε. Η τηλεόραση σταμάτησε να παίζει. Αμέσως μετά ακούστηκε το κλείσιμο της πόρτας και το «κλικ» που σήμαινε ότι άναψε το φως του κοινόχρηστου.

Σύρθηκε με τη πλάτη αργά αργά στο τοίχο , μέχρι που κάθισε στο πάτωμα. Αγκάλιασε τα γόνατά της συνεχίζοντας να κρατά το ποτήρι και έτσι διπλωμένη ακούμπησε το κεφάλι στο μπράτσο της. Η απόγνωση γέμισε το δωμάτιο. Τη κυρίευσε ο φόβος ότι θα έμεναν για πάντα δυο άγνωστοι, ανήμποροι να εκφραστούν, με μόνη ίσως βοήθεια κάποια σημάδια που και αυτά πιθανόν να ξεθώριαζαν με τον καιρό.

Απογοητευμένη περίμενε ν’ ακούσει τον ήχο του ασανσέρ που θα τον έπαιρνε μακριά της. Αντί γι αυτό όμως, άκουσε να χτυπάει το κουδούνι της πόρτας της.




UPDATE
(29/1/2009)

Επειδή αγαπημένοι μου φίλοι παρατηρώ μια διάσταση των απόψεών σας για το αν θα συνεχιστεί ή όχι η ιστορία, θα ακολουθηθούν δημοκρατικές διαδικασίες και η απόφασή μου θα παρθεί ανάλογα με τη κρίση του λαού της πλειοψηφίας των φίλων σχολιαστών. (Καλά, ούτε η Παπαρήγα να ήμουν ε;)

133 σχόλια:

Sophia Kollia είπε...

Στο καλύτερο μας κόβεις!! Δεν πιστεύω να ήταν το παιδί για τα χαλιά!!!
Περιμένουμε συνέχεια...σύντομα!
καλημέρα

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Γιατί μου το κάνεις αυτό τώρα ρε συ φιλενάδα; είναι να περνάω στην ηλικία μου τέτοιες αγωνίες;;;

Βιάσου ...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Βρε βαφτιστήρα μου, πώς τα καταφέρνεις και με κρατας στην ...τσίτα;
Και κάτι μου θυμίζει γμτ, τούτη η πένα σου, ναι σου λέω...
:-)

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
(υ.γ. να τα εκδόσεις καλή μου, έχεις πολλά από τότε που σε γνώρισα. Το ένα καλύτερο απ΄το άλλο.

faraona είπε...

ΑΑ!!!ΚΟΙΤΑ εγω ειμαι αισιόδοξη και πιστευω οτι τα εφτιαξαν ,τα βρήκαν κι εζησαν μαζι ευττυχισμένοι!
Πολυ ωραιο κείμενο Ανασα μου.Αν μου το εβαζαν αναμεσα σε 100 και μουλεγαν μαντεψε ποιο ειναι της ανασας θα το εβρισκα με την μία.
Εχει την σφραγίδα σου που ειναι γεμάτη ευαισθησία και τρυφερότητα!

πολλα φιλια κουκλα μου

Maria Tzirita είπε...

Καταπληκτική ιστορία και πολύ καλογραμμένη! Εμένα με γέμισε, με ολοκλήρωσε, δε μου χρειάζεται η συνέχεια, μου αρέσει αυτό το συγκλονιστικό τέλος που αφήνει τα σκήπτρα στη φαντασία μας! Μπράβο σου Ανασαιμιά, έχεις τρομερό ταλέντο!

Skouliki είπε...

Μηπως στο κουδουνι ημουν εγω η οποια ηθελα να ενημερωσω οτι περιμενω το παιδι του ????????

tovenito είπε...

καθηλωτική ιστορία. την κατέβασα όλη μονορούφι.
και μου άρεσε το σημείο που το διέκοψες. για να συνεχιστεί το όνειρό, να γκρεμιστούν κι άλλοι τοίχοι..

ενας ανοητος αντρας είπε...

εδω ..
ετσι αστο
γιατι μπορει η πραγματικοτητα
να ειναι κατωτερη
του αναμενομενου
ετσι αστο
να ταξιδεψει μοναχο του
σε καθε ενος φαντασια

καλησπερα σου

gregory είπε...

Μολις την ειδα για πρωτη φορα εξω απο την πορτα,αυτο το αγριεμενο βλεμα της,αποφασισα να την κανω να με συμπαθηση..οπως εγω...και μετα απο ενα μηνα αποφασησα να της μιλησω.......πολυ καλο μπραβο....μου αρεσε πολυ ..και για λογους ηληκιας...

Δήμητρα είπε...

Πανέμορφο Ανασαιμιά μου αλλά...
ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.........
Καλησπέρα καλή μου...Πολλά πολλά φιλιά...(πέρνα να πάρεις ένα βραβείο....)

iLiAs είπε...

..ποιος είναι στην πόρτα..άντε να δει από το ¨ματάκι¨ :)

Καλο βράδυ :)

Artanis είπε...

A ti kala...Panw pou eftiaxne i istoria, papala.....
Na grapseis epeigontws thn sunexeia...

marianaonice είπε...

Η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο να κάνει την εμφάνισή της!!
Και να πάρει το δρόμο της!
Όσο ζει κανείς ο έρωτας παραφυλάει στις σκοτεινές γωνιές της άχαρης ζωής μας και φανερώνεται όταν δεν τον περιμένεις!!
Για άλλη μια φορά έγραψες!!

Πέρασε από το @σπιτάκι μου να πάρεις κάτι!
:)))

venceremos είπε...

Με...ΕΣΤΕΙΛΕΣ πρωί-πρωί Κυρία μου...
ξερεις..συμβαίνουν και στην πραγματικότητα οι υπέροχες ιστορίες σου..η συνέχεια????
για να δω θα την βρεις???
πολλα φιλια Κυριακάτικα

athinovio είπε...

βρε ανάσα,
βρε ανάσα!
ο κθείς μπορεί να βάλει τη φαντασία του να συνεχίσει την ιστορία αλλά θέλουμε να το δούμε γραμμένο δια χειρός σου για να το απολαύσουμε.....

Ανώνυμος είπε...

Ενας τοίχος !πράγματι ηταν!
...και μετά,μετά το άνοιγμα της πόρτας, μια ονειρεμένη πραγματικοτητα που εγινε αναμνηση!
..αχ! αυτος ο τοίχος! αχ!

το ποτάμι

. είπε...

Σας άφησα με τη γλύκα ε Σοφούλα;
Ρίξε μια ματιά στο update που συμπλήρωσα στην ανάρτηση και...βλέπουμε για τη συνέχεια!

Καλή σου μέρα φιλιά!

. είπε...

Aν ο λαός αποφασίσει συνέχεια καλή μου Ξυπόλητή(ρίξε μια ματιά στο update της ανάρτησης) θα την έχει!
Ωραίο πράγμα οι γλυκιές αγωνίες ;)

Καλή σου μέρα με φιλί!

. είπε...

Καλές μου φίλες

Γλαρένια και Φαραόνα!

Συγνώμη που σας απαντώ στο ίδιο σχόλιο αλλά υπάρχει λόγος(μη λέω τα ίδια δύο φορές).

Ως εκ σύμπτωσης είστε οι δύο πρώτες μου μπλογκοφίλες με το που πάτησα το πόδι μου εδώ (εδώ, εκεί, παρακεί...τές πα).

Ως εκ σύμπτωσης τα σχόλιά σας ήρθαν ταυτοχρόνως και ταυτοχρόνως εγκρίθηκαν χωρίς η μία να έχει δει το σχόλιο της άλλης.

Ως εκ σύμπτωσης...λέτε ακριβώς τα αντίθετα! Εσύ Γλαρένια μου ότι κάτι σου θύμιζει (το έπιασα το υπονοούμενο μου το έχεις ξαναπεί)
Εσύ Νατάσα μου ότι έχει τη σφραγίδα μου και θα αναγνώριζες ότι είναι δικό μου γραπτό ανάμεσα σε 100.

Κάντε σας παρακαλώ πολύ ένα συμβούλιο οι δυο σας αποφασίστε και πείτε μου να ξέρω τι μου γίνεται την ανασφάλειά μου μέσα!

Και οι δύο όμως συμφωνείται ότι σας άρεσε πολύ και σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα επαινετικά σας λόγια.

Γλαρένια μου, δεν υπάρχει περίπτωση να εκδώσω αυτά που γράφω εδώ για τον απλούστατο λόγο ότι είναι πράγματα που μοιράζομαι μόνο με σας τους φίλους μου(σα να τα λέω μυστικά σε κολλητούς μου ένα πράμα) και δεν θα ήθελα να βγουν παραπέρα.Ας μείνουν μεταξύ μας οκ? Το ξέρω και σας έχω εμπιστοσύνη :P
Σας αγαπάω πολύ και τις δυο σας!

Kαλημέρες με φιλιά πολλά!

. είπε...

Μαρία Τζιρίτα σ'ευχαριστώ πολύ!
Ξέρεις ότι η γνώμη σου μετράει ιδιαίτερα για μένα, ως ειδική του είδους.(Θα με βοηθούσαν βέβαια και κάποια αρνητικά σχόλια,αν θες στείλε μου ένα e-mail με αυτά που εντόπισες).
Στόχος μου ήταν αυτό ακριβώς που λες.Να πλάσει ο καθένας το τέλος κατά πως το φαντάζεται. 'Ομως δέχομαι πιέσεις από ορισμένους τόσο από τα σχόλια όσο και σε συνομιλίες σε προσωπικό επίπεδο.
Αποφάσισα λοιπόν να καταμετρήσω ψήφους στο τέλος(όπως αναφέρω στο update που έχω βάλει) και ανάλογα να πράξω. Το μπλογκ όπως βλέπεις λειτουργεί με δημοκρατικές διαδικασίες.

Και πάλι σ'ευχαριστώ και συγνώμη για τις απουσίες μου από το μπλογκ σου . 'Οταν έρθω από κει θα σου πω.

Καλημέρα με πολλά φιλιά!

. είπε...

Πάω να ρίξω τίποτα στη κατσαρόλα για να μη με χωρίσει ο άντρας μου και επιστρέφω!

. είπε...

Συνηθισμένο το κόλπο Σκουλικάκι μου, έτσι λέτε όλες για να τυλίξετε έναν άντρα ή να εξουδετερώσετε μιαν αντίζηλο. :P

. είπε...

Με μαγεύει το γκρέμισμα των τοίχων Τοβένε. Ωραία το έθεσες!

. είπε...

"Ποτέ δεν ξέρεις τι θα`ρθεί
και πόσο θα κρατήσει
θα`ναι καλύτερα λοιπόν
στο σήμερα να ζήσεις."

'Οπως λέει και το άσμα που παίζει ο πλέιερ Ανόητε Άντρα!

Η άποψή σου συγκαταλέγεται στο "να μη συνεχιστεί" ή ιστορία. Το τι θα γίνει θα το δείξει το τελικό αποτέλεσμα της δημοσκόπησης.

. είπε...

Mια πολύ ενδιαφέρουσα σκοπιά για το τι συμβαίνει από την άλλη πλευρά του τοίχου αγαπημένε μου Γρηγόρη!

. είπε...

Aν λέω αν...η επόμενή μου ανάρτηση αφορά την παραλαβή του βραβείου που μου έχετε κάνει τη τιμή να μου δώσετε εσύ Δημητρούλα μου και η Μαριάνα...μάλλον θα αργήσεις να μάθεις τη συνέχεια.
Και μη διανοηθείς να με δωροδωκίσεις για να τη μάθεις msnικά! :P

. είπε...

Με το μαλακό Ηλία. Κάτσε να ξεδιπλωθεί πρώτα έτσι όπως είναι κουβαριασμένη!

. είπε...

Καλή μου Αρτανίς από την Ν.Ζ! Μόλις τελειώσω από δω θα περάσω από το μπλογκ σου να μάθω νέα σου.

Καταγράφω την επιθυμία σου!

Φιλιά πολλά!

. είπε...

Με τιμάς διπλά Μαριάνα μου!
Και για τα καλά σου λόγια και για τη σκυτάλη της φιλίας που μου παραδίνεις.

Πολλά πολλά φιλιά!

. είπε...

'Oλες τις ιστορίες τις γράφει η ζωή Βενσερέμα μου!
Το αν θα γραφτεί συνέχεια ή όχι θα αποφασίσει το κοινό!

Τα φιλιά μου!

. είπε...

Αχ βρε Αθηνόβιο (καλά, όταν με λέτε με το παλιό μου όνομα λειώνω λέμε).

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα δείξει αν συνεχιστεί ή όχι. Προς το παρόν δεν έχω κάνει καταμέτρηση να δω προς τα που γέρνει η ζυγαριά. :)

Φιλιά!

. είπε...

Aνώνυμε/η

Κρύβε λόγια...

Leviathan είπε...

kai ego aisiodoxos eimai!!nomizo oti mia xara ekleises tin istoria!!iperoxi!!!bravo sou !!filia!

. είπε...

Nα 'σαι καλά Λεβιάθαν μου! Την ίδια άποψη είχα και γω όταν την έκλεινα αλλά...θα δείξει!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Σεβαστή η επιθυμία σου, όπως και σε ευχαριστώ για την αγάπη σου.

Πάντως, ΔΥΟ-ΤΡΕΙΣ εδώ μέσα γράφετε σ' αυτό το εξαιρετικό στυλ που σε κρατάει από την αρχή μέχρι το τέλος "σε αναμμένα κάρβουνα".
Λέξη δε θέλεις να χάσεις, πόσο μάλλον να προσπεράσεις σειρές ή παραγράφους....

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Dr_MAD είπε...

στρώσου και κάνε το ριμέικ!

Ανώνυμος είπε...

Μέχρι να φτάσω στο τέρμα είχα αγωνία για το τι ακριβώς θα συμβεί.
Σταμάτησες την ιστορία εκεί ακριβώς που χρειάζονταν και αν τη συνεχίσεις μάλλον θα την χαλάσεις-και οπωσδήποτε η συνέχεια δεν θα είναι για μένα, αλλά για…τη μάνα μου!

rain είπε...

Να σου πω την αλήθεια θα'θελα να μάθω τη συνέχεια. Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ο τρόπος που γράφεις και το θέμα..
Οπότε...στρώσου και γράφε φιλενάδα

Δημιουργία είπε...

Πολυ ομορφη ιστορια, τρυφερη και γλυκια. Εμενα μου αρεσε το τελος.Εξαλου πρεπει να βαζουμε και τη φαντασια μας να δουλευει.

Αλλοπαρμενο είπε...

εννοειται οτι θελω την συνεχεια!...βεβαια...καμια φορα , ενα βλεμμα μπορει να μας εξαπατησει , χωρις να φταιει..το "βλεμμα" ..το σιγουρο ειναι οτι της βγηκε σε καλο,αφου χαρη σ αυτο ο βλεμμα θυμηθηκε οτι ειναι γυναικα!..συμπερασμα...οτι κι αν γινει...σε καλο της βγηκε!...δεν καταλαβα γιατι να μην το συνεχισεις!..Καλο βραδυ Ανασαιμια μου!! :)

. είπε...

Σ'ευχαριστώ καλή μου Γλαρένια! Τα λόγια σου με βοηθάνε πολύ.
Καλή σου μέρα!

. είπε...

Που είσαι βρε Μαντούλη; Μεγάλη η χαρά μου που σε ξαναβλέπω!
Θα προσπαθήσω κάνω το καλύτερο για το ριμέικ. :)

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

. είπε...

Από ότι κατάλαβα Συνεά μου να εκλάβω τη δική σου ψήφο στο σύνολο των αρνητικών(να μη συνεχίσω την ιστορία) και της μάνας σου στων θετικών.

Να είσαι καλά, καλή σου μέρα!

. είπε...

Θα αρχίσω να στρώνομαι σιγά σιγά Βροχούλα μου!

Καλή σου μέρα!

. είπε...

Καλή μου Δημιουργία σ'ευχαριστώ για το πέρασμά σου και τα καλά σου λόγια. Η άποψή σου θα ληφθεί υπ'όψιν!

Καλή σου μέρα!

. είπε...

'Ιντα κάνεις βρε Αλλοπαρμένο μου εσύ;
Αυτό που λες είναι πολύ σημαντικό. Ακόμα και από μια ιστορία που μπορεί να μας έχει πληγώσει συνήθως βγαίνει κάτι καλό. Κι αν όχι η "γυναίκα",βγαίνει σίγουρα η εμπειρία.
:)

Να είσαι καλά ότι και να κάνεις.

Καλή σου μέρα!

Sophia Kollia είπε...

Ο λαός, να πει ότι θέλει, εγώ επειδή είμαι πολύ δημοκρατικό άτομο, λέω ότι αυτή άνοιξε, μείνανε μαζί, και τέλος καλό , όλα καλά!
καλημέρα

Ra Ma είπε...

Η ιστορία θα μπορούσε μα μείνει σε αυτό το σημείο, ο κάθε ένας μπορεί να προσθέσει το δικό του τέλος.
(Εγώ ως πρακτικός τύπος, θα υποθέσω πως είναι ο γείτονας και ...κρατά μια βαριοπούλα για να γκρεμίσουν μαζί τον τοίχο!)
Εγώ θέλω όμως να μάθω, εσύ πως το έχεις σκεφτεί!

Καλημέρα!!!

Skouliki είπε...

τι το κανουν ολεςςςςςςς ??????//

ουτε εκει πρωτοτυπω που φ !

. είπε...

Έτσι δημοκρατικά όπως το θέτεις Σοφούλα,όχι αν μπορώ δηλαδή να κάνω διαφορετικά, από το να δεχτώ το τέλος που εσύ δίνεις :) :P

. είπε...

Εσύ Μαρκονάκο μου με την ιστορία που έγραψες στο Σκοτεινό δωμάτιο, μου έκοψες τη χολή με το που διάβασα τη λέξη "βαριοπούλα". Νόμιζα θα έλεγες ότι της την έφερε στο κεφάλι!!
Μπρρρρρ

. είπε...

Eσύ και αν δε πρωτοτυπείς!! Θεότρελο Σκουλίκι!

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

Ανάσα, ή το ΄συνεχίζεις παίρνοντας και τό σχετικό ρίσκο, ή το αφήνεις να συνεχίζεται όπως η φαντασία του καθ' ενός/κάθε μιάς θέλει. Και μέχρι εδώ πάντως, μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένο...

Παλμος είπε...

Ασε τον τοίχο να κανει τη δουλεια του.
Ξερει αυτός.


Φιλια.

anima είπε...

Τί σημασία έχει τί θα γίνει στη συνέχεια;

Αυτό που μετράει είναι το πρώτο βήμα.Που έγινε

Για να γκρεμιστούν οι τοίχοι

Και να απελευθερωθούν οι ψυχές...

Να είσαι πάντα καλά
Σε φιλώ

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Συνέχισε...Σνέχισε...έχει ενδιαφέρον
όχι τόσο το σενάριο όσο το ταξίδι
στο εσωτερικό σου,στην γυναίκα που δεν είναι στην μετεφηβική ηλικία,
Έχει ενδιαφέρον η ιχνηλασία μιας από τις πολλες μορφές του Ερωτα.
Και πάνω απ' όλα αξίζει να γεύεται κανείς την υπέροχη γραφή σου !
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

e-ioannis είπε...

ΕΙΣΑΙ ΤΑΛΕΝΤΟ ΠΑΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ !!!

kostaslogh είπε...

..τι να πώ;
Παρ όλο που πιστεύω ότι και το σίκουελ θα είναι το ίδιο....όσα έχουν πεί οι προηγούμενοι συν το δικό μου μπράβο,
πιστεύω ότι έτσι όπως είναι παραμένει ζωντανό ες αεί,με το ερώτημα να υποδαυλίζει τη φαντασία μας.
Ότι και να αποφασίσεις για μένα καλό θα είναι!
σε φιλώ

eirini είπε...

Ανασαιμιά μου, γιατί σ'αρέσει να μας βασανίζεις;;;;;
Δηλαδή... ρίχνεις μια εκπληκτική διήγηση και... φεύγεις; Ε! όχι κυρία μου!!! Οφείλεις να δώσεις συνέχεια!'

Λοιπόν, στο καταπληκτικό διήγημά σου έχω να πω τα εξής...
Μ'αρέσουν οι άνθρωποι να συνεχίζουν την ζωή τους μετά από έναν χωρισμό ή θάνατο. Η συγκεκριμένη γυναίκα έμεινε χρόνια μόνη... δεν είναι φρικτό αυτό;!
Και κάτι άλλο... αν ήμουν στην θέση της θα του χτυπούσα την πόρτα και θα τον προσκαλούσα για ένα ποτό! Γιατί όχι; Το πολύ πολύ να έλεγε ότι δεν μπορεί... και τί έγινε;! Είναι κρίμα να περνά η ζωή και να μην την χαιρόμαστε!

Ανασαιμιά μου, με μάγεψες για άλλη μια φορά! Είμαι πιστή φαν σου!
Σε φιλώ!

VAD είπε...

Με την πρώτη επισκεψη θα διαφωνήσω με τη διαπίστωσή σου ότι υπάρχει διάσταση απόψεων,συνέχισέ το,ειναι καλο,και το απαιτει η πλειοψηφία!

ποιώ - ελένη είπε...

ανασαιμιά μου
σε έχασα καρδιά μου

στέλνω γλυκά φιλιά ομορφιάς

διαβάζω κείμενο αγάπης
και αναριγώ

Skouliki είπε...

ενδυματολογικα ελπιζω να μην μοιαζεις με παπαρηγα εε χιχιχι

Ανώνυμος είπε...

Ανασούλα πολύ μου άρεσε η ιστορία σου και κυρίως αυτή η ανατροπή στο τέλος.. χτύπησε το κουδούνι και πετάχτηκα κιεγώ απο την καρέκλα μου!!! κιέπειτα τέλειωσε η ιστορία και ήταν σαν να άνοιξε η πόρτα και την έφαγα στο πρόσωπο:):) και έπειτα φαντάστηκα τη συνέχεια.. με διάφορα σενάρια..
γιαυτό εγώ δεν θέλω να μας γράψεις τι έγινε.. μου αρέσει έτσι όπως το τέλειωσες.. η ομορφιά βρίσκεται εκει που ξεκινάει η φαντασία..:)
φιλάκια πολλά και καλό βράδυ..

. είπε...

'Αθλιοι,
Η άποψή θα ληφθεί υπ'όψιν μου. Ακόμα δε ξέρω τι θα κάνω.

Χαίρομαι πάρα πολύ που σε ξαναβλέπω :)

. είπε...

'Aμα δε ξέρει ο τοίχος Παλμένια μου,ποιός ξέρει;

. είπε...

"Για να απελευθερωθούν οι ψυχές" Ψυχή μου!

Το πιο σημαντικό!

. είπε...

Το ταξίδι θα συνεχιστεί σίγουρα Λυγερή μου.
Με τέτοια λόγια σα τα δικά σου,που ώθηση δυνατή μου δίνουν, δύσκολο να πατήσω φρένο.

. είπε...

'Ελα μωρέ Ιωάννη μου υπερβάλεις!
Κυκλοφορούν κάτι ταλεντάρες εδώ, που όταν περνάω από το μπλογκ τους αναρωτιέμαι "τι κάνω εγώ εδω τώρα;"

. είπε...

Eυχαριστώ Κωστή μου!

Και γω σε φιλώ!

. είπε...

"Μ'αρέσουν οι άνθρωποι να συνεχίζουν την ζωή τους μετά από έναν χωρισμό ή θάνατο. Η συγκεκριμένη γυναίκα έμεινε χρόνια μόνη... δεν είναι φρικτό αυτό;!"

Συμφωνώ απόλυτα σ'αυτό Ειρήνη μου και έχει μαλλιάσει το στόμα μου να της το λέω.(Βλέπεις η ηρωίδα είναι πραγματική και είναι φίλη, ασχέτως της δικής μου φανταστικής πινελίας στη συνέχεια της ιστορίας).
Όσο για μένα θα έκανα το ίδιο ακριβώς με σένα.

Φιλιά!

. είπε...

Με εξιτάρουν οι διαφωνίες με τη πρώτη ...ματιά Vad!

Kαλώς όρισες στο σπιτικό μου!

Υ.Γ
'Εχουν κάτι κοινό τα αβατάρια μας. Το πρόσεξες;

. είπε...

Eλένη μου αυτό είναι το παράπονο όλων το τελευταίο καιρό. 'Οτι μ'έχασαν.
Φταίει το ότι και γω έχασα εμένα για λίγο καιρό.

Αύριο θα περάσω να σε δω!

Φιλιά!

. είπε...

Σ Κ Ο Υ Λ Ι Κ Α Κ Ι!!!!

Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρ!

. είπε...

Nα 'σαι καλά Σταγονίτσα μου! 'Ακου πετάχτηκες απ'τη καρέκλα σου! Μόνο που σκέφτηκα τη σκηνή έχω σκάσει στα γέλια!

Λένε όμως και κάτι άλλο. 'Οτι η φαντασία είναι αστείρευτη. Αληθεύει αυτό άραγε;

Θα δείξει στο ...άμεσο μέλλον!

AATON είπε...

Περιμένω την συνέχεια.. φιλιά και καλή έμπνευση..

L.N.E (Ελένη Γ.) είπε...

Το ποτήρι ράγισε στα δάχτυλά της
δεν τόλμησε να φανταστεί
δεν πρόλαβε να ονειρευτεί
άκουγε το κουδούνι να χτυπά
τα χείλη της άρχισαν το τραγούδι
τα δάκρυα ήταν παρελθόν
Ευτυχώς, δεν κόπηκε το ρεύμα
η καρδιά χτυπάει ακόμα..
ντριν.. ντριιιιιν..

VAD είπε...

Α,σε παρακαλώ,(μια που σου αρέσουν και οι διαφωνίες),όχι ίσα κι όμοια,άλλο η προετοιμασία του δευτερολέπτου κι άλλο η ιεροτελεστία,μιλάμε για την...τέχνη!
Δευτερη επίσκεψη,δεύτερη διαφωνία:)
Για να δούμε πότε θα...συμφωνήσουμε:)))
Καλό μήνα, ελπίζω να μη...διαφωνείς:)))

ζαφορα είπε...

Έτσι για την ιστορία ...

Να είμαστε εμείς καλά ανασαιμιά μου
για να τα λέμε.

Καληνύχτα.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφη η ροή της ιστορίας...

Ελπίζω μόνο να μην έμεινε στο "μήπως σας βρίσκεται λίγη ζάχαρη"... γιατί η μοναξιά όπως ήδη περιγράφεται... πονάει πολύ...

Καλό βραδάκι

Σταλαγματιά είπε...

Εγώ ψηφίζω να συνεχιστεί η ιστορία τι έτσι θα μας αφήσεις;
Εμένα να ακούσεις όχι αυτούς που λένε το αντίθετο :)))))))

Καλά και μόνο που ακούω την φωνή του Χαρούλη γίνομαι κομμάτια.

Καλό μήνα με έμπνευση για την συνέχεια :))

. είπε...

Ευχαριστώ για το πέρασμά σου Αατον!
Καλό σου μήνα!

. είπε...

...και η καρδιά χτυπάει ακόμα Ελένη μου!

Καλό σου μήνα!

. είπε...

Εδώ θα συμφωνήσουμε Vad!

Καλό μήνα και σε σένα!

. είπε...

'Ετσι για την ιστορία...ευχαριστώ Ζαφορά μου για το πέρασμά σου!

Καλημέρα και καλό μήνα!

. είπε...

Και το "μήπως σας βρίσκεται λίγο ζάχαρη" είναι μια πολύ καλή δικαιολογία Οδοιπόρε μου!

Καλό μήνα!

. είπε...

Με το τρόπο που το θέτεις Αναστασία μου, αν μπορώ ας κάνω και διαφορετικά!

Καλή σου μέρα και καλό μήνα!

Roadartist είπε...

Συγχαρητήρια Αννούλα, έχεις πολύ όμορφη γραφή!
Θα περιμένουμε τη συνέχεια, ..και συνέχειες δηλαδή αν θες.. :))
καλή εβδομάδα καλό μήνα !

kelly alamanou είπε...

Εχω περίπου την ηλικία της Αγγελικής. Και ένας ανθρωπος στην ηλικία του Νικόλα ενεργοποιεί μέσα μου όλο και περισσότερη αγάπη.
Είναι μακρυά πολύ μακρυά απ'εδώ.
Μόλις σήμερα έγραφα ένα ποίημα που τελείωνε:
"Δεν θ'αργήσω.."
Σε φιλώ πολύ
κέλλυ

kelly alamanou είπε...

Kαι να συμπληρώσω πως δεν έχει και τόση σημασία που η πορεία ζωής της Αγγελικής είναι εντελώς αλλιώτικη από τη δική μου...Αληθινά δεν έχει...

Μηθυμναίος είπε...

Έχω δίλλημα για το ΤΕΛΟΣ… Να τ’ αφήσεις εκεί ή να γράψεις τη συνέχεια… Κι αν δεν έχει την κατάληξη που μας άφησες να φανταζόμαστε; Αμάν πια με την αγωνία μας θα παίζεις;
Ελπίζω και υποθέτω πως το THE END, θα είναι ένα καθ’ όλα HAPPY END!!!
Εγώ πάντως θα περιμένω...

Olga είπε...

Αν και...άρτι αφιχθείσα,νομίζω οτι τίποτε, δεν πρέπει να μένει στην μέση!!..Εξ άλλου, ακόμη είναι χειμώνας, και τα βράδια πολύ μεγάλα!
Έχεις πολύ καιρό ακόμη,για να πάρεις την μηχανούλα σου,και να βγείς για φωτογραφίες!!

Άρης είπε...

καλως σε βρηκα και καλο μηνα

Side21 είπε...

Τσςς - Σιγά τώρα ...
Καταλάβαμε τη συνέχεια !!!
Ανοίγει την πόρτα κι αυτός της λέει ...
"-Τι θα γίνει μωρή ξεμωραμένη ...
θα χαμηλώσεις τη μουσική να κοιμηθούμε
έχουμε και δουλειά αύριο !!!
Άντε μην καλέσω το 100 ..." !!!
Πλάκα κάνω !!! Ψηφίζω δαγκωτό ΥΠΕΡ
της συνέχειας της Ιστορίας ...

Skouliki είπε...

ωχ ωχ ωχ θυμωσε..καλα μην φτυνεις ντε

αν αν μοιαζεις ομως εχουμε καλες τιμες αποξηλωσης και επανασυνδεσης :))))
χαχχα

καλημερα

. είπε...

Αυτό που εισπράττω από τα λόγια τόσο τα δικά σου όσο και των άλλων σχολιαστών είναι δύναμη για να συνεχίσω να γράφω. Τώρα αν συνεχίσω αυτό το κείμενο ή συνεχίσω γενικώς...αυτό θα δείξει!

Ευχαριστώ φίλη μου Καλλιτέχνιδα!

Καλημέρα!

. είπε...

Η πορεία της ζωής του καθένα Ροδούλα μου δεν έχει καμιά σχέση. 'Οπως καμιά σχέση δεν έχει η κάθε αγάπη που ενεργοποιείται. Είναι διαφορετικός ο τρόπος,το μέγεθος,η ένταση...κάθε φορά διαφορετικός.

Να μην αργήσεις καλή μου,Εκείνος μπορεί να σε περιμένει μια ζωή. Μα ο χρόνος βιάζεται πολύ και προσπερνάει.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

. είπε...

Αν Στράτο μου έχει η ιστορία τη κατάληξη που φαντάζεστε τότε έχει αποτύχει, οπότε η συνέχειά της είναι περιττή. :)

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

. είπε...

Περιμένω 'Ολγα μου την άνοιξη να με καλέσει να τη φωτογραφίσω Με λαχτάρα τη περιμένω! Λίγες μέρες έμειναν μόνο!

Καλώς όρισες στο καλύβι μου!

. είπε...

Καλωσόρισες 'Αρη!

Καλό μήνα και σε σένα!

. είπε...

'Aγρυπνε υπάρχει και αυτή η εκδοχή που αναφέρεις. Αν όμως αυτή αδράξει την ευκαιρία...πολλά μπορούν ν'ανατραπούν.

Καλή σου μέρα!

. είπε...

Σκουλικάκι στείλε μου στο e-mail μου έναν τιμοκατάλογο για γενικό σέρβις.
Α! Και αλλαγή αμορτισέρ! ;)

βασίλης είπε...

Πολύ καλό!!!! Ερωτικότατο μέσα από τη σκέψη και το ταξίδι μιας γυναίκας... Φυσικά περιμένω και τη συνέχεια..

KitsosMitsos είπε...

Τρομερή έμπνευση!

leondokardos είπε...

Πρώτα να σου ζητήσω συγνώμη γιατί στην απάντηση του σχολίου σου στο μπλογκ μου,δεν άρχισα με τη.. προσφώνηση και το όνομά σου αναφέρεται προς το τέλος. Φαντάζομαι πάντως να το πρόσεξες.

Τώρα για την ιστορία σου, ναι, να τη συνεχίσεις. Μου αρέσει πάρα πολύ οτι όλα άρχισαν με τα μάτια. Πιστεύω οτι πολλά μπορεί να αρχίσουν απο εκεί. Μια εκφραστική ματιά και...

Κούκος είπε...

Να συνεχιστεί η ιστορία πάραυτα!
Πολύ γουστάρω να σε διαβάσω σε περιγραφή ερωτικής ιστορίας.

. είπε...

Ευχαριστώ Βασίλη μου,να 'σαι καλά!

Καλή σου μέρα!

. είπε...

Ε καλά! Μην υπερβάλουμε κι όλας Κιτσομήτσο μου!

Καλή σου μέρα!

. είπε...

Δε χρειάζεται να ζητάς συγνώμη Λεοντόκαρδε. Αυτό το κάνω και γω συνήθως. Και φυσικά το πρόσεξα το σχόλιό σου μην ανησυχείς!

'Ολα από μια ματιά ξεκινούν φίλε μου! Εξ άλλου είναι ο καθρεφτης της ψυχής,μη το αγνοούμε αυτό!
Aν και πολλές φορές, άλλα πιο "θελκτικά" σημεία μας αποσυντονίζουν κάνοντας το λάθος να παραβλέψουμε "τη ματιά" αλλά πιστεύω ότι εκ των υστέρων εκεί βλέπουμε την αλήθεια και ανάλογα πορευόμαστε.

Καλή σου μέρα και καλώς μου ήρθες!

. είπε...

Γουστάρω που γουστάρεις αλλά αυτό το "πάραυτα" με άγχωσε μωρέ Κούκε!

Να 'σαι καλά! :)

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Όταν διαβάζω διήγημά σου το κάνω χωρίς ανάσα, ανασαιμιά μου, τη δική σου δανείζομαι και μπαίνω λάθρα μην ενοχλήσω...
Μακάρι να είχα ικανότητα στη ζωγραφική...Η εικόνα της Αγγελικής στον τοίχο είναι μεγάλη πρόκληση. Και θα ζωγράφιζα τον Νικόλα από την άλλη μεριά του τοίχου, ακριβώς στην αντίστοιχη θέση!
Μ'αρέσει πολύ η σκέψη και η γραφή σου!
Σε φιλώ γλυκά!

. είπε...

Mεταξύ μας Ομπρελίνα μου,ολόκληρη αναπαράσταση έκανα για τη σκηνή του τοίχου(μαζί με το κρασί) για να μπορέσω να αποδώσω επ'ακριβώς την εικόνα όπως την είχα στο μυαλό μου. Και κάθε φορά που το διαβάζω νομίζω ότι κάτι του λείπει που δεν μπορώ να προσδιορίσω.
Χαίρομαι που εστίασες τη προσοχή σου εκεί και σου άρεσε.
Ευχαριστώ!

Leviathan είπε...

kalispera!! :)

Μηθυμναίος είπε...

Μη με παρεξηγείς, Ανασαιμιά μου, έχω στρωθεί και περιμένω τη συνέχεια. Γιατί με βασανίζεις;
Περιμένω!

. είπε...

Kαλησπέρα και σε σένα φίλε μου Leviathan. :)

. είπε...

Το καλό πράγμα αργεί να γίνει Στράτο μου!

Skouliki είπε...

μαλιστα :)

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Ανασαιμιά μου, πολύ ζωντανό διήγημα, με διαρκή κίνηση, ωραία πλάνα,και γοργή αφήγηση. Το διήγημα βέβαια τελειώνει εκεί που το τελείωσες εσύ, αν θέλεις βέβαια λογοτεχνία. Αν θέλεις να κάνεις το κέφι των φίλων σου σε βάρος της λογοτεχνίας τότε είναι άλλο πράγμα... Η ομορφιά όλη είναι το που αφήνεις τον αναγνώστη να συμμετάσχει και να σκεφθεί μόνος του το τέλος.Αν και, μεταξύ μας το τέλος είναι αυτονόητο, μετά την ντρίπλα που κάνεις ότι τάχα μου φεύγει ο άντρας και η ηρωίδα καταδικάζεται στη μοναξιά της, και ξαφνικά κάνεις στροφή, και χτυπάει το κουδούνι...

Lefki είπε...

Γράφε καλέ!
Άντε μην το καθυστερείς... :-)

. είπε...

Kαλημέρα Σκουλικάκι!

Maria Tzirita είπε...

Ανασαιμιά μου,
καταρχήν σε διαβεβαιώ δεν παίρνω απουσίες! Η επικοινωνία είναι θέμα ουσίας και όχι αριθμών.
Όσο για αρνητικά σχόλια, ειλικρινά δεν έχω κανένα. Είτε μου αρέσει κάτι που διαβάζω, γι αυτο που είναι στο σύνολό του και τον τρόπο που με αγγίζει, είτε όχι. Κι αυτό μου άρεσε και με άγγιξε. Έτσι απλά.
Φιλάκια και καλή σου μέρα!

. είπε...

'Οταν το έγραψα δεν είχα πρόθεση να το συνεχίσω Φαίδωνα και συμφωνώ απόλυτα με την άποψή σου.
Με προβλημάτισαν όμως οι φίλοι μου σχολιαστές και δε θέλω να τους χαλάσω το χατήρι.Θα δω τι θα κάνω...

Καλή σου μέρα!

. είπε...

Λευκή μη με αγχώνεις και συ σα τον Κούκο! Η πίεση λειτουργεί ανασταλτικά στην έμπνευσή μου. Μόνο αυθόρμητα μπορώ να λειτουργήσω. Περιμένω να μου 'ρθει! (Η έμπνευση καλέ!)

Φιλιά!

. είπε...

Ευχαριστώ Μαρία μου :)

Φιλί με καλημέρα!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ.ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΗΝ ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΑΣ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ.ΟΛΟΙ ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΕΡΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Η ΤΟ ΤΕΛΟΣ.ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ.

giant13 είπε...

Αντε...άντε, συμπολίτισσα.

Απαιτούμε εδώ και τώρα συνέχεια.

Lefki είπε...

Ακόμα δεν σου'ρθε?????
Τς τς τς!
Πλάκα σε κάνω, μια καλημέρα ήρθα να πω.
Καλημέρα :-)

Skouliki είπε...

γεια σας ενα μηνυμα για την κα παπαρηγα εδω το αφηνουμε ;

καλο σκ


το μηνυμα λεει : αει πηγαινε λιγο κολωνακι εχει εκπτωσεις

. είπε...

Θα τη συνεχίσω Σκρουτζάκο αφού μου το ζητάτε οι περισσότεροι.
Εν καιρώ...

. είπε...

'Oτι πείτε κύριε Γίγαντα!

. είπε...

Mού'ρχεται όπου να'ναι Λευκή!

Καλησπέρα :)

. είπε...

'Οχι Σκουλικάκι σε λάθος μέρος το άφησες το μήνυμα.

Το προώθησα εκεί που έπρεπε

Skouliki είπε...

xaxaxaxx

θεικοοοοο

θα πεθανωωωωωωωωωωωωωω


ααχαχχαχ

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα Ανασαιμιά μου! :)

Εύχομαι να είσαι καλά!

Φιλιά πολλαααααααά!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σμααααααααααααααατς!