Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Άλλη μια μέρα του Οκτώβρη

Δευτέρα πρωί. Μια ακόμα συννεφιασμένη μέρα του Οκτώβρη. Οι άνθρωποι περπατούν στο δρόμο άκεφοι και βιαστικοί. Μπορεί να φταίει η ώρα μπορεί και η εποχή. Ίσως πάλι και τα δύο.

Προχωρώ στο πλακόστρωτο της παραλίας και νοιώθω την πρωινή πάχνη να τρυπάει τα ρούχα μου και να κάνει το κορμί μου να ανατριχιάζει. Μ’ αρέσει πολύ αυτή η διαδρομή. Στην ευθεία μπροστά μου ,μέσα από τη πρωινή ομίχλη, ξεπροβάλει η επιβλητική η φιγούρα του Λευκού Πύργου. Κάπου στο βάθος του λιμανιού, ίσα που ξεχωρίζουν οι σκούροι όγκοι κάποιων φορτηγών πλοίων, που μέσα στην θολούρα μοιάζουν με πλοία φαντάσματα. Πέρα στον ορίζοντα, μόλις που φαίνεται ο Όλυμπος.

Όταν ήμουν μικρή έκανα συχνά αυτή τη βόλτα με τον πατέρα μου. Θυμάμαι έναν περίπατό μας, μια μέρα που χιόνιζε. Το μικρό μου χεράκι να χάνεται μέσα στη μεγάλη ζεστή παλάμη του. Ασφάλεια. Αυτό το συναίσθημα που σε τυλίγει σα κουκούλι και μέσα του αισθάνεσαι μια γλυκιά ζέστη. Παρ’ όλα αυτά, ανικανοποίητη πάντα, άνοιγα μια χαραμάδα στο τοίχωμά του για να κοιτάξω πέρα μακριά. Ονειρευόμουν να μεγαλώσω, να φύγω, να ανακαλύψω. Ένα κουσούρι που δεν έπαψα ακόμα και τώρα να το κουβαλάω. Θέλω να φεύγω μακριά, με οποιονδήποτε τρόπο, ονειρικά ή πραγματικά, απλά να φεύγω. Ακόμα και όταν όλα πηγαίνουν καλά, με τρομάζει η ιδέα ότι θα κολλήσω κάποια στιγμή στο βάλτο.

Κοιτάζω και σήμερα τα πλοία και ονειρεύομαι ότι με παίρνουν μαζί τους στα ταξίδια. Με τη φαντασία μου, καπετάνιος εγώ, βάζω πλώρη να εξερευνήσω τι υπάρχει εκεί απέναντι πέρα από τον ορίζοντα και το οπτικό μου πεδίο.

«Τι σκέφτεσαι;» Με είχε ρώτησει τότε ο πατέρας καθώς "έπιασε" το ονειροπόλο μου βλέμμα.

«Σκέφτομαι αν ο ουρανός τελειώνει ή συνεχίζει για πάντα».

Αργότερα έμαθα ότι ένοιωθε περήφανος για μένα. Η ευαισθησία μου και η ανησυχία μου έμοιαζε με τη δική του, παρ’ όλο που εκείνος την έκρυβε καλά, βάζοντας μπροστά του την ασπίδα της δύναμης και της σκληρότητας. Σε κάτι τέτοιους διαλόγους μας, όπως μου εμπιστεύτηκε πολύ αργότερα, ένα βράδυ που τα είχαμε κοπανίσει με ουζάκι στο μπαλκόνι, δεν ένοιωθε ενήλικος ή απόμακρος αλλά τρυφερά συνένοχος. Πίστευε ότι κάποια μέρα θα αναπτύξω και εγώ τις άμυνες μου.


Μα τα χρόνια περνάνε και αλλάζουμε. Κάνουμε τη πικρή διαπίστωση ότι δεν είμαστε πλάσματα που αιωρούμαστε μέσα σε σαπουνόφουσκες και περιπλανιόμαστε ευτυχισμένα στον αέρα. Στις ζωές μας υπάρχει ένα πριν και ένα μετά. Και αυτό το «πριν» παγιδεύει το «μετά» και μας τυλίγει όπως ένα δίχτυ το θήραμα. Υπάρχουν λάθη που μέσα τους έχουν μια αίσθηση απελευθέρωσης και άλλα που επιβάλουν την αίσθηση του τρομακτικού. Τελειώνει άραγε ποτέ αυτή η αλυσίδα των σφαλμάτων; Κάποτε διάβασα ότι η μοίρα κατέχει όλη τη δύναμη ενώ η προσπάθεια της θέλησης είναι μόνο μια επίφαση. Αρκετά καθησυχαστικό αυτό και έτσι απελευθερώνεσαι από τις ενοχές . Κάπου αλλού όμως , διάβασα ότι η μοίρα δεν είναι παρά αποτέλεσμα των περασμένων πράξεων, πως εμείς με τα ίδια μας τα χέρια πλάθουμε το πεπρωμένο μας. ‘Έτσι ξαναβρέθηκα στο σημείο εκκίνησης. Που βρίσκεται η άκρη από αυτό το κουβάρι; Είναι νήμα ή αλυσίδα; Μπορεί να κοπεί, να σπάσει ή να μας τυλίγει για πάντα;

Τι έχω πάθει τώρα και ασχολούμαι με το «πεπρωμένο» ; Φαίνεται πως η ιδέα του πεπρωμένου έρχεται με την ηλικία. ‘Όταν είσαι νέος δεν το σκέφτεσαι. Θεωρείς κάθε πράγμα που συμβαίνει καρπό της δικής σου θέλησης. Νοιώθεις σαν εργάτης που, πέτρα πέτρα, κατασκευάζεις μπροστά σου το δρόμο που πρέπει να διανύσεις. Μόνο που πιο πέρα αντιλαμβάνεσαι ότι ο δρόμος έχει ήδη κατασκευαστεί, ότι κάποιος άλλος τον έχει χαράξει για σένα και δε σου μένει παρά να προχωρήσεις. Αυτήν την ανακάλυψη την κάνεις εκεί γύρω στα σαράντα . Τότε αρχίζεις να διαισθάνεσαι ότι τα πράγματα δεν εξαρτώνται από σένα. Είναι μια επικίνδυνη στιγμή, στη διάρκεια της οποίας μπορεί εύκολα να γλιστρήσεις σε μια κλειστοφοβική μοιρολατρία.

Και τώρα γύρω στα πενήντα, όταν πια ο δρόμος που έχεις πίσω σου είναι πιο μακρύς από κείνον που έχεις μπροστά σου βλέπεις πράγματα που δεν τα είχες δει ποτέ μέχρι τώρα. Ο δρόμος που διάνυσες δεν ήταν ίσιος, αλλά γεμάτος διασταυρώσεις. Σε κάθε βήμα σου υπήρχε ένα βέλος που έδειχνε διαφορετική κατεύθυνση, από τη μια ξεκινούσε ένα μονοπάτι, από την άλλη ένα χορταριασμένο δρομάκι που χανόταν μέσα στα δάση. Μερικές από αυτές τις παρακαμπτήριες τις ακολούθησες χωρίς να το πάρεις είδηση, μερικές ούτε καν τις πρόσεξες. Εκείνες που παρέλειψες δεν ξέρεις που θα σε είχαν οδηγήσει, σε καλύτερο ή σε χειρότερο μέρος, δεν το ξέρεις και όμως λυπάσαι που δεν τις ακολούθησες. Μπορούσες να κάνεις κάποια πράγματα και δεν τα έκανες. Γύρισες πίσω αντί να πας μπροστά. Σαν το «φιδάκι» που παίζαμε παιδιά. Ανάλογα με τις ζαριές που ρίχνεις πότε προχωράς μπροστά, πότε μένεις στάσιμος και πότε γυρίζεις πίσω.


Σε λίγο πλησιάζω στο σημείο συνάντησης. Ήδη ξεχωρίζω τη φιγούρα του καθισμένη πίσω από τη τζαμαρία του μικρού παραλιακού καφέ. Αναρωτιέμαι αν εδώ και καιρό έχει καταλάβει την απόφασή μου να «φύγω». Μακάρι να το έχει καταλάβει. Αυτό θα έκανε τα πράγματα πιο εύκολα.



Στίχοι:Οδυσσέας Ιωάννου. Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης. Ερμηνεία: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Get your own playlist at snapdrive.net!




Update(16-102008)


"Το μόνο "έγκλημα" μου ήταν ότι δε μπόρεσα να μεγαλώσω. Zωγράφισα στον τοίχο μια πόρτα και έφυγα ακολουθώντας τη μυστική σκάλα με την ελπίδα ότι θα με πήγαινε μακριά. Ο καθένας ζει με τον δικό του τρόπο την αιώνια παραπλάνησή του. 'Ενας ονειροπόλος δε χάνεται ποτέ. Ξέρει ότι πηγαίνει πάντα στο χαμό. Το άσκοπο του δρόμου. Ακόμα και όταν ξέρει ότι δεν υπάρχει ουρανός προς τα κει που πηγαίνει!"

(Αφιερωμένο στον Γ. σε απάντηση του...παρακάτω, με ένα μεγάλο ευχαριστώ που ξέρει να "διαβάζει" τις μπουγάδες μου όταν τις απλώνω στη πανσέληνο!)




92 σχόλια:

anima είπε...

Οι δρόμοι που περπάτησες,τα σοκάκια που σεργιάνησες τα όνειρα και τις επιθυμίες σου,αποτέλεσμα δικών σου επιλογών ήταν.Τη δεδομένη στιγμή αυτό σου φάνταζε σωστό,αυτό έκανες.Το πέρασμα του χρόνου και των στιγμών του απλά μας κάνει να αναρωτηθούμε τί θα γινόταν αν...
Μα δυστυχώς κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.Όσο και να το θέλουμε.
Απλά αποδεχόμαστε τις επιλογές μας,χωρίς να βασανιζόμαστε απο ερωτηματικά.
Στ΄αλήθεια τί θα μας ωφελούσε;..

Φιλί και καλό απόγευμα

gregory είπε...

εγω εχω αρχηση να λεω ιστοριες απο παλια.εχω δη πολλες αλλαγες ..στην κοινωνια,στην νοοτροπια,στα κτηρια,στην επικ/νια...και συμετιχα και εγω ηθελημενα η αθελητα....δυστιχως οπιον δρομο περναμε περιπου στο ιδιο σημειο θα ειμαστε τωρα...οχι για λογους πετρωμενου,αλλα απο της αρχες που μας εδωσαν οι γονοις μας...εμεις τωρα επικ/νουμε λες?? για θυμισου τοτε που μαζεβομαστε ολοι μαζη 4-5 φορες το χρονο δεν ειχαμε καλιτερη επικηνονια....πεσαμε λιγο πολυ ολοι στην λογικη του κερδους...

Skouliki είπε...

αμα βρεις τον δρομο να ξυφυγεις πε το και σε μας ..τον ψαχνω καιρο

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αλήθεια..."Τι έχω πάθει τώρα και ασχολούμαι με το «πεπρωμένο»;

Σύνελθεεεε... κράτησε μόνο τα θετικά και αισιόδοξα από το παρελθόν και συνεχίζεις ακάθεκτη, ζώντας και απολαμβάνοντας τις στιγμές...
:-)

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

faraona είπε...

"Υπάρχουν λάθη που μέσα τους έχουν μια αίσθηση απελευθέρωσης και άλλα που επιβάλουν την αίσθηση του τρομακτικού."
Aνασαιμια μου
ολα δικα σου ματια μου κι ο πονος σου δικος μου που λεει και το τραγουδι.
Δεν υπαρχει καλυτερη στιγμη στην ζωη απο την στιγμη που αυτη η αισθηση του τρομακτικου φευγει απ την ζωη μας, με μια μονο κινηση που θα κανουμε.
Ειναι μονο μια κινηση.
Αλλα ειναι ματ.


Ευχομαι για σενα ...
παντα
το καλυτερο
το ξερεις ...

Όναρ είπε...

Μεγάλο προνόμιο να περπατάς δίπλα στη θάλασσα..να 'σαι καλά και τυχερή στις αποφάσεις σου..Καλησπέρες αποφασιστικές..

Artanis είπε...

Καλησπέρα καλή μου...Υπέροχη ανάρτηση...Και η φωτό υπέροχη...
Το πεπρωμένο έιναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει ακόμα...Περιμένω το μέλλον χωρίς να κάνω τις οποιεσδήποτε σκέψεις, πέρα από το οτι προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη...

fvasileiou είπε...

Σκέφτομαι ότι καμιά φορά, αν ο "άλλος" έχει πάρει απόφαση την "φυγή" μας και δεν απλώσει τα χέρια του για να μας συγκρατήσει, πονάει πολύ....

Ανώνυμος είπε...

ανασεμιά μου
να ήξερες πόσες φορές
έχω βρεθεί σε ανάλογες
καταστάσεις
Πόσα μα πόσα χορταριασμένα
μονοπάτια ακολούθησα....
αδιέξοδα, αδιέξοδα
άντε να μαζεύεις πάλι
τις δυνάμεις σου
Το συμπέρασμα που έβγαλα τελικά
Να ακολουθώ πάντα μόνο την καρδιά μου
κι ας είναι να καώ

Αλλοπαρμενο είπε...

για λεγε ε?.:)..λεω λοιπον!...Στη πρωτη παραγραφο ζηλεψα αυτη την εικονα ,να προχωρας στο λιμανι , ηρεμη ...Θελω να πιστευω οτι την μοιρα μας την καθοριζουμε εμεις με τις πραξεις μας και τα λαθη μας.Το αν εχασα μονοπατια που θα μου την αλλαζαν,δεν θελω να το σκεφτομαι,τελειωσε,ετσι κι αλλιως χαθηκανε (μεγαλωσανε τοσο πολυ τα χορτα που... δεν υπαρχει μονοπατι πια :)) )..κοιταζω λοιπον μπροστα..αν ,οπως προχωρω γυριζω και κοιταζω συνεχεια πισω θα χαθω παλι...στο κατω ,κατω που ξερεις μπορει ενα παλιο μονοπατι να ξαναβγαινει στο δρομο μας και αυτη τη φορα να το δουμε....οταν εισαι αποφασισμενος οτι θα "φυγεις" ,ο "αλλος" το καταλαβαινει ..Τα φιλια μου Ανασαιμια μου!!!..καλο απογευμα!:)..ή βραδυ?...ε, τοση ωρα που εμεινα εδω..κοιταζω απ το παραθυρο και αρχιζει να βραδιαζει!!:))

kostaslogh είπε...

Αφού έχεις ακόμα το κουράγιο να φεύγεις..!
(κι εγώ στα ίδια χρόνια είμαι,βουνό το βλέπω!)
Πάντως μη βασανίζεσαι ,όποιον δρόμο
κι αν έπαιρνες ,στο τέλος του πάντα την ίδια
εικόνα θα έβλεπες:τον εαυτό σου!
ευτυχώς πιστεύω

Saligaros είπε...

Καλημέρα!!...

Μπορώ να πω ότι διαβάζοντας όλη την ανάρτηση ένιωσα ότι είμαι στο χωριό μου και διαβάζω ένα βιογραφικό βιβλίο! Με συνεπήρε και ήθελα και την συνέχεια... Ιδιαίτερο γράψιμο και ιδιαίτερα αισθήματα...

Το τραγούδι ομως που μου ήρθε στο νου είναι το 'Δρόμοι παλιοί' του Μίκη..

Καλή συνέχεια...

. είπε...

"Το πέρασμα του χρόνου και των στιγμών του απλά μας κάνει να αναρωτηθούμε τί θα γινόταν αν...
Μα δυστυχώς κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.Όσο και να το θέλουμε."


Σίγουρα ότι πέρασε δεν αλλάζει Άνιμα. 'Ομως η ερώτηση "τι θα γινόταν αν..." και η απάντησή της βοηθάει πάρα πολύ ώστε στο μέλλον να μη ξαναγίνουν τα ίδια λάθη. Απλά να γίνουν...άλλα λάθη :)

Καλή σου μέρα!

. είπε...

Οι αλλαγές που αναφέρεις είναι αναπόφευκτες Γρηγόρη μου. Κάθε εποχή που περνάει φέρνει ένα σύνολο αλλαγών. 'Όσο για τους γονείς μας καλύτερα να μη τους επιρρίπτουμε ευθύνες γιατί κάνουν πάντα ότι καλύτερο μπορούν για τα παιδιά τους.Δεν παύουν όμως ως άνθρωποι να κάνουν λάθη όπως και μεις που είμαστε γονείς ή όσοι γίνουν.
'Οσο για τη λογική του κέρδους που αναφέρεις εγώ θα την έλεγα "λογική ανάγκης επιβίωσης". Η διαφορά από το παρελθόν είναι ότι έχουν αυξηθεί οι καταναλωτικές μας ανάγκες.
Το πως και το γιατί είναι ένα μεγάλο θέμα που χρήζει ανάρτησης και δεν συζητιέται τόσο εύκολα σε ένα σχόλιο. (Το κρατάω για κάποια επόμενη ανάρτηση.)

Τη καλημέρα μου!

. είπε...

Σκουλικάκι μου αν πρόσεξες τη φράση που είπα ότι "φεύγω πραγματικά ή ονειρικά". Ο δεύτερος τρόπος είναι ο πιο εφικτός σε πολλές περιπτώσεις. Το ζήτημα έχεις εκπαιδευτεί πολύ καλά στις...προσγειώσεις ;)

Καλή σου μέρα!

. είπε...

Νονά μου Γλαρένια μου...μετά από κοντά ένα χρόνο εδώ πως με έκρινες δηλαδή; 'Οτι διακατέχομαι από απαισιοδοξία; (Ναι εντάξει σίγουρα υπάρχουν κάποιες μέρες που με παίρνουν από κάτω. Αλλά κρατάνε λίγο ευτυχώς...) :)

Καλημέρα και φιλί!

. είπε...

"Δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή στην ζω από την στιγμή που αυτή η αίσθηση του τρομακτικού φεύγει απ την ζωή μας, με μια μόνο κίνηση που θα κάνουμε"

Νατάσσα μου! Ποτέ δε θα έκανα τη κίνηση ματ ώστε να φύγει το λάθος που δίνει την αίσθηση του τρομακτικού για μένα και να χρεωθεί σε άλλους ανθρώπους που ούτε φταίνε σε τίποτα, αλλά και που αγαπώ πολύ! ΠΟΤΕ! Δικά μου τα λάθη δικές μου και οι ευθύνες!

Και γω σ'αγαπάω πολύ! :)*

. είπε...

Nαι ομολογώ ότι είναι το καλυτερότερό μου ο περίπατος δίπλα στη θάλασσα. Να είσαι καλά Ονειρική μου!

Καλή σου μέρα!

. είπε...

Kαι πολύ καλά κάνεις Αρτανίς μου!

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

. είπε...

Eξαρτάται από τη "φυγή" καλέ μου Φώτη! Αν είναι "τεχνιτή" ή πραγματική!

Καλή σου μέρα!

Takiz είπε...

Ξέρεις
Ο δρόμος δεν έχει όρια
Ο στόχος περιορίζεται στα μονοπάτια της αναζητήσεις
Μιας αναζητήσεις που ξεκινά ξανά και ξανά από το σημείο εκκίνησης
Τελικά αν γυρίσεις και κοιτάξεις πίσω σου και έχεις κάνει ένα και μόνο ένα πολύ μικρό βηματάκι , να είσαι σίγουρη ότι ήδη θα έχεις φτάσει…

Καλό σου ταξίδι στα άπειρα λιμάνια της ψυχής σου

. είπε...

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Ποιώ μου!

"Η καρδιά γνωρίζει καλύτερα αυτά που η λογική αγνοεί" !

Kαλή σου μέρα!

. είπε...

Να κοιτάς πάντα μπροστά Αλλοπαρμένο μου! Ακόμη δεν ήρθε ο καιρός να κοιτάξεις πίσω!
'Οσο για το αν το καταλαβαίνει ο "άλλος" ναι συμφωνώ. Το πρόβλημα όμως είναι ότι κάνει πως δε το καταλαβαίνει. Για να ακριβολογώ...και μεις όταν βρισκόμαστε στη θέση του "άλλου" το ίδιο κάνουμε(δυστυχώς :)

Καλημέρα και φιλί :)*

. είπε...

Κώστα,

Αφιερωμένο

. είπε...

Δεν είναι μόνο ότι ο συνθέτης είναι ο Θοδωράκης είναι και ένα ποίημα που λατρεύω, του αγαπημένου μου ποιητή Mανώλη Αναγνωστάκη! 'Ελα να το πούμε μαζί Σαλίγκαρε!

"Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή.

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ.

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε."

. είπε...

Ξέρεις κάτι γλυκειέ μου Τάκιζ;

Θελήσαμε τόσα πολλά και έγκλημα ότι κάναμε τόσα λίγα! Γι αυτό το βηματάκι ήταν τελικά τόσο μικρό!

Ευχαριστώ...επίσης :) ;)

Giorgos Varvakis είπε...

Με συνεπήρε η πάχνη του πρωινού, το πλακόστρωτο, τα μικρά βήματα, η ανάσα που μπορούσες να μετρήσεις διάρκειες, το πεπρωμένο, η φυγή σου...
Καλή σου μέρα

. είπε...

Εμένα με συνεπήραν τα λόγια του σχόλιού σου! Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ Βαρβάκη!

Καλή σου μέρα!

Sophia Kollia είπε...

Η Ζωή έχει τα πάντα και υπάρχει χρόνος για όλα. Καλά να είμαστε μόνο, και όλα τα άλλα θα έρθουν και θα περάσουν.
καλημέρα

Παλμος είπε...

Οι δρόμοι της ζωής έχουν βέλη που δείχνουν τον προορισμό, την διαδρομη.
Προσπαθείς να περπατήσεις, να εξερευνήσεις, να διαξέλεις, να διώξεις ή να κρατήσεις.
Δεν θα μάθεις ποτέ αν έπραξες σωστά. Πάντα θα υπάρχουν οι αμφιβολίες. Ίσως και γι αυτό όλα στη ζωή είναι παράξενα, απρόβλεπτα, λανθασμένα ή σωστά.
Ό,τι φτιάχνουμε, ό,τι χαλάμε, είναι δικά μας.

Να είσαι καλά!!

kostaslogh είπε...

σ ΄ ευχαριστώ

Unknown είπε...

οι αποφάσεις για φυγή είναι οι πιο δύσκολες. μα έχοντας φτερά σαν παρακαταθήκη, είναι μια ευκαιρία να τα χρησιμοποιήσουμε. το λάθος του άλλου, θα είναι εκείνη τη στιγμή να προσπαθήσει να μας κρατήσει...

ώθηση χρειάζεται. κι αν δεν έρθει έξωθεν, τότε το βήμα μας πρέπει να πατήσει ακόμη πιο έντονα για να γίνει το άλμα...

φιλιά βρόχινα...

Skouliki είπε...

το προσεξα μονο που το ονειρικα δεν μου λεει κατι :)

ονειρικα ειμαι και μποινγκ 725i

το θεμα ειναι να μπορεσεις πραγματικα να ξεφυγεις απο ολες τις "ενοχες" σου ..και αυτο ειναι το πιο δυσκολο πραγμα διοτι αντιμετωπισεις τον εαυτο σου

καλησπερες :)

roadartist είπε...

και οι νεοι ομως δε τα βλεπουν τοσο ευκολα τα πραγματα..... Τα φιλια μου να εχεις, και μια μεγαλη αγκαλια..

Ανώνυμος είπε...

Με συνεπήρε η αναδρομή σου μικρούλα.. αλλά κοίτα... μην παιδεύεσαι με ερωτήσεις του τύπου "τι θα γινόταν αν.." γιατί πραγματικά δεν μπορείς να ξέρεις και σταλήθεια μπορεί να ήταν και χειρότερα..
σημασία έχει το πού βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή.. και μη ξεγελιέσαι.. βρίσκεσαι κάπου που εσύ διάλεξες..

Αν πχ εισαι μια γυναίκα που κάνει μια δουλειά που μισεί για να φέρεις σε πέρας αυτά που εσύ θεωρείς υποχρεώσεις σου τότε ένας είναι ο δρόμος.. αγάπα αγάπα αγάπα τη δουλειά σου, γιατί στηρίζει πέρα ως πέρα την εικόνα και την αντίληψη του εαυτού σου..
την καλημέρα μου και την αγάπη μου

Ανώνυμος είπε...

Μπρος θα πάω..
πίσω;
Επιλογές..
Δρόμοι..
Απ΄όπου κι αν πας..
ίδιος ο προορισμός..
Το τοπίο δαφέρει..
Αν η διαδρομή είναι μονότονη,
σταματάς τα ταξίδια του νου..
Έρχεται η μέρα που κάνει επανάσταση.. Αυτός..
ο γνήσιος, κρυμμενος εαυτός..

Καλοτάξιδη..

L.N.E

Σταλαγματιά είπε...

Στο δρόμο που περπάτησες πέρασα κι εγώ…και τα σημάδια του τα νιώθω ακόμα στην ψυχή!!

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Ανασαιμιά μου , έγκλημα είναι που δεν μπόρεσες να μεγαλώσεις και είσαι ονειροπόλα (το ποτήρι μισογεμάτο) ?? Εμένα μ αρέσει και έχει την χάρη του (μάλλον επειδή και εγώ είμαι έτσι)!!
Αλλά με μπερδεύεις !!
Αλλού γράφεις "τώρα γύρω στα πενήντα, όταν πια ο δρόμος που έχεις πίσω σου είναι πιο μακρύς από κείνον που έχεις μπροστά σου" Αντιθέτως εδώ είσαι ρεαλίστρια και απαισιόδοξη (το ποτήρι μισοάδειο) !!
Την καλημέρα μου , μ αρέσει ο τρόπος γραφής σου , αν και με μπέρδεψες αυτή την φορά, και ελπίζω να σηκώνεις το ποτήρι , να τσουγκράμε στην υγειά μας και να το βλέπω γεμάτο, να ξεχειλίζει κρασί και αισιοδοξία, θα το χαιρόμουν !!!

ενας ανοητος αντρας είπε...

να σε ρωτησω ανασαιμια μου

και τι να κανουμε εμεις που μεγαλωνουν τα χρονια μας
αλλα η ψυχη μας δεν συμβαδιζει?
να μην σου πω πως παει αναποδα...
μια και καταλαβαινουμε το πεπερασμενο του χρονου μας
τι κανουμε ?

σιγουρα δεν μπορουμε να γυρισουμε πισω και να ξαναδοκιμασουμε τις παλιες τις ατραπους ..
αρνουμαστε τα μονοπατια που μπορει να υπαρξουν απο εδω και περα?
ακομα κι αν βλεπουμε την ομορφια τους?

εδω σε θελω καβουρα ...

να σου πω ψυθιριστα μην μας ακουσουν ....
θα παω κι ας μου βγει και σε κακο...

ωραιοτατη η εικονα της παραλιας
ακομα κι αν στο τελος της βολτας υπαρχει ενας αποχωρισμος ... εστω γλυκος...

καλο σου απογευμα

iLiAs είπε...

..ελπίζω να περασεις ένα σούπερ σαβ/κο στη Θεσσαλονικη :)
Οσο για τις "αλλαγές", κάθε μία για καλό :)

. είπε...

Χρόνος για όλα Σοφία μου σίγουρα δεν υπάρχει γιατί η λίστα των επιθυμιών δεν έχει τέλος. Αλλά όπως λες...σημασία έχει να είμαστε καλά!

Τα φιλιά μου και περαστικά!

. είπε...

"'Oλα στη ζωή είναι παράξενα, απρόβλεπτα, λανθασμένα ή σωστά."

Μα γι αυτό είναι ωραία η ζωή Παλμένια μου!

Φιλί!

. είπε...

Παρακαλώ Κωστή! :)

. είπε...

Ανάλογα τη φυγή,ανάλογα τα φτερά,ανάλογα το πόσο δύναμη χρειάζεται αυτό το άλμα, ανάλογα το πόσο χοντρό είναι το "σκοινί" που σε κρατάει, είναι πολλά Νεράιδα μου και μεγάλη συζήτηση!
'Αλλο τι θέλουμε,άλλο τι λέμε και άλλο τί στο τέλος πράττουμε!

Τα φιλιά μου!

. είπε...

Σκουλικάκι μου καλό,
δεν υπάρχει καμιά ενοχή για τίποτα!
Υπάρχει κάποιο σημείο στο κείμενο που να φαίνεται ότι υπάρχει κάποια ενοχή;

Όσο για το "ονειρικά" η δική μου εξήγηση είναι...Αυτή

Σε φώτισα καθόλου ή μπα;

Ο άλλος είπε...

Ξέρω καλά πως όλα είμαστε εμείς. Απ τις σκληρές αποφάσεις, μέχρι τις βόλτες κάτω απ τον Λευκό Πύργο. Ναι, οι σαπουνόφουσκες σπάνε γρήγορα και η εσωτερική τους "ευτυχία" δεν ξέρει να πετά.Τσακίζεται.Ξέρω όμως επίσης πως όσοι πιστεύουν το αντίθετο, πως η ζωή είναι ένα παιχνίδι της μοίρας, ίσως κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη. Δεν φταίνε, δεν ευθύνονται και πιστεύουν πως κάποια στιγμή το χέρι της μοίρας, του Θεού ή μιας αδιόρατης συνωμοσίας θα τους σώσει. Είναι δύσκολο να ξέρεις και να μην περιμένεις παρά μονο από εσένα. Σε κάνει να παλεύεις, σε κάνει ακόμη και δύστροπο και απαιτητικό. Ναι θα ήταν πιο εύκολα να πίστευες σε ένα μεγάλο χέρι που κινείται για σένα, για τη σωτηρία σου.
Έτσι όμως είναι κορίτσι μου. Επειδή σε κράταγε εκείνο το άλλο, το πραγματικό χέρι ασπίδα στις βόλτες κάτω από τον Λευκό Πύργο, δεν είχε θέση το χέρι της ανασφάλειας. Και τώρα πρέπει να το πεις. "Φεύγω". Εσύ. Γιατί εσύ ορίζεις τη ζωή σου

. είπε...

Κανένας δρόμος στη ζωή μας Αρτίστα μου δεν κατασκευάζεται εύκολα.Το ξέρω πολύ καλά αυτό! (Εκτός αν είσαι από τους ευονημένους αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο!)

Κι από μένα μια μεγάλη αγκαλιά και φιλί και συγνώμη για το "χάσιμο". Θα τα πούμε σύντομα!

ΑΝΤΩΝΗΣ Σ. είπε...

μια ανάσα όνειρα ν' αφήσω

ζεσταίνει καθόλου;

και να ξαναφύγω όπως φεύγουν οι άγνωστοι άλλοι εαυτοί μας

. είπε...

Η φράση,Σταγονίτσα μου, "τι θα γινόταν αν..." δεν με εκφράζει καθόλου ως χαρακτήρα.
Αυτό που με εκφράζει είναι "τα καλύτερα έπονται!"

Κι ας είναι όλη η ομορφιά στην αναμονή και μόνο!

. είπε...

Καλοτάξιδη και συ συνταξιδιώτισσα Ελένη! :)

. είπε...

Και η πορεία συνεχίζεται Αναστασία!
Κι είναι χαρά ο δρόμος!

Σε καλωσορίζω στο μπλογκάκι μου! :)

. είπε...

Αθηνούλα μου,

Είναι χαρά μου που είναι ένα μεγάλο ονειροπόλο παιδί!(Που το είδες ότι το θεωρώ έγκλημα;)

Το ποτήρι γεμάτο!

Ο δρόμος που έχω πίσω μου είναι πιο μακρύς από μπροστά μου και αυτό είναι μια πραγματικότητα και νόμος της φύσης. Απλά ρεαλίστρια λοιπόν!

Το ποτήρι ξεχειλίζει και οφείλω να το ρουφήξω όλο!

Σηκώνω το ποτήρι, τσουγκράμε και... άσπρο πάτο!
Είναι ωραία όταν μεθάς πίνοντας ζωή!

Αν δε σε ξεμπέρδεψα,βάλε άλλο ένα!

. είπε...

Λοιπόν καλέ μου 'Άντρα(το ανόητος αρνούμαι πεισματικά να το πω και συ τραγούδα...) ας πάρουμε τις ερωτήσεις μία προς μία και να σου απαντήσω.

1: "και τι να κάνουμε εμείς που μεγαλώνουν τα χρόνια μας
αλλά η ψυχή μας δεν συμβαδίζει?
να μην σου πω πως πάει ανάποδα..."


Απ: Ακολουθούμε τη ψυχή μας φυσικά και δε της χαλάμε χατήρι!

2:"μια και καταλαβαίνουμε το πεπερασμένο του χρόνου μας
τι κάνουμε ?"


Απ.Σταματάμε ν' ασχολούμαστε με τον αόριστο και τρέχουμε να προλάβουμε τον μέλλοντα χρόνο.

3: "σίγουρα δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω και να ξαναδοκιμάσουμε τις παλιές τις ατραπούς ..
αρνούμαστε τα μονοπάτια που μπορεί να υπάρξουν από εδώ και πέρα?
ακόμα κι αν βλέπουμε την ομορφιά τους?"


Μα τώρα είναι που δεν αφήνουμε ανεξερεύνητα μονοπάτια. Αρκεί όπως λες να βλέπουμε την ομορφιά τους. Η ομορφιά τους δε, είναι υποκειμενική και εξαρτάται από την επιθυμία μας. Αν δηλαδή ένα μονοπάτι εσένα σου φαντάζει όμορφο φυσικά και το ακολουθείς. Εμένα μπορεί αυτό το ίδιο να μου φαίνεται τελείως αδιάφορο οπότε παίρνω το απέναντι γιατί η δική του ομορφιά ανταποκρίνεται στη δική μου επιθυμία!

Ο καθιστός κάβουρας μίλησε,και σου στέλνει φιλί! :)

. είπε...

Ηλία το Σ/Κ μου συνήθως το περνάω στη Χαλκιδική και πάντα είναι καλύτερο από της Θεσσαλονίκης.

Σου εύχομαι επίσης ένα όμορφο Σ/Κ όπου και να βρίσκεσαι!

marianaonice είπε...

Η ζωή μας ένα συνεχές ταξίδι σε δύσβατα μονοπάτια τον περισσότερο καιρό και ελάχιστα σε στρωμένες πλατείες και ευθείς δρόμους!
Τι όμορφα που περιγράφεις τα πισωγυρίσματά μας, τη στασιμότητά μας, το δισταγμό μας να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας!!
Διακρίνω μια πικρή μελαγχολία και μια απόφαση που παλεύει να ξεχυθεί μέσα από το είναι σου, σαν τη λυτρωση σε αρχαία τραγωδία!
Προχώρα ανασαιμιά μου, όπως η καρδιά σου ορίζει! Οι ονειροπόλοι ποτέ δεν χάνονται γιατί έχουν το χαμό από την αρχή σπουδάσει!!
Μακάρι ο δρόμος να σε οδηγήσει στην κορυφή όσων πεθύμησες και όσων μέ την καρδιά σου ονειρεύτηκες!!
Τόσο όμορφο το γράψιμο και απόψε όπως πάντα... Άγγιξες ό,τι με πονά!
Φιλιά!

. είπε...

Ξέρεις κάτι 'Αλλε μου; Θα έβρισκα τη ζωή ανυπόφορα ανιαρή αν πίστευα ότι κάποια άλλη δύναμη ορίζει τη δική μου πορεία. Το "πέσε μήλο να σε φάω" θα το έβρισκα σίγουρα πολύ άνοστο. Πιστεύω ότι όλη η νοστιμιά του "καρπού" βρίσκεται στον αγώνα και τη προσπάθεια να τον αποκτήσεις.
'Έτσι με δίδαξε εκείνο το "χέρι" που με τόση ασφάλεια με κρατούσε σε κείνη τη τρυφερή ηλικία.
Όταν όμως έκρινε πως ήρθε η ώρα, μ' έριξε στη θάλασσα κι έμαθα κολύμπι. Πάντα θα τον ευγνωμονώ γι αυτό!

. είπε...

Μα όλες οι ανάσες ζεσταίνουν Τρελέ!
Ακόμη και αυτές που προέρχονται από τα βόρεια μέρη!
Μη ξαναφύγεις όμως!
'Ετσι κι αλλιώς εδώ (στα μπλόγκς) είναι ο τόπος κατοικίας των άλλων άγνωστων εαυτών μας!

Σ'ευχαριστώ για την ανάσα σου που με ζέστανε περισσότερο από όσο φαντάζεσαι! Καλωσόρισες!

. είπε...

Αχ ρε Μαριάννα! Εσύ να δεις τι χορδές άγγιξες με τα τόσο υπέροχα λόγια σου! 'Εχω την αίσθηση ότι τρύπωσες μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής μου! 'Ενα ποτηράκι κρασί, που μόλις τελείωσα, σε συνδυασμό με αυτά που είπες εξουδετέρωσαν όλες τις άμυνες μου και καλύτερα να πάω να κοιμηθώ!

Θα τα πούμε αύριο :)

Καλό σου βράδυ και πολλά πολλά φιλιά!

Aνεμος είπε...

Κρατικές «υπηρεσίες» ανθρώπινης απαξίωσης…καλησπέρα

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Πολύχρωμο το σεντόνι των σκέψεων που άπλωσες σε λευκό φόντο ......
Αξίζει τον κόπο κανείς να σε ακολουθεί στις διαδρομές σου ακολουθώντας εκείνα τα μικρά, φίνα προσεκτικά βηματάκια σου μες τη μέση του δρόμου της λεωφόρου με τις τρείς λωρίδες. ΧΤΕΣ- ΣΗΜΕΡΑ - ΑΥΡΙΟ..και ας μην μάθει ποτέ αν:
" Ο ουρανός τελειώνει ή συνεχίζει για πάντα».
Χάρηκα
Λυγερή του ΠΗΓΑΙΜΟΥ
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

Ανώνυμος είπε...

Θέλει δύναμη η φυγή... & απόφαση οριστική... Παρμένη με σύναιση...

Καλησπέρα Ανασαιμιά μου! :)

Leviathan είπε...

iperoxo to keimano sou!!!kai i foto stin arxi monadiki!!kalispera kai kali evdomada na exeis!!

Side21 είπε...

Αχ αυτή η ομίχλη ...
στις αρχές Οκτώβρη.
Τοίχος - κουρτίνα αόρατη
σε ονειρεμένες μας καλεί αποδράσεις.
Σε δρόμους του χτες, μονοπάτια που σβήσανε,
μαζί κάπου εκεί μ' αναμνήσεις γλυκόπικρες ...
Με της καρδιάς την πυξίδα τράβα μπροστά
να χαθείς σ' ατραπούς μη φοβάσαι ...
Έτσι κι αλλιώς τα όνειρα δεν είναι μπροστά,
ούτε πίσω ούτε δίπλα μας ...
Ταξιδεύουνε μέσα μας !!!
Καλή σου βδομάδα ...

Μαργαρίτα είπε...

Με καθήλωσε το κείμενο σου
ανασαιμιά μου!!! Υπέροχο..
πραγματικά..αναβλύζει αλήθειες
μίας ολόκληρης ζωής..
Πάντα να μένεις παιδί και να
κάνεις όνειρα γλυκιά μου!

Σε φιλώ, μάκια :)*****

Κούκος είπε...

Aπαπα!
Περπάτησα μαζί σου σήμερα. Ήταν όλα τόσο ζωντανά, τόσο αληθινά που η πρωινή πάχνη, όχι μόνο τρύπησε τα ρούχα μου, αλλά άρπαξα και ένα κρύωμα όλο δικό μου. (Κυριολεκτώ!) Άλλη φορά να περιγράφεις μεσημέρι και με ήλιο...:)

Από τα καλύτερά σου.

M-meggie είπε...

Οδοιπορικό Ανασαιμιά μου. Οδοιπορικό επιχειρείς στα πίσω, στα μπρος αλλά κυρίως στα έσω.

Μακάρι να έχεις καταλάβει γιατί αποφάσισες να "φύγεις".
Προς χάριν του οδοιπορικού;;;

faraona είπε...

καλημερα!!!

Madame de la Luna είπε...

Αν ήξερες πόσες φορές την έχω περατήσει αυτη την ομίχλη, με ερωτήσεις... Με απαντήσεις δύσκολες... Αλλά σήμερα μ' έκανες να σκεφτώ ακόμα παραπάνω. Κι ύστερα είπα "φτάνει" και μπήκα κι εγώ στη φωτογραφία σου... Μου αρεσουν τα κειμενά σου, το ξέρεις, έτσι; Καλό ξημέρωμα...

. είπε...

Λυγερή του Πηγαιμού,
δεν είναι απλά χαρά μου αλλά και τιμή μου που σε βλέπω εδώ!
Σ' ευχαριστώ πολύ!

. είπε...

Είναι φορές lygsym μου που μεγαλύτερη δύναμη χρειάζεται να μείνεις, παρά να φύγεις!

. είπε...

Leviathan καλωσόρισες!
Σ΄ευχαριστώ πολύ!

. είπε...

Με της καρδιάς τη πυξίδα τραβώ μπροστά καλέ μου Άγρυπνε!
Κι αν σ' ατραπούς χαθώ δε φοβάμαι. Χρησιμοποιώ την εφεδρική πυξίδα,αυτή της λογικής :)
'Όμορφα τα λόγια σου,σ' ευχαριστώ πολύ!

. είπε...

Σ'ευχαριστώ Μαργαρίτα! Αν δεν ήταν και τα όνειρα ασπρόμαυρη θα ήταν η ζωή!

. είπε...

Και στο 'πα Κούκε μου, ρίξε κάτι επάνω σου, θα την αρπάξεις!

Ευχαριστώ!

. είπε...

Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για "φυγή" Νότα μου! 'Οταν το βλέμμα στραφεί προς το "δρόμο", είτε τον πάρεις τελικά είτε όχι,το αποτέλεσμα είναι σχεδόν το ίδιο!

Τα φιλιά μου!

. είπε...

Καλημέρα εσύ...καλησπέρα εγώ Φαραόνα μου!

. είπε...

Είτε με ομίχλη, είτε με ήλιο μήπως σταματάει ποτέ το μυαλό να ρωτάει; Στις απαντήσεις είναι η δυσκολία!

Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια Κυρά του Φεγγαριού!

. είπε...

'Aνεμε σε προσπέρασα και συγνώμη!

Καλησπέρα και σε σένα!
Καλωσόρισες!

Skouliki είπε...

ενοχες οχι στο κειμενο σου δεν ειχε

δικη μουεξηγηση ηταν ....

ειτε με φωτισεις ειτε οχι εγω αλλανταλον ειμαι :)

mareld είπε...

Ανασαιμιά!

Απλά μπήκα να σου αφήσω
μια αγκαλιά και μια καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

....Δε θα καταλαβει !


Εχει καταλαβει πολυ καιρο τωρα!


ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ !

Ανώνυμος είπε...

..οι δρομοι που τραβαμε!

Μαργαριτης!

Ανώνυμος είπε...

Mια βολτίτσα έκανα
...να περνάς καλά
φιλιά σου στέλνω

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Παράκληση ένα σημείο του σχολίου μου να διαβαστεί: "Είναι προτιμότερο ΑΠΟ να τα ξέρω όλα...."
Αντί του: "Είναι προτιμότερο να τα ξέρω όλα...."

venceremos είπε...

εεεε κι εγω τι να πω τωρα μετα απο ολα αυτα που εχω διαβασει....
μια βολτιτσα εκανα..
φιλια καρυστινα

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Ανασαιμια μου πόσο με συγκίνησες..
Περπάτησα κι εγώ μαζί σου στην υπέροχη αυτή ομιχλώδη ατμόσφαιρα της παραλίας που θυμίζει κινηματογραφική ταινία. Μη μεγαλώσεις Ανασαιμιά μου. Μείνε όπως είσαι. Στην ηλικία των αγγέλων. Πράγματι:

"'Ενας ονειροπόλος δε χάνεται ποτέ. Ξέρει ότι πηγαίνει πάντα στο χαμό. Το άσκοπο του δρόμου. Ακόμα και όταν ξέρει ότι δεν υπάρχει ουρανός προς τα κει που πηγαίνει!"

Προσυπογράφω και συνυπάρχω στο ίδιο κλίμα.
Είναι απείρως προτιμότερο από το να τα ξέρω όλα και παρ' όλα αυτά φεύγοντας από τη ζωή να μην έχω μάθει τίποτα.
Χαίρομαι να σε διαβάζω πιο μέσα απ' ότι συνηθίζεται

. είπε...

Αμ εγώ τι είμαι σκουλικάκι μου; Και αλλαντάλλων και ανισόρροπη!

Καλή σου μέρα!

. είπε...

Γλυκειά Mareld καλωσόρισες! Να 'ξερες πόσες φορές πέρασα από τα blog σου αλλά μια ζωή ο διώκτης μου ο χρόνος δε μ'άφησε να σου αφήσω σχόλιο! Χαίρομαι πάρα πολύ που σε βλέπω εδώ,να το ξέρεις!

Καλή σου μέρα!

. είπε...

Eλένη ποιώ, καλή σου μέρα ψυχάρα μου!

. είπε...

Vencerema μου καλή σου μέρα!

. είπε...

Φαίδωνά μου, αν ήξερες εσύ πόσο με συγκίνησες μα και πόσο με τίμησες με όλα αυτά ...(ξέρεις εσύ!)
Δεν υπάρχει πιο όμορφη αίσθηση όταν ξέρεις ότι κάποιος μπορεί να σε διαβάζει "πιο μέσα απ' ότι συνηθίζεται".

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Ανώνυμος είπε...

καλο απομεσημερο!
...σαν αμαξι γερικο στην καισαριανη !