Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

"Το φθινόπωρο είναι η εποχή που η άνοιξη αρχίζει να προετοιμάζει τον ερχομό της" συνήθιζε να λέει η Μαργαρίτα.

Tη γνώρισα την εποχή που έκανα κάμπινγκ. Τα τροχόσπιτά μας ήταν στον ίδιο διάδρομο αλλά το δικό της ήταν αρκετά πιο κάτω. Έτσι όταν πήγαινε προς τη θάλασσα ή το μίνι μάρκετ περνούσε μπροστά από το δικό μου και με χαιρετούσε.

Με είχε εντυπωσιάσει η εμφάνιση αυτής της γυναίκας. Φορούσε πάντα αεράτες εμπριμέ κελεμπίες, με έντονα χρώματα που έρχονταν σε αντίθεση με τη σκούρα επιδερμίδα της και τη φώτιζαν. Όχι ιδιαίτερα ψηλή, αδύνατη, με στητή κορμοστασιά παρά την ηλικία της. Την υπολόγιζα γύρω στα εβδομήντα, από τις πολλές ζάρες και φακίδες που είχε στα χέρια της. Αν αυτά δεν φαίνονταν δεν την έκανες πάνω από εξήντα. Είχε έντονα χαρακτηριστικά σε ένα καλοσχηματισμένο πρόσωπο. Τα σαρκώδη χείλια της δεν τα είδα ποτέ άβαφα. Τα τόνιζε με ένα απαλό κόκκινο χρώμα. Πάνω στη προτεταμένη μύτη της υπήρχε ένα ζευγάρι μικρά στρογγυλά μυωπικά γυαλιά, με μεταλλικό σκελετό και κρύσταλλα σε πολύ ανοιχτό μπλε χρώμα. Το ακόμη πιο εντυπωσιακό επάνω της ήταν τα μαλλιά της. Πλεγμένα σε μια χοντρή λευκή πλεξίδα , που την έφερνε μπροστά από την αριστερή της πλευρά και έφτανε αρκετά κάτω από το στήθος. Στο λαιμό φορούσε πάντα ένα μακρύ κολιέ με μεγάλες πέτρες σε χρώμα τουρκουάζ.

Όποτε περνούσα μπροστά από το δικό της τροχόσπιτο την έβλεπα να κάθεται σκυμμένη πάνω από ένα πλαστικό τραπεζάκι και έμοιαζε πολύ απασχολημένη. Δεν μπορούσα να δω τι ακριβώς έκανε, γιατί είχε γυρισμένη τη πλάτη της στο δρόμο. Μπορεί να έγραφε μπορεί και να ζωγράφιζε. Ίσως και τα δύο. Άκουγε με μανία ροκ μουσική, τη καλύτερη. Της δεκαετίας του εβδομήντα. Της άρεσε πολύ και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

*****

Η γνωριμία μου με τη Μαργαρίτα έγινε φιλία λίγο πριν τελειώσει η καλοκαιρινή σαιζόν στις αρχές του Σεπτέμβρη του 2005 που ήταν και το τελευταίο καλοκαίρι που έκανα κάμπινγκ. Ήταν οι μέρες που ο κόσμος είχε αρχίσει το μάζεμα και το καθάρισμα για να κλείσουν τα τροχόσπιτα ή να μαζευτούν τα αντίσκηνα. Εμείς οι δυο δεν είχαμε σκοπό να αρχίσουμε ακόμη να μαζεύουμε.

Εκείνο το βράδυ είχα αποτραβηχτεί στον αγαπημένο μου χώρο απομόνωσης, πέρα στα βράχια, στην άκρη του κάμπινγκ, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. Με μοναδικούς παρατηρητές ένα γεμάτο φεγγάρι και μια ήρεμη θάλασσα, στήθηκε το καβγαδάκι. Η λογική προσπαθούσε απεγνωσμένα να επιβληθεί, με επιχειρήματα και αναλύσεις, αλλά το συναίσθημα είχε μουλαρώσει και δεν άκουγε.

"Μη τα βάζεις με τα συναισθήματά σου έτσι κι αλλιώς αυτά θα επικρατήσουν", άκουσα τη φωνή της δίπλα μου. Τρόμαξα. Δεν την είχα δει να πλησιάζει. Μίλησε και προσπέρασε χωρίς να με κοιτάξει. Για μια στιγμή αναρωτήθηκα αν μιλούσε σε μένα ή σε κάποιον άλλον. Μα δεν βρίσκονταν κανένας εκεί κοντά. Στην αρχή εκνευρίστηκα. Δε μου αρέσει να διαβάζουν τη σκέψη μου. Αισθάνομαι σα να με ελέγχουν και εκεί. Σα να παραβιάζεται η στιγμή της απόλυτης ελευθερίας μου.

Από ένα ίσιωμα πέρασε τα βράχια και βρέθηκε στην άλλη πλευρά της παραλίας. Καθισμένη όπως ήμουν πάνω στο κυματοθραύστη, την παρατήρησα να κάθεται στην άμμο τόσο κοντά στη θάλασσα που το ελαφρό κύμα άγγιζε τα γυμνά της πόδια. Με μια κίνηση έβγαλε το τουρμπάνι από το κεφάλι της και το ακούμπησε δίπλα της. Το θέαμα με σόκαρε. Έμεινα να την κοιτάζω άφωνη βλέποντας το σχεδόν φαλακρό της κεφάλι.

"Είναι από τις χημειοθεραπείες" μου είπε και διέκρινα στο φως του φεγγαριού ένα χαμόγελο θαρρείς και μου έλεγε "είναι από την ίωση της γρίπης που πέρασα". Ντράπηκα για το βλέμμα μου.

"Αν θες παρέα έλα" μου πρότεινε."Εγώ δυσκολεύομαι να κάτσω στα βράχια".

Δεν ήθελα παρέα μέχρι πριν από ελάχιστα λεπτά. Αλλά η πρόσκλησή της κατά ένα περίεργο λόγο, με χαροποίησε.

"Σε παρατηρώ εδώ και χρόνια, μου μοιάζεις. Έτσι ήμουν κι εγώ στα νιάτα μου".

Πρόσεξε την απορία στα μάτια μου και χαμογέλασε.

"Μάζεψα, μίκρυνα, μη νομίζεις, μαζεύει ο άνθρωπος όταν γεράσει".

Φαντάστηκα τον εαυτό μου είκοσι χρόνια μετά. Κοντή και αδύνατη. Το αδύνατη μου άρεσε αλλά το κοντή; Είναι δυνατόν κάποιος με τα χρόνια να χάσει τόσους πόντους;

"Άλλαξες χρώμα στα ρούχα σου φέτος", της είπα για να καταλάβει ότι και γω την είχα προσέξει.

"Πενθώ. Το λευκό είναι το χρώμα του πένθους μου. Το χειμώνα λίγο μετά τη διάγνωση της αρρώστιας μου έχασα τον σύντροφό μου".

"Λυπάμαι", είπα αμήχανα.

"Γιατί λυπάσαι; Τον γνώριζες;" με ρώτησε και με κοίταξε έντονα.

"Όχι, αλλά έτσι δε λέμε όταν…" ψέλλισα.

"Τα τυπικά και τα προσχήματα να τα κρατήσεις για τους άλλους. Μαζί μου θα λες μόνο αυτό που αισθάνεσαι".

Ένοιωσα άβολα, περίεργα. Και μένα δε μου αρέσουν τα τυπικά μα είναι και θέμα ευγένειας και καλών τρόπων.

"Μαζί μου θα είσαι αληθινή", είπε και με καθήλωσε.

"Γιατί μάλωνες με τον εαυτό σου;" με ρώτησε.
"Μα πως το κατάλαβες;" Την κοίταξα απορρημένη. . Γέλασε.

"Σε παρατηρώ εδώ και χρόνια και τον λόγο σου τον είπα. Μου θυμίζεις εμένα στα νιάτα μου". Άντε πάλι "τα νιάτα μου".

"Νομίζω ότι η τελευταία φορά που είδα τα νιάτα μου πρέπει να ήταν πριν από είκοσι χρόνια". Απάντησα και κείνη γέλασε δυνατά και καθόλου προσποιητά.

"Δεν ξέρω τι κάνεις και τι νομίζεις εσύ κορίτσι μου. Εγώ στην ηλικία σου ήμουν στα νιάτα μου".

Έτσι ξεκίνησε το δέσιμο. Φυσικά δεν της είπα τον λόγο που μάλωνα με τον εαυτό μου. Έτσι κι αλλιώς δεν είχε νόημα. Αυτή η γυναίκα όλως περιέργως ήξερε. Μάντευε ακόμη και τη πιο βαθειά μου σκέψη.

"Είναι κάποια συναισθήματα που όσο τα πολεμάς, θεριεύουν. Όσο τα φυλακίζεις, μεγαλώνουν. Άστα ελευθέρα να εκφραστούν. Αποδέξου τα. Απόλαυσέ τα. Θα κάνουν τον κύκλο τους και θα εξαφανιστούν. Θα ξυπνήσεις ένα πρωί και θα έχουν φύγει το ίδιο ξαφνικά όπως ήρθαν", ολοκλήρωσε τη σκέψη της. Πόσο δίκιο είχε!

*****

Με κάλεσε την επομένη για πρωινό και καφέ Το βράδυ ξαναπήγα. Της πήγα για δώρο ένα από τα σιντί που είχα μαζί μου. Τη συνεργασία του Θάνου με τον Βασίλη, θάλασσα στη σκάλα. Δεν το γνώριζε και χάρηκε πάρα πολύ. Το έβαλε να παίζει και την εντυπωσίασε το τραγούδι, τα έφηβα γεράκια. Μόλις τελείωσε η πρώτη φορά που ακούστηκε το τραγούδι μου είπε να μη μιλάω. Το ξανάβαλε και το άκουσε με προσοχή. Και μετά τρίτη φορά.

"Αυτό το τραγούδι γράφτηκε για μας, τους ώριμους έφηβους. Το γεράκι είναι υποκοριστικό της λέξης γέρος. Ο γέρος, ο γεράκος ή το γεράκι", μου πέταξε θριαμβευτικά. Δεν ξέρω αν συμφωνεί ο Οδυσσέας Ιωάννου με αυτήν τη άποψη ή είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του όταν το έγραφε. Μα μου άρεσε η ερμηνεία της Μαργαρίτας και την κράτησα.

Όσο άκουγε για τέταρτη φορά το τραγούδι σηκώθηκα και πλησίασα ένα τραπεζάκι που μου τράβηξε τη προσοχή η διακόσμηση του. Στο κέντρο μια κορνίζα με μια φωτογραφία του Τσε και γύρω γύρω τακτοποιημένες με τάξη, μεγάλες πέτρες από αυτές που βρίσκει κανείς στις παραλίες, πλατιές με στρογγυλευμένες άκρες. Πάνω σε κάθε πέτρα ζωγραφισμένο ένα τριαντάφυλλο. Διαφορετικό κάθε φορά. Άλλοτε λευκό μέτριο, άλλοτε ροζ μικρό, άλλοτε κόκκινο μεγάλο. Πάνω από το τριαντάφυλλο γραμμένο ένα αντρικό όνομα. Κάπου δίπλα μια ημερομηνία.

"Οι πέτρες της ζωής μου", εξήγησε. Πήρε μια στα χέρια της.

"Ο πρώτος μου έρωτας. Ο πρώτος μου σύντροφος. Γνωριστήκαμε στο αντάρτικο. Αγαπηθήκαμε. Φύγαμε με το τέλος του εμφύλιου στη Σοβιετική Ένωση. Παντρευτήκαμε εκεί. Έζησα μαζί του τέσσερα χρόνια". Άφησε τη πρώτη πέτρα και έπιασε μια δεύτερη.

"Ερωτεύτηκα έναν Ρώσο ποιητή. Το έσκασα μαζί του και φύγαμε για Αμερική. Κάναμε μια κόρη. Όταν το παιδί ήταν κοντά στα πέντε, ο Βλάντικ μας παράτησε για να ζήσει με τον μάνατζέρ του. Το καλό ήταν ότι μας έστελνε αρκετά χρήματα και έτσι ζούσαμε άνετα. Η ζωή μου άλλαξε ρυθμό. Ζούσα έντονα. Γνώρισα πολλούς άντρες. Η οικογένειά μου εδώ στην Ελλάδα δεν ήθελε να με ξέρει. Τους ρεζίλευα είπαν και με ξέγραψαν. Όμως το παιδί μεγάλωνε, τα χρήματα του πατέρα της λιγόστευαν και τα έξοδα με έπνιγαν. Άρχιζα να ζωγραφίζω πίνακες. Αγαπημένο μου θέμα τα λουλούδια Είχα αδυναμία στα τριαντάφυλλα. Τους πουλούσα από δω και από κει για να βγάζω τα απαραίτητα. Οι σπουδές της κόρη μου απορροφούσαν πλέον όσα χρήματα έστελνε ο Βλάντικ. Ένας φίλος είχε γκαλερί. Μου ζήτησε να εκθέσει να έργα μου. Πήγαν καλά. Με αυτά τα χρήματα κάποιο καλοκαίρι που ήρθα για διακοπές στην Ελλάδα , αγόρασα το μικρό παραδοσιακό σπίτι που μένω τώρα στην Άνω Πόλη. Ο ένας του τοίχος είναι ένα κομμάτι από τα κάστρα της πόλης".

Άκουγα με τρομερό ενδιαφέρον. Μια ολόκληρη ζωή απλώνονταν μπροστά μου. Αρχισε να μου δείχνει μια μια τις πέτρες. Να μου λέει τα ονόματα. Κάθε πέτρα και ένας έρωτας. Το τριαντάφυλλο ανάλογο με τη σχέση.

"Και ο Τσε;" ρώτησα μισοαστεία μισοσοβαρά. Το πρόσωπό της για μια στιγμή φωτίστηκε και νόμισα ότι είδα ένα κοριτσάκι, μια έφηβη.

"Ο Τσε ήταν είναι και θα είναι ο μεγάλος έρωτας του νου και της καρδιάς ταυτόχρονα" μου απάντησε και συνέχισε.

"Πριν 6 χρόνια ήρθα από την Αμερική. Η κόρη μου εν τω μεταξύ παντρεύτηκε έναν Αμερικάνο και είναι καλά εκεί. Το πρώτο χρόνο, με κάποια χρήματα που είχα φέρει, εισπράξεις από τους τελευταίους πίνακες που πούλησα, γύρισα πάρα πολλά μέρη της Ελλάδας. Κατέληξα να περνώ τα καλοκαίρια μου εδώ στο κάμπινγκ". Η πέτρα του Σταύρου βρίσκονταν στα χέρια της.

"Με τον Σταύρο γνωριστήκαμε πριν δύο χρόνια σε αυτόν τον χώρο που είχε έρθει για λίγες μέρες φιλοξενούμενος του γιου του. Τον επόμενο Οκτώβρη ήρθε και έμεινε μαζί μου. ‘Έτσι κι αλλιώς το σπίτι του το είχε παραχωρήσει στο γιό του όταν η γυναίκα του πέθανε. ‘Ένοιωθε φιλοξενούμενος εκεί. Ζήσαμε μαζί για σχεδόν ένα χρόνο μέχρι που πέθανε από ανακοπή. Δύο μήνες πριν πεθάνει είχε γίνει η διάγνωση του δικού μου προβλήματος".

Με ήρεμες αργές κινήσεις έβαλε ένα τσιγάρο στη μικρή πίπα της το άναψε και ρούφηξε το καπνό με λαχτάρα σα να ρουφούσε τη ζωή. Τον κράτησε για λίγο και μετά τον άφησε να βγει σιγά σιγά με μάτια μισόκλειστα και κεφάλι γερμένο πίσω. Κάνοντας πως χαζεύω τις πέτρες έψαχνα μήπως και πάνω σε καμιά δω το όνομα του Τσε. Δεν το είδα. Μόνο η φωτογραφία του ήταν εκεί. Πρόσεξα όμως μια άλλη που πάνω δεν είχε τίποτα απολύτως. Τη γύρισα από την άλλη μεριά μήπως καταλάθος την είχε ακουμπήσει ανάποδα..

"Είναι γι αυτό που περιμένω. Γι αυτόν που θα έρθει", άκουσα να λέει με βλέμμα ονειροπόλο κοιτώντας προς τη θάλασσα και ένα όμορφο χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της.

Από κείνη τη μέρα και μέχρι τα τέλη του Σεπτέμβρη που ο καιρός χάλασε ήμασταν συνέχεια μαζί. Όταν το κάμπινγκ τελείωσε, δώσαμε υπόσχεση ότι θα βρισκόμασταν και το χειμώνα.

*****

Δεν βρεθήκαμε. Μου φάνηκε ότι το απέφευγε. Ίσως δεν ήταν καλά. ’Ήξερα ότι έμενε στα Κάστρα, αλλά δεν ήξερα ακριβώς πού, γιατί δε μου είπε ποτέ. Απέφευγε την ερώτηση όσες φορές την έκανα. Τηλεφωνιόμασταν όμως συχνά. Συνήθως με έπαιρνε εκείνη γιατί εγώ είμαι λίγο αμελής σε αυτά τα πράγματα.

Πέρασε καιρός που δεν είχα κάποια επαφή μαζί της. Την κάλεσα. Το σήκωσε μια ηλικιωμένη κυρία που μου είπε ότι ήταν η μεγαλύτερη αδελφή της.

"Πέθανε", άκουσα να μου λέει ψυχρά. "Λίγο μετά το καλοκαίρι χειροτέρεψε. Μπαινοβγαίναμε στα νοσοκομεία".

"Πόσο χρονών ήταν;" ρώτησα με φωνή που έτρεμε.

"Εβδομήντα επτά. Δύο χρόνια μικρότερή μου", απάντησε και συνέχισε με μια φωνή πιο κρύα και από τη ψυχή της.

"Είχε δεν είχε, ακόμη και στα τελευταία της μας ρεζίλεψε. Στο νοσοκομείο πρέπει να γνώρισε κάποιον νεαρό που ήρθε στη κηδεία της και έκλαιγε σα μωρό παιδί" .

Έμεινα άφωνη. Από ότι μου είπε για τη ζωή της δεν έπεσε στην αντίληψή μου ότι είχε αδυναμία στους νεαρούς.

"Πόσο χρονών ο νεαρός"; ρώτησα.

"Γύρω στα εξήντα πέντε", ήταν η απάντηση.

Χαμογέλασα. Τη φαντάστηκα σκυμμένη πάνω από την άγραφη πέτρα να ζωγραφίζει το πιο μεγάλο και το πιο κόκκινο τριαντάφυλλο. Να γράφει με καλλιγραφικά γράμματα το όνομά του "νεαρού"και την ημερομηνία της γνωριμίας τους.


Καληνύχτα Μαργαρίτα!

Καληνύχτα έφηβο γεράκι!

Εκεί που είσαι κράτα γερά. Κάποια στιγμή θα ξανανταμώσουμε.


Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Εκτέλεση: Βασίλης ΠαπακωνσταντίνουBoomp3.com

109 σχόλια:

Artanis είπε...

ΠΟλύ ωραίο αφιέρωμα καλή μου...ΠΟλύ ζεστά τα λόγια σου, πρέπει να την αγαπούσες πολύ την Μαργαρίτα...
Να είσαι πάντα καλά, τρυφερή ψυχή μου...
Φιλιά...

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Καλησπέρα , διάβασα με ενδιαφέρον την τρυφερή αυτη ιστορία !
Φύλαξε την "ανθισμένη μαργαρίτα σου" βαθιά μεσ την καρδιά σου για πάντα !!

faraona είπε...

Εφηβη ψυχη κοντα στο θανατο ηταν η Μαργαριτα σου.
Γεματη θαρρος μεχρι την τελευταια της στιγμη.
Πολυ σημαντικη η συναντηση σας .Για να την θυμασαι ακομη πρεπει να σ εχει εντυπωσιασει ισως και επιρρεασει στην ζωη σου!
Νασαι καλα και να την θυμασαι παντα.Ειναι ενας γερός πόλος για να παιρνεις κουραγιο.

τα φιλια μου

Παλμος είπε...

Εγώ θα της αφιέρωνα ένα όμορφο τραγούδι..."Καληνύχτα Μαργαρίτα με τα κόκκινα μαλλιά".
Ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν μια ζωή με τόση περιπέτεια, γεμάτη. Αυτοί ξέρουν να αγαπούν, να ζουν. Είναι άνθρωποι μακρυά από μιζέριες.

Madame de la Luna είπε...

Μου έμειναν κι εμένα τα λόγια της για τα συναισθήματα. Όντως σοφά. Καλησπέρα σου Ανασαιμιά μου. Και μακάρι η ζωή να σου φέρει στο δρόμο σου κι άλλους τέτοιους ανθρώπους, σαν την όμορφη Μαργαρίτα.

Αλλοπαρμενο είπε...

Μολις το διαβασα,σηκωθηκα και εβαλα ενα ουισκακι...ωραιος ανθρωπος ηταν η Μαργαριτα!!..εζησε την ζωη της εντονα..χωρις να να υπολογιζει τιποτα...τι πρεπει, τι δεν πρεπει στιγμη δεν σκεφτηκε... τον θανατο περιμενε και ερωτευτηκε...γραμμενο τον ειχε ...γι αυτην , ο ερωτας ειχε Παντα προτεραιοτητα!..πραγματικα ,ειναι να τους ζηλευεις αυτους τους ανθρωπους!!!..και ξερουν να δινουν δεν τα κρατανε μονο για τον εαυτο τους...φοβερη εμπειρια Ανασαιμια μου..."Μαθημα πτησης" αυτη η γυναικα!..αυτο το τραγουδι θα της / μας αφιερωνα..Καληνυχτα Ανασαιμια μου!!..Φιλια!!! :)

Ανώνυμος είπε...

...και θαρρούμε πως ο δρομος ειναι ατελειότος ποανω στη γη!
τότε πάνω μας περπατούν άλλοι
που αγαπάνε που ελπιζουν που γελάνε !
Άιντε καληνύχτα Μαργαρίτα,άιντε καληνύχτα Μαργαρώ !

το βουνό :)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Στη μνήμη της Μαργαρίτας και όλων των αιώνιων έφηβων!
Ζωντανή, δυναμική αι αποφασιστική γυναίκα...
Δεν πέθανε όμως.... ΖΕΙ.

Ανασαιμιά μου, πολύ δυναμική, ερωτική και ζωντανή η επιστροφή σου,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

καλώς μας βρήκε το φθινόπωρο Ανασαιμιά μου:)και καλώς ξαναβρισκόμαστε:):)
με άρωμα φθινοπώρου η εγγραφή σου.. όμορφο κείμενο!!!
φιλιά πολλά και καλημέρα:)

M-meggie είπε...

Καλημέρα Ανασαιμιά μου.
Καλό μήνα και ... ηρεμία, το δικό μου διαφορετικό αυτού του Φθινοπώρου.

marianaonice είπε...

Φοβερή εμπειρία!!
Νομίζω ότι είναι ευλογία να γνωρίζει κανείς τέτοιους ανθρώπους που δεν παραιτούνται από τη ζωή ακόμη και αν αυτή τους έχει προδώσει!
Πάντα θαύμαζα τους δυνατούς ανθρώπους μα εδώ μιλάμε για γερακίνα αληθινή!!
Αιωνία της η μνήμη!!
Φιλιά ανασαιμιά μου και καλό μας φθινόπωρο!!

Sidepap21 είπε...

Ανάσα μου η ζωή δε μετριέται
με τα φύλλα των ημερολογίων.
Ευτυχείς αυτοί που δε ξέφυγαν
μέσα απ' την αιώνια εφηβεία ...
Μου θύμισες ένα γραφικό γεροντάκι
χωριανό μου που τον έδιωξαν απ' το
Γηροκομείο για σεξουαλική παρενόχληση.
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ...

Ανώνυμος είπε...

an 8es kkai ef oswn mporeis steile moy to tragoytdi sto yahho !

aggalia egalh!

..to oros!

ATHENA είπε...

ΑΣ ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙ Η ΕΦΗΒΙΚΗ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΓΕΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΑΕΤΟΥΣ!

ΦΙΛΙΑ ΑΝΑΣΑΙΜΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ :)

. είπε...

Της άξιζε καλύτερο αφιέρωμα μιας τέτοιας γυναίκας Αρτανίς μου. Η ζωή της από κάποιον ειδικό θα μπορούσε να γίνει βιβλίο.

Και σύ να είσαι καλά κοπέλα μου και σ'ευχαριστώ πολύ!

. είπε...

Εκεί ακριβώς είναι η θέση της Αθηνούλα και κει θα την έχω φυλαγμένη.

Να είσαι καλά,ευχαριστώ!

. είπε...

Είναι ένας γερός πόλος για να παίρνει δύναμη ο καθένας Νατασσάκι μου!
Να είσαι καλά,ευχαριστώ!

. είπε...

Παλμέ φίλη μου καλωσόρισες στη παρεούλα μας.
Είμαι σίγουρη ότι θα της άρεζε το τραγούδι που της αφιέρωσες.

Ευχαριστώ!

. είπε...

Κυρά του Φεγγαριού μια γυναίκα με τόση εμπειρία στη ζωή και στον έρωτα μόνο σοφά λόγια θα μπορούσε να λέει.

Ευχαριστώ κοπέλα μου, να είσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

μια λιτη αλλα γεματη ζωη, μιας ροκ, μαλλον ασυμβιβαστης γυναικας. πολλα τα μηνυματα της και ουσιαστικα. λυπαμαι που οι δικοι της ανθρωποι δεν την καταλαβαν αλλα χαιρομαι για το αφιερωμα που της εκανες!

. είπε...

Δεν μπορώ να καταλάβω πιο είναι αυτό το τραγούδι Μαράκι αν και το έψαξα και στους στίχους. Μήπως θέλεις να πεις την "Ελέυθερη πτώση" του Ζερβουδάκη;

Να είσαι καλά Μαρία μου και σ'ευχαριστώ πολύ!

. είπε...

'Ετσι ακριβώς είναι Γλαρένια μου όπως το λες. ΖΕΙ!

'Οσο για την επιστροφή μου έτσι θα ήθελα να την κρατήσω και στη συνέχεια. 'Οπως ακριβώς την περιγράφεις.

Να είσαι καλά! Ευχαριστώ!

. είπε...

Σ΄ευχαριστώ Σταγονίτσα μου! Γύρισες και συ ελπίζω και δεν είσαι απλά περαστική ε;;

Φιλιά!

. είπε...

Νότα μου καλώς ήρθες! Και γω μια από τα ίδια με σένα, ασχέτως με την επιθυμία που εξέφρασα στη δική σου ανάρτηση :)

Σου εύχομαι να κρατήσει αυτό το "διαφορετικό" σου!

. είπε...

Ευχαριστώ Μαριάννα να είσαι καλά!
Ανταποδίδω τα φιλιά και καλό Φθινόπωρο και σε σένα!

. είπε...

Ωραίος τύπος το γεροντάκι 'Αγρυπνε!
Χαίρομαι τους ανθρώπους που παραμένουν "Ζωντανοί" μέχρι το τέλος.

Καλό Φθινόπωρο και σε σένα!

. είπε...

Είμαι σίγουρη Athena ότι τέτοιες ψυχές δεν σταματούν ούτε λεπτό να φτερουγίζουν. Και σίγουρα ψηλά...πολύ ψηλά!

Φιλιά και σε σένα και καλό Φθινόπωρο!

. είπε...

Ξέρεις κάτι mama; Στους ασυμβίβαστους είναι που χρωστάμε πολλά, μα πάρα πολλά!

Να είσαι καλά,ευχαριστώ!

Ανώνυμος είπε...

Καλή η ιστορία της Μαργαρίτας αλλά έγινε ακόμα καλύτερη από τον τρόπο που μας την έδωσες.
Με το κλείσιμο θα διαφωνήσω λίγο, για να σου πω πώς η Μαργαρίτα εκεί που είναι ας κρατάει γερά, εσύ όμως με το ¨σύντομα θα ξανανταμώσουμε¨, που τις λες, δε χρειάζεται να βιάζεσαι.
Εγώ εύχομαι να ανταμώσετε, αλλά όχι συντομότερα από πενήντα χρόνια!
Καλώς ήρθες και καλό χειμώνα.
ΥΓ:πολλή καλή και η εικόνα που διάλεξες για το προφίλ σου. Να την κρατήσεις.

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ την μαργαρίτα δεν την μάδησα
δεν την ρώτησα αν με αγαπά..
Τα πέταλλά της τα λευκά
στα δέχτυλα τα κράτησα
ψιυριστά τα μέτραγα
και στα κρυφά ρωτούσα
κι όταν αυτή μου απάνταγε
χίλιες ευχές χωρούσα..



L.N.E

anima είπε...

Είναι κάποιοι άνθρωποι που έρχονται και μας βρίσκουν στη Ζωή μας εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα.
Με παρόμοιο τρόπο "εξαφανίζονται".
Μα ποτέ δεν μας εγκαταλείπουν,γιατί ό,τι μας ένωσε μαζί τους,ό,τι μας άγγιξε,ζει πάντα μέσα μας.
Ακόμη κι αν έφυγαν για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή...
Πάντα θα είναι δίπλα μας και θα "βλέπουν" όσα εμείς αρνούμαστε να δούμε.Να παραδεχθούμε.

Και για κάτι τέτοιες συναντήσεις,θαρρώ πως αξίζει η ζήση μας..

Καληνύχτα
με πολλά φιλιά

Αλλοπαρμενο είπε...

Καλημερα Ανασαινια μου!!!..οχι καλε του Ζερβουδακη !...ειναι του Τασσου Γιαννικου http://www.youtube.com/watch?v=5p2B4sb5tk4 " Μαθημα πτησης"...Φιλια Ανασαιμια μου!!!...( ηθελα να σε ρωτησω και κατι γυρω απ το μπλογκ...το κουμπαρακι λ.χ. δεν μπορει να μπει ...θα σε παρω καποια στιγμη τηλ! )

Alkmini είπε...

Μνημοσυνο_Αφιερωμα που σιγουρα αν ειναι καπου η Μαργαριτα θα χαμογελαει και θα σου κλεινει πονηρα το ματι.
Ποιος ξερει αν δεν κραταει μαζι της μια αγραφη πετρα, περιμενοντας...
την εχω ικανη!!!!
ανασαιμια μου πολυ ομορφο!

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν ζουν μονάχοι ,έχουν τον τρόπο να είναι πάντα μαζί με κάποιον.
Αυτό που σήμερα φαντάζει ακατόρθοτο κι όμως είναι απλό !

απ το βουό καλό σου βράδι!

Takiz είπε...

Ξέρεις το περίεργο με την ζωή είναι ότι διδάσκει καθημερινά.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά.

Πραγματικά καταπληκτική ανάρτηση.
Σου εύχομαι να σκέφτεσαι το συγκεκριμένο άτομο και απλά να χαμογελάς.

Την καλημέρα μου

. είπε...

Το χρονικό διάστημα των 50 ετών είναι ένα σύντομο χρονικό διάστημα μπροστά στην αιωνιότητα και φυσικά Συνεά μου, αυτό εννοουσα με το "σύντομα". Παρ όλα αυτά το άλλαξα σε "κάποια στιγμή", γιατί τελικά δέχτηκα αρκετά μέιλ με το ίδιο παράπονο με το δικό σου.

'Οσο για το αβατάρ...χαίρομαι που σου άρεσε και ελπίζω και γω να ...σταθεροποιηθώ κάπου (πράγμα λίγο δύσκολο για τον χαρακτήρα που 'χω.) και μετά σου λένε όσοι ασχολούνται με ζώδια, ότι οι Ταύροι είναι άνθρωποι που τους χαρακτηρίζει η ...σταθερότητα.:)

. είπε...

Μη μαδάς τη μαργαρίτα Ελενάκι μου.
Ψεύτικες ελπίδες δίνει!

. είπε...

Λένε καλή μου Άνιμα, ότι όσοι περνάνε από τη ζωή μας,κάτι έχουν να μας προσφέρουν. Ακόμη και αν δε το καταλαβαίνουμε εκείνη τη στιγμή.

Φιλιά!

. είπε...

To άκουσα το τραγούδι Μαράκι και ομολογώ ότι δε το ήξερα.Ωραίο!

Όσο γι αυτά που θέλεις να με ρωτήσεις ξέρεις ότι όποτε θες μπορείς να με πάρεις τηλ.

Τα φιλιά μου!

. είπε...

Χα χα! Μου άρεσε Αλίκη αυτό που είπες για την "άγραφη πέτρα". Και δεν έχεις άδικο! Μια "Μαργαρίτα" είναι ικανή για όλα!

Ευχαριστώ!

. είπε...

Με τη ζωή, Τάκη,πρέπει να βρίσκονται σε επιφυλακή και ετοιμότητα όλες τις αισθήσεις, για να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι όλα της τα μηνύματα.Και όπως λες δεν είναι λίγα αυτά που έχουμε να διδαχτούμε.


Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και χαίρομαι ιδιαίτερα που σε βλέπω στο μπλογκάκι μου. :)

Καλώς όρισες!

Ανώνυμος είπε...

H φίλη σου μου θύμισε έντονα μία φίλη από την Γαλλία όπου τον μισό χρόνο τον περνάει στο Παρίσι και τον άλλο μισό στην Σκόπελο. Κοντά στα 70 με έναν αέρα σαραντάχρονης. Είχα σαλτάρει με την παιδικότητά της. Κάτι τέτοιες θέλουν αφιερώματα...

Καλό Φθινόπωρο αγαπητή...

kryos είπε...

Έχεις ακούσει αυτό που λένε για κάποιους " πέθανε στα τριάντα και τον έθαψαν στα εβδομήντα" ?
Η Μαργαρίτα αν πέθανε... πέθανε στα 77 .... παράδειγμα για όλους μας πιστεύω .... είσαι τυχερή που βρέθηκε στον δρόμο σου .

Καλό βράδυ ανασαιμιά μου ...γράφεις πολύ όμορφα !!!

Theogr ο κηπουρός είπε...

Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες κάτι τόσο όμορφο και σπάνιο. Άλλα έτσι είναι και η αληθινή Αγάπη τα αληθινά συναισθήματα και η πολλές φορές η ζωή. Όμορφα και σπάνια. Ζωγράφισε μια πέτρα με το όνομα τις Μαργαρίτας. Όχι ότι θα την ξεχάσεις ποτέ, μια παρακαταθήκη να αφήσεις σε μια άλλην ανασαιμιά.

Ανώνυμος είπε...

Στο πρόσωπο της Μαργαρίτας
είδα τη φλόγα..
Αυτή που διεγείρει
τις αισθήσεις μας..
Που πυροδοτεί
τα συν-αισθήματα μας..
Την ποίηση που ανταμώνει
με την ζωή..
Το χαμόγελο του φεγγαριού
και το δάκρυ της θάλασσας..
Την ηδονή και την οδύνη..
Είδα το αναμφισβήτητο
ταλέντο σου Άννα μου..
Το υπέροχο και διάφανο λόγο σου..
Την ευαισθησία σου..
Ομολογώ πως με καθήλωσες..
Πως με συγκίνησες..
Σπουδή το γραπτό σου..
Ο στοχασμός της Μαργαρίτας..
Σ΄ ευχαριστώ πολύ..
Την αγάπη μου
και την καληνύχτα μου..

. είπε...

Υπάρχουν αρκετές "Μαργαρίτες" Νησί μου. Τυχεροί όσοι βρουν έστω και μια στο δρόμο τους. 'Εχουν πολλά να διδαχτούν, όσοι έχουν μάτια και αυτιά ανοιχτά.

Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα!

. είπε...

Πολύ εύστοχο το σχόλιό σου Κρύε!
Τα λόγια σου με τιμούν και σ'ευχαριστώ.

Καλώς όρισες στο μπλογκάκι μου!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

. είπε...

Για να μοιραζόμαστε είμαστε εδώ Τεό.
Θα το κάνω αυτό που μου λες. Αξίζει να μεταλαμπαδεύεται η φιλοσοφία ζωής(και θανάτου) τέτοιων ανθρώπων.

Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα!

. είπε...

Εμένα με καθήλωσε το στιχοσχόλιό σου Τάκη μου. Και τα λόγια σου με τιμούν ιδιαίτερα. Δεν έκανα τίποτα παραπάνω από το να μεταφέρω μια εμπειρία μου.

Μου έλειψες το ξέρεις;

Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

ανασαιμίτσα μου,

πόσο μας γέμισες... είναι απίστευτη η αύρα και η μαγεία κάποιων ανθρώπων.
Έτσι κιεσύ την φυλάς σα φυλαχτό την Μαργαρίτα σου...

Σε φιλώ... τρυφερά!

kelly alamanou είπε...

Εξοχο κείμενο!
Η Μαργαρίτα έφυγε ταξίδι στη γαλήνη και το φως είναι καλά εκεί.
Τη ζεστή καλημέρα μου
κελλυ

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αυτό το λουλούδι, αδύνατο να μαδήσει ποτέ. Θα μείνει για πάντα ανθισμένο, εκεί που ξέρει να φυτρώνει καλύτερα από οπουδήποτε αλλού. Στις καρδιές αυτών που αληθινά μπορούσαν να τη γνωρίζουν.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σένα, που μοιράστηκες μαζί μας την ομορφιά του, και συντρόφους μας έκανες σε αυτή την χαρά. Η γραφή σου τόσο παραστατική, που θαρρώ τα έζησα όλα.. Ευχαριστώ!

iLiAs είπε...

Μου άρεσε οτι το φθινόπωρο είναι που προετοιμάζεται η Άνοιξη να μας επισκεφθεί..αισιοδοξο!
Καλη βδομάδα :)

ζαφορα είπε...

Πάντα κάποια Μαργαρίτα
θα υπάρχει κοντά μας
αρκεί να έχουμε την ευαισθησία
να την προσέξουμε.

Πολύ δυνατή η γραφή σου
καλή μου Ανασαιμιά.
Καλό Φθινόπωρο
και καλή εβδομάδα

Φιλί ζαφορενιο

Roadartist είπε...

Πολυ ομορφο..
Βαθια συγκινητικο..
Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν 100 ζωές.. γιατί ξέρουν να εκτιμούν
την ομορφιά της ζωής..
Μου άρεσε πολύ όλο το κείμενο, έχει τόσα να πάρεις..
Η πρώτη φράση ("Το φθινόπωρο είναι η εποχή που η άνοιξη αρχίζει να προετοιμάζει τον ερχομό της") πολύ σοφή.. Μπορεί να σου δώσει ερεθίσματα για πολλές σκέψεις.
Να εισαι καλα φιλη ανασαιμια, τη καλησπερα μου
και καλο φθινοπωρο!

kostaslogh είπε...

Καμιά φορά πέφτεις πάνω σε ανθρώπους
που σε κάνουν να φαίνεσαι τόσο λίγος,
τρομάζεις,ντρέπεσαι ,θυμώνεις με τον εαυτό σου που δεν τόλμησε να φωνάξει :
ΖΩ ΚΑΙ ΜΆΡΕΣΕΙ!!
Πάντως ,κοίτα να δείς σύμπτωση,χτες έγραψα σχολιάζοντας την ανάρτηση μιάς
νεαρής φίλης που την έπιασε ο Σεπτέμβρης:
Σκοπεύω να πεθάνω έφηβος σε πενήντα
χρόνια,όντας έφηβος εδώ και τριάντα!
Στο συνιστώ και σένα!
Καλή σου μέρα

. είπε...

Σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου Καναρινένια μου. Να είσαι πάντα καλά.
Καλό σου βράδυ!

. είπε...

Ροδούλα Κέλλυ καλώς όρισες!

Σ'ευχαριστώ να είσαι καλά!

. είπε...

Καλέ μου Νικόλα εγώ σ'ευχαριστώ για τα τόσο κολακευτικά σου λόγια.Πραγματικά με συγκινείς!

Να είσαι καλά!

. είπε...

Καλώς ήρθες Ηλία! Ευχαριστώ!

. είπε...

Σ'ευχαριστώ καλή μου Ζαφορά! Καλό Φθινόπωρο και καλή εβδομάδα και σε σένα!

. είπε...

Δύσκολο είναι αρτίστα μου μέσα στα τόσα προβλήματα να αναλογιστούμε και να εκτιμήσουμε την αξία της ζωής. Και τότε ένα περιστατικό,μία συνάντηση...κάτι,γίνεται η αφορμή να δούμε τη ζωή με μεγαλύτερο σεβασμό και εκτίμηση.

Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

. είπε...

Σε πείσμα όλων Κώστα θα μείνουμε αιώνια έφηβοι γιατί γιατί το λέει η καρδιά μας.'Οσο για μένα...μην ανησυχείς.'Οσο και να προσπαθώ...δυσκολεύομαι να μεγαλώσω!

Καλώς μου ήρθες!

Surrealist είπε...

Καλησπέρα εκτός από αυτή την όμορφη και φυσικά ρεαλιστική ιστορία - μας φέρνει στον καθένα και από μία ανάμνηση μία εικόνα ταύτισης με την ηρωίδα σου

να σταθώ σε απαντήσεις σου σε σχόλια που πραγματικά με εντυπωσίασαν και μ΄εκαναν να σκεφτώ αν ήξερες πόσα

η ψυχή δεν έχει ηλικία

το μυαλό πάντα να είναι με αγνότητα στην εφηβεία της ζωής προσηλωμένο

και όλα γίνονται πιο δυνατά και ανεκτά

τη φιλία μου σ΄ευχαριστώ

δεν ξέρω αν αλλάζεις συχνά εικόνα του προφίλ

μα το όνομα είναι από τα καλύτερα

ανάσα

Να είσαι καλά, καλή συνέχεια!!!!

. είπε...

Αν και λίγο γνωριζόμαστε Σουρεαλίστρια δεν έπεσες και πολύ έξω. Και ναι.Γενικώς δε φημίζομαι για τη σταθεροτητά μου.Αβατάρ αλλάζω ανάλογα με τη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι(που λόγω μόνιμης "ψυχικής εφηβίας" είναι ευμετάβλητη βλέπεις)και τους φίλους μου ταλαιπωρώ με μετακομίσεις από μπλογκ σε μπλογκ και...πριν το ανασαιμιά ήταν το ανάσα(του βορρά).
Μ' έβαλες ιδέες τώρα που μου το θύμισες...λες να πισωγυρίσω;; :)

Καλό σου βράδυ!

Skouliki είπε...

ηρθαααααααααααααααααααααα

βγαλτε τα κοκκινα χαλιααααααααα τα ροδαααααααα κτλ κτλ ....

:)))))

καλως σας βρηκαααααα και φιλια στα μουτρα

. είπε...

'Ηρθες βρε σκουλικάκι αλλά με άδεια χέρια σε βλέπω και τζάμπα τα κόκκινα χαλιά και τα ρόδα.

Τόσες τούρτες εχθές δεν έμεινε κατι τις να φέρεις κατά δω;

Και πάλι Χρόνια σου Πολλά και σμουάτσ και στα μούτρα σου!

Ra Ma είπε...

Μια αιώνια ασυμβίβαστη ψυχή που άφησε το κουρασμένο σαρκίο της και πέταξε ελεύθερη. Δύσκολη ακόμα η αποδοχή τέτοιων ανθρώπων, χρειάζονται όμως.
Μου άρεσε η έκφραση "οι πέτρες της ζωής μου".
Καλημέρα!!!

Skouliki είπε...

aaaaaaa παρτες ολες δεν τρωω εγω γλυκα :))) παχαινουν


φιλακια καλημερα

Κούκος είπε...

Πολύ δυνατή ιστορία, δοσμένη με την αγάπη που της πρέπει. Η ανάρτησή σου είναι ένας κρυφός θαυμασμός για ένα τύπο γυναίκας που πολλοί θα χαρακτήριζαν με ευκολία "ανήθικο", αλλά και ένας διαλογισμός για το τι είναι ηθική στις μέρες μας.
Μου άρεσε! Συνέχισέ το.

Όναρ είπε...

Το κείμενό σου.. ότι πιο όμορφο "έτυχε" στην πρώτη μας διαδικτυακή επαφή..να 'σαι καλά..Καλησπέρες τυχερές..

Ανώνυμος είπε...

Καληνύχτα Μαργαρίτα !
κι απο αύρειο όποια πετρα κι αν σηκώνεις να έχει τριαντάφυλλα!

..το όρος !

Saligaros είπε...

Καλησπέρα!!

Δυστυχώς πρέπει να πω κοινότυπες ατάκες!!...
Μπράβο,συνέχισε έτσι,συγκινητικό!!..

Όχι... Θα αντισταθώ...

Άλλωστε σε πρόσωπα που κλείνουν τα μάτια και ονειρεύονται τον Che δεν αξίζει λύπη!

Περιφάνεια θα πω... αυτό της πρέπει...

Μαργαρίτα είπε...

Πολύ τρυφερή, υπέροχη γραφή!!!
Μιλώντας για μαργαρίτες λοιπόν
δέξου κι από μένα μερικές..
μαζί με την αγάπη μου!!!

Καλό φθινόπωρο καλή μου
σε φιλώωω*** :)

votsalo είπε...

Πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζεις ενα ανθρωπο ξαφικα..και ξανικά να ακούς ιστορίες που να σε αγγίζουν τόσο πολύ!! Τα έγραψες τόσο ωραια που αισθάνομαι ότι τι γνώρισα..το σίγουρο είναι πως δεν πρόκειτε να την ξεχάσεις..ποτέ
Φιλιά

Μηθυμναίος είπε...

Στην κουπαστή της θάλασσας
ο ξέγνοιαστος καιρός
(και στο ταξίδι της φυγής
το τελευταίο σινιάλο).
Πάνω στα ξάρτια του πρωϊού,
το πιο λευκό χαμόγελο
της Μαργαρίτας!..


Τα λόγια σου όταν έφεραν την Άνοιξη
τα χελιδόνια είχαν μάθει τ' όνομά σου... Μαργαρίτα

Το μήνυμα της το 'στειλες: "κράτα γερά. Κάποια στιγμή θα ξανανταμώσουμε"

. είπε...

Η ανθρωπότητα χρωστάει πολλά Μαρκόνι μου σε ανθρώπους που δεν συμβιβάστηκαν και ήταν μη αποδεκτοί κοινωνικά. Δε συμφωνείς;

. είπε...

Παχαίνουν τα γλυκά σκουλικάκι;; Από πότε;

. είπε...

O θαυμασμός μου για έναν τύπο γυναίκας σα τη Μαργαρίτα, δεν είναι κρυφός Κούκε. Είναι ολοφάνερος! Η Μαργαρίτα εκφράζει για μένα το «θα ήθελα…».
Ανήθικο είναι (λένε)να ξεφεύγεις από τα κοινωνικά στερεότυπα. Και ποιοι αλήθεια τα οριοθετούν;
Ο άνθρωπος όμως οφείλει την εξέλιξή του σε όσους ξέφυγαν από αυτά τα στερεότυπα. Άρα;
Με το σχόλιό σου άνοιξες μεγάλο θέμα για συζήτηση. Επιφυλάσσομαι για ένα επόμενο ποστ.
Ευχαριστώ!

. είπε...

Με τιμούν τα λόγια σου Όναρ και σ'ευχαριστώ πολύ!

Καλώς όρισες στο σπιτικό μου!

. είπε...

Kαλησπέρα ανώνυμο όρος!
Σ'ευχαριστώ!

. είπε...

Χαίρομαι που αντιστέκεσαι Σαλίγκαρε εγώ όμως δε θα αντισταθώ και θα συμφωνήσω μαζί σου. Ναι,περηφάνεια της πρέπει!

Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου!
Καλώς όρισες!

. είπε...

Μικρή μου Μαργαρίτα; Μου έλειψες ή μάλλον...μας έλειψες!
Σέυχαριστώ ψυχή μου! Οι μαργαρίτες σου ευπρόσδεκτες. Θα πάνε εκεί που τους πρέπει!

. είπε...

Δεν θα τη ξεχάσω Βοτσαλάκι μου. Μοιράστηκα αυτήν την εμπειρία μου μαζί σας, γιατί θα ήθελα να τη θυμάστε και σεις!

Σ'ευχαριστώ!

. είπε...

Τι να πω καλέ μου Μηθυμναίε για το στιχοσχόλιό σου που τόσο με συγκίνησε; 'Ενα ευχαριστώ μόνο, από καρδιάς!

Unknown είπε...

ένα πέρασμα εδώ που στάθηκα δυο και τρεις φορές. όπως σταθμοί στη ζωή μας και μερικοί άνθρωποι που ξέρουν να τιμούν την έννοια της λέξης.

ροκ στην καρδιά και κατά συνέπεια στις πράξεις ζωής. γιατί και μέσα απ' τις αρρώστιες ανθίζουν μαργαρίτες...

...και μας δίνουν μερικά μαθήματα...νιότης!

φιλιά βρόχινα...

Skouliki είπε...

απο τοτε μου βγηκαν τα καροτα !!


καλημερα μικρη μου....



σημ. η γραφη σου αναδυει εικονες

Βάσκες είπε...

Δεν μπορώ να δω καλά από το θόλωμα.

Να' σαι καλά.

Surrealist είπε...

Ανασαιμία ή ανάσα όπως επιθυμείς :}

έχεις μία προσκλησούλα αν και εφόσον θελεις

ευχαριστώ πολύ

καλησπέρα!!!!

Δήμητρα είπε...

όμορφη ιστορία,όμορφη γραφή,όμορφος άνθρωπος η Μαργαρίτα...

Sophia Kollia είπε...

Για και εδώ . Ιστορία για σενάριο!
Τουλάχιστον πήγε ευχαριστημένη..νομίζω..
καλή νύχτα

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Με συγκίνησε βαθιά η προσωπογραφία αυτής της γυναίκας με την ερωτική ιερότητα να κατοικεί μέσα της!
Ευχαριστώ πιο πολύ εσένα που μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία σου.

. είπε...

Εύστοχο το σχόλιό σου Νεράιδα της βροχής."Ροκ στη καρδιά και κατά συνέπεια στις πράξεις".Πολύ όμορφο !

Σ'ευχαριστώ πολύ !

. είπε...

Γι αυτό το "μικρή" Σκουλικάκι μου θα σε κεράσω όσα καρότα θες!
Και το σημαντικότερο δεν παχαίνουν!

. είπε...

Μήπως θέλει καθάρισμα η οθόνη σου Βάσκες;

Να είσαι καλά και συ και σ'ευχαριστώ!

. είπε...

Σουρεαλίστριά μου μη παιδεύεσαι με το όνομα.Γράφε όποιο σου αρέσει περισσότερο.
(Προσωπικά προτιμώ το Ανάσα.'Οχι ότι είναι πιο ωραίο, αλλά γιατί πρώτη αγάπη είναι αυτή,δε ξεπερνιέται εύκολα.)

Ευχαριστώ για την πρόσκληση τα είπαμε ήδη στο δικό σου

Να είσαι καλά!

. είπε...

Δήμητρα Πασ(π)παλίτσα χαρά μου να σε βλέπω στο μπλογκάκι μου!
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

. είπε...

Σενάρια που γράφει η ίδια η ζωή!('Οπως θα έλεγε παρουσιαστής τηλεόρασης)

Ευχαριστώ Σοφάκι μου για τα λόγια σου και το πέρασμά σου!

. είπε...

Καλώς όρισες Φαίδωνα και στο καινούργιο μου (σχετικά) μπλογκάκι!
" Ερωτική ιερότητα".Σημαντική η φράση σου!

Σ'ευχαριστώ πολύ!

Skouliki είπε...

χαχαχχαα

στο λεω θα το βαλω ring tone στο κινητο

χαχαχαχαχχαχαχα


μα τι καλη που εισαι !!!!!!!!

marianaonice είπε...

Καλά τώρα είδα το μαύρο γάτο με το άσπρο παπιγιόν στα δεξιά!!
Κυνηγάει το ποντίκι μου και με τρελλαίνει!!!!
Λατρεύω τις γάτες και έχω έναν παρόμοιο! Τον έβαλα διαχειριστή του ιστολογίου μου, θα τον έχεις δει!!

Ανώνυμος είπε...

Χαρά σε αυτούς που μπόρεσαν και φύλαξαν τις πέτρες ,τίς ψηφίδες της ζωής τους !
Αυτό σημαίνει πως φτάνοντας στο τέλος έχουν κάτι να αφήσουν σε εκείνους που ακολουθούν, στην εποχή του τίποτα!

..το Βουνό !

Ανώνυμος είπε...

καλησπερα ανασαιμια καλως σε βρηκα κ στο χορο σου .. απο κατι παρομοιο.. επιστρεφω αυτες τις μερες για να διαβασω με ηρεμια το κειμενο μιας κ χρηζει απολυτης προσοχης κ σεβασμου.. μιας κ κρυβει πολυ σεβασμο κ το ιδιο το κειμενο ως προς εκεινη και οχι μονο σεβασμο μα και αισθηματα απο αυτα που.. μενουν που ακομα κ αν φυγουν οι ανθρωποι μενουν οι γλυκες φωνες μεσα απο την καρδια τους να μας τραγουδουν με λογια ακομα.. καλο σου βραδυ

ωκεανος....

. είπε...

Σκουλικάκι να ένας καλός τρόπος να μάθεις κινέζικα αφού θα το ακούς συνέχεια στο κινητό σου!

. είπε...

Φυσικά και έχω δει τον διαχειριστή του ιστολογίου σου Μαριάννα μου!
Όσο για μένα δεν μπορώ να πω ότι οι σχέσεις μου με τις γάτες είναι και οι καλύτερες.
Απλά με αυτό το γουίτζετ ήθελα να αποδείξω ότι για το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι δεν ευθύνεται μόνο η γάτα τελικά :) ;)

Υ.Γ Αν το θες δεν έχεις παρά να πατήσεις το "get widget" είναι ακριβώς από κάτω.

Τα φιλιά μου!

. είπε...

"...τις ψηφίδες της ζωής τους". 'Ομορφη και σοφή αυτή σου η έκφραση Ανώνυμο βουνό!

Ευχαριστώ!

. είπε...

'Ομορφα τα λόγια σου Ωκεανέ!

Σ'ευχαριστώ πολύ!

giant13 είπε...

Μένω άφωνος με την αφήγηση σου.

Τρομερό έφηβο γεράκι η συντρόφισσα.

. είπε...

Σ'ευχαριστώ Γίγαντά μου για τα καλά σου λόγια!