Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

ΑΒΑΤΟ



Όταν οι επιθυμίες γίνονται μεγάλες, μας ξεπερνούν. Κι όταν προσπαθούμε να τις φτάσουμε, μας παραγκωνίζουν. Αν τις εγκαταλείψουμε θα θεωρηθούμε δειλοί και αν τις κυνηγήσουμε γινόμαστε δυστυχισμένοι. Και σαν φτάσει η επιθυμία μας να γίνει αλήθεια, κρατάει μόνο μια στιγμή.

Κάνοντας η Χριστίνα τον απολογισμό πόσα χρόνια έζησε, πόσα χρόνια θυσίασε στα στερεότυπα του κοινωνικού κατεστημένου, πόσα χρονιά είχε ξεχάσει την δική της ύπαρξη και ζούσε μέσα από τις ζωές των ανθρώπων της οικογένειάς της, ήρθε η ώρα, τώρα που τα περιθώρια του χρόνου στενεύουν, να δώσει την υπόσχεση στον εαυτό της. 'Οσα χρόνια της μένουν "να τα ζήσει". Να μην επιτρέψει "στα πρέπει" να γίνουν φραγμός στις επιθυμίες της.
Αυτό που λαχταρούσε, όσο οτιδήποτε άλλο ήταν να "νοιώσει". Λαχταρούσε να αισθανθεί ξανά έρωτα . Το πάθος ήταν πάντα ζωογόνο γι αυτήν. Δεν ήταν απλά ζητούμενο. 'Ηταν ανάγκη επιβίωσης. Εδώ και χρόνια η καρδιά φυλακισμένη στις απαγορεύσεις , περιφραγμένη η ψυχή μέσα σε όρους και όρια, είχε κοιμίσει αυτό το συναίσθημα. Το ερωτικό πάθος είχε παγώσει. ¨'Η μήπως έχει πεθάνει;" αναρωτιόταν πολλές φορές τρομοκρατημένη. Δεν έτρεφε αυταπάτες ότι μπορεί να εισπράξει το ίδιο συναίσθημα. Το θεωρούσε μεγάλη πολυτέλεια κάτι τέτοιο. Δεν ήταν κόμπλεξ. Ήταν αυτογνωσία. Μια γυναίκα κοντά στον μισό αιώνα ζωής, κάποτε ωραία και γεμάτη χυμούς, τώρα απλώς... μια γλυκιά κυρία. Το πέρασμα του χρόνου από το κορμί της και οι δυο της γέννες, άφησαν στο σώμα της σημάδια καταστροφικά. Μα η ψυχή είχε κάνει την επανάστασή της. "Ζήτημα ζωής και θανάτου", έλεγε η ίδια στον εαυτό της. Να νοιώσει….να νοιώσει! Πώς τη φρόντιζε αυτή την ελπίδα! Φυτό να ΄ταν θα’ χε θεριέψει. Δέντρο να’ ταν θα’χε βγάλει καρπό. Τα βράδια που έκανε τον περίπατό της δίπλα στην αγαπημένη της φίλη τη θάλασσα, σήκωνε τα μάτια στο φεγγάρι και παρακαλούσε."Κόκκινο θολό φεγγάρι πάρε με μαζί σου να χαρείς μέσα στο κελί μου έχω σαλτάρει, σαν απόκληρος της διαφυγής"
Θαρρείς και οι ουρανοί άνοιξαν και η παράκλησή της εισακούστηκε. Σα να της χρωστούσε η ζωή μια τελευταία επιθυμία, όπως τους μελλοθάνατους . Ούτε καν προσπάθησε γι’ αυτό, ούτε το κυνήγησε. Θα ήταν ενάντια στις αρχές της άλλωστε. Απλώς ήλπιζε και περίμενε. "Αν είναι να συμβεί θα συμβεί"σκεφτόταν.
Και συνέβη!

Μεσοκαλόκαιρο. Αρχές Αυγούστου. "Το καλοκαίρι είναι η εποχή των ζωντανών. Η μόνη εποχή που τη γεύεσαι με όλες τις αισθήσεις σου. Η δική μου εποχή. Η αγαπημένη μου." Ήταν από τις πρώτες κουβέντες που αντάλλαξε η Χριστίνα με τον Δημοσθένη.
Ήδη από την πρώτη μέρα της γνωριμίας, λέξη-λέξη, οι κουβέντες γίνονταν πιο ζεστές. Βήμα -βήμα, απομακρύνονταν από το κύκλο του τυπικού.'Ηταν σα να γνωρίζονταν χρόνια. Έρχονταν πιο κοντά μέρα με τη μέρα.Τα όνειρα που έκανε με τα μάτια κλειστά και τα χέρια απλωμένα, δεν της φαίνονταν ούτε τόσο μακρινά, ούτε τόσο μάταια.
"Και ειν' αλήθεια στο άβατο αυτό που έσβηνε η ζωή μου, πως άναψε στα χείλια κρυφό φιλί καυτό."
Την ιστορία που άρχισε να ξεδιπλώνεται , δεν την είχε προβλέψει ούτε στη πιο τρελή της φαντασία. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Δεν ένοιωθε μόνο η ίδια συναισθήματα ερωτικά, αλλά εισέπραττε τον έρωτα και την αγάπη, σε όλο το μεγαλείο.
Χωρίς να το θέλει άρχισαν οι ελπίδες να θεριεύουν. ’Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Μόλις κατακτήσει αυτό που επιθυμεί, ζητάει κι άλλο… κι άλλο. Ελπίδα ή αυταπάτη, έπεισε τον εαυτό της ότι αυτό που εισέπραττε ήταν αληθινο και όχι ψεύτικο. Εξ άλλου δεν είχε αποδείξεις για το αντίθετο. Και αυτό της έφτανε. Δεν ζητούσε περισσότερα(προς το παρόν).
Τι όμορφος καιρός ήταν αυτός! Η ευτυχία είχε κατακλύσει όλο της το είναι. Σε πόσα μονοπάτια κρυφά δεν περπάτησε μαζί του! Πόσες ενδιαφέρουσες συζητήσεις είχαν κάνει! Συζητήσεις που τόσο της είχαν λείψει. Πόσα απρόσιτα νοήματα γίνανε κουβέντες καθημερινές, άλλοτε στις συναντήσεις τους, άλλοτε ώρες ατέλειωτες στο τηλέφωνο. Είχε να μάθει πολλά απο τον Δημοσθένη. Ήταν μια ανεξάντλητη πηγή γνώσεων.
Της άρεζε να ακούει το γέλιο του. Πηγαίο, σα γάργαρο νερό. Να βλέπει εκείνη τη βαθιά ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια του, όταν ήταν προβληματισμένος. Να σουφρώνει τα χείλια του, όταν ήταν σκεφτικός ή απασχολημένος με κάτι. Άλλες φορές πάλι οι διαφωνίες τους ήταν έντονες και κατέληγαν σε μικροκαυγαδάκια. Για να ξαναερωτευτούν μετά με μεγαλύτερο πάθος.

Άλλαξε η Χριστίνα. Έγινε άλλος άνθρωπος. Πιο γλυκιά, πιο ήπια, πιο ήρεμη στην οικογένειά της. Κοιτούσε στον καθρέφτη και έβλεπε ότι είχε ομορφύνει. Τα χρόνια που την βάραιναν δεν φαινόταν καν και στους ώμους της είχαν φυτρώσει φτερά .

Έφτασε να τον θέλει σαν τρελή. Να τον σκέφτεται κάθε ώρα και λεπτό. Και στα χείλια της να διαγράφεται ένα χαμόγελο στα καλά καθούμενα, ενώ μαγείρευε ή ασχολιόταν με το νοικοκυριό του σπιτιου, καθώς θυμόνταν κάποιο αστείο που είχανε πει. Περίμενε πάντα με αγωνία ένα τηλεφώνημα, ζούσε μόνο για να τον ξαναδεί. «Ζωή μου» του έλεγε «σ' ακολουθώ σαν του ανέμου το ουρλιαχτό και κυλιέμαι μαζί σου, σε κλείνω στις χούφτες μου, πριν οι θεωρίες σε σκορπίσουν».
’Εκείνες τις ξεχωριστές στιγμές, τις κλεισμένες σε παρενθέσεις, ένοιωθε πως τα’χε όλα ή τουλάχιστον πάρα πολλά.

'Ομως όπως συνήθως γίνεται, η ευτυχία άρχισε να μετουσιώνεται σε πόνο. Όσο το πάθος της αγάπης μεγαλώνει τόσο πονάει. 'Οτι ήταν ανεκπλήρωτο, άρχισε να στέκεται μπροστά της, σα βαριά καγκελόπορτα.
«Σαν το ρούχο η αγάπη παλιώνει κι είναι σαν ήχος χαλασμένου πιστολιού».
Η λογική της έλεγε ότι τώρα ήταν καιρός να σταματήσει αυτή η ιστορία. Να μείνουν στη μνήμη τα όμορφα. Όμως άλλα είχε κατά νου η καρδιά. Η λογική είχε ξεχάσει ότι αυτού του είδους τα συναισθήματα δεν ελέγχονται.
"Θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ' το πρωί να μου γελάς κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις να είναι σαν να μ' αγαπάς", του είχε πει μια μέρα που η κεραία της διαίσθησης είχε πιάσει κάτι το απόμακρο στο βλέμμα του. Κάτι παγωμένο στον ήχο της φωνής του. Μια γεύση τρικυμίας στα χείλια του. Ίσως και κείνος είχε τους ίδιους προβληματισμούς. Ίσως απλά "του είχε περάσει" ή είχε κουραστεί.

Με πολύ δυσκολία άρχισε να απομακρύνεται. Δεν φαντάζονταν πόση δύναμη χρειζόταν για να το κάνει αυτό. Η εμπειρία αυτή της απομάκρυνσης αποδείχτηκε τελικά πολύ οδυνηρή.
Ήταν αργά το μεσημέρι ή νωρίς το απόγευμα, όταν χτύπησε το κινητό της. Μέρα Σάββατο, αρχές του πρώτου μήνα της άνοιξης. Είχαν να μιλήσουν δύο ολόκληρες εβδομάδες. Είδε το νούμερό του στην οθόνη και κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού. Οι κουβέντες λιτές, σε τυπικό επίπεδο. Για την δουλειά, για τον καιρό, τα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα. Η Χριστίνα μιλούσε όσο γίνονταν λιγότερο. Είχε κλείσει τα μάτια της και προσπαθούσε με το μυαλό της να ηχογραφήσει την φωνή του, την υπέροχη φωνή του, δυνατή και καθαρή(κάπου στο βάθος διακρίνονταν μια πίκρα ), με μια υφέρπουσα μουσικότητα και τον περίεργο αστείο τρόπο που πρόφερε κάποια σύμφωνα, χαρακτηριστικό της καταγωγής του. Στη συζήτηση δημιουργούνταν κενά.
-Γιατί δε μιλάς;
Τη ρώτησε, κάνοντάς του εντύπωση αυτό, γιατί πάντα η Χριστίνα ήταν λαλίστατη.
-Σήμερα αποφάσισα να σ’ αφήσω να μιλήσεις εσύ.
Του απάντησε χαμογελώντας, θέλοντας να δώσει ένα τόνο ευχάριστο στην κουβέντα.
Ησυχία για λίγα δευτερόλεπτα από την άλλη άκρη της γραμμής.
-Λοιπόν …τα λέμε.
-Ναι τα λέμε.. .
Ήξερε ότι δεν θα τα "ξανάλεγαν" ποτέ πια.
Το τηλέφωνο έκλεισε .
Ευτυχώς! Ούτε λέξη "αποχαιρετισμού"!Δεν θα το άντεχε,θα κατέρρεε.

Ο ανοιξιάτικος καιρός βοηθούσε για μεγάλους περιπάτους. Και αυτοί οι περίπατοι ήταν σωτήριοι. Μέσα στην ερημιά του δρόμου που περπατούσε συνάντησε την πραγματικότητα. Η ερημιά, όλης της προηγούμενης ζωής της είχε αντικατασταθεί με την πληρότητα της ανάμνησής του και την φωτεινότητα της απουσίας του.

Λίγο καιρό μετά της ήρθε ένα μήνυμα."Πόσο πολύ σ’αγάπησα, ποτέ δε θα το μάθεις..."
'Εγραψε την απάντηση "Μην πεις ποτέ ποτέ , πως όλα ήτανε μια πλάνη. Περιπλανήθηκα μαζί σου και μου φτάνει.»
Αντί όμως πατήσει "αποστολή", προτίμησε να πατήσει "διαγραφή". Είναι φορές, που η σιωπή είναι καλύτερη.



Είσαι πάντα εδώ,σίγουρα είσαι εδώ,μα η ζωή μου έχει φύγει.
---------------------------------------------------------------------------------------------
Οι στίχοι που χρησιμοποιήθηκαν, είναι από τα παρακάτω τραγούδια του αγαπημένου μου Χρήστου Θηβαίου.
1:"Κόκκινο θολό φεγγάρι", στίχοι Χ.Θηβαίου.
2:"'Αβατο",στίχοι Γιώργου Ανδρέου.
3:"Ζωή",στίχοι Χ.Θηβαίου.
4:"Δεν είμαι άλλος",στίχοι Μ.Ελευθερίου.
5:"Θέλω τη μέρα που θα φύγεις",στίχοι Οδυσσέας Ιωάννου.
6:"Θα 'θελα να 'σουνα εδώ",στίχοι Χ.Θηβαίου.
7:"Αγάπη",στίχοι Κατίνας Παϊζη.
8:"Ωροσκόπιο" στίχοι 'Αλκη Αλκαίου
9:"Είσαι ακόμα εδώ",στίχοι Χ.Θηβαίου.
------------------------------------------------------------------------------------------
Μετά από πολύ καιρό βρήκα το χρόνο να ανταποκριθώ στο παιχνίδι music story εμπνευσμένο (και πολύ πετυχημένο ήδη) από τον αγαπητό φίλο Εquilibium, ο οποίος είναι και ο πρώτος που με προσκάλεσε να παίξω.(Θα ήταν καλά νομίζω, κάθε φορά που ένα παιχνίδι παίζεται από κάποιον να κάνει αναφορά στο όνομα του εμπνευστή.Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό αυτό).Ακολούθησαν προσκλήσεις από τους φίλους Theogr, Roadartist, Margarita, Artanis,Anima και αν ξέχασα κάποιον που με προσκάλεσε ας με συγχωρήσει.
ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

1. Διαλέγεις όσα τραγούδια θέλεις από έναν καλλιτέχνη, άντρα ή γυναίκα, έλληνα ή ξένο, οποιουδήποτε ρεπερτορίου.

2. Σκέφτεσαι μια μικρή ιστορία. 10-20 γραμμές είναι αρκετές, αλλά μέχρι όσο θες.

3. Εντάσσεις μες στην ιστορία σου στίχους από αυτά τα τραγούδια και τους επισημαίνεις ώστε να καταλαβαίνουμε ποιοι είναι.

4. Αν μπορείς συνοδεύεις την ανάρτησή σου με τους ανάλογους ήχους.

5. Καλείς κι άλλους να σου πουν τη δικιά τους Μουσική Ιστοριούλα.

Την σκυτάλη την παραδίνω σε:

Φεγγαραγκαλιά, Φαραόνα, Eλένη(L.N.E), Σταγόνα, Γιώργο(st), Γίγαντα(Giant13), Μαρία Ονειροπαρμένη.



39 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

δεν ξέρω τι μέρος του λόγου είναι αυτό το μπλοκοπαίχνιδο..
Θα μπορούσα να είμαι η Χριστίνα σου
Ξέρεις γεννημένη 25 Δεκεμβρίου..
μα για δες.. σύμτωση;
Κι εγώ τώρα τι;
πως;
σε ευχαριστώ για την πρόσκληση..
θα προσπαθήσω..

Καλησπέρα!

L.N.E

Roadartist είπε...

Πολλες προσκλησουλες ε?
Ευχαριστω για την ανταποκριση, πολύ όμορφη μουσικη ιστοριουλα..
Ο Θηβαίος μου αρεσει αρκετα, καποια απο τα τραγουδια του εχουνε πραγματικα στιγματισει στιγμες μου!
Ωραιες επιλογες!!

. είπε...

Καλή μου Χριστίνα...εεεε Ελένη ήθελα να πω (:P).Tο τι συμπτώσεις έχουνε δει τα ματάκια μου εδώ στο νετ 3+ χρόνια τώρα...είναι άλλο πράγμα.Πολύ περισσοτερες από την έξω ζωή.Τίποτα πια δεν με εκπλήσει.
(Θα αρχίσω να πιστεύω στα μεταφυσικά νομίζω στο τέλος).
Γλυκειά μου...δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσεις πολύ για το παιχνιδι.Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις!Το πως παίζεται το γράφει στους όρους.Τώρα εσύ αν δεν θες πεζό κείμενο,μπορείς να κάνεις αυτό που έκανε και η Μαργαριτούλα μας.Να δέσεις στίχους τραγουδιών με στίχους δικούς σου.Για ότι απορία έχεις...εδώ είμαι νεράιδα μου!

Α!Είπες..."Θα μπορούσα να είμαι η Χριστίνα σου"Και σου απαντώ.Θα μπορούσα και γω να είμαι η "Χριστίνα μου".Θα μπορούσε οποιαδήποτε να είναι η "Χριστίνα μου".Το μεγάλο ζόρι είναι στο τέλος.Δεν ξέρω πόσες "Χριστίνες" 'εχουμε τη δύναμη να κλείσουμε μια τέτοια παρένθεση.
Ζόρικο πάντως πολύ ζόρικο.Ακόμη δεν ξέρω αν αξίζει τόση δύναμη και τόσο πόνο.Θα σου πω...στο μέλλον!

. είπε...

Kαλλιτέχνιδα από εμπειρία σου λέω...ότι ο Θηβαίος έχει "στιγματίσει" πολλών ανθρώπων στιγμές.Εγγυημένα πράγματα!
'Οταν πήγα και τον είδα Live...ούτε τον "Τιτανικό" να έβλεπα.Τέτοιο δάκρυ η...κυρία!Και να φανταστείς ότι κλαίω πολύ δύσκολα.Τζάμπα μια ώρα μπογιάντισμα πριν πάω.(Υπ'όψιν ότι τον Τιτανικό δεν τον είδα,απλά έχω ακούσει και εσκεμμένα τον έχω αποφύγει).

Φιλί!

Roadartist είπε...

"Πόσο πολύ σ’αγάπησα, ποτέ δε θα το μάθεις..."
....... τι άλλο να πεις..

Τον Τιτανικο τον εχω δει αρκετες φορες..μαλλον ειναι ψυχοθεραπευτικο να ξεσπας σε ταινιες.. χαα φιλάκια!

. είπε...

Στο συγκεκριμμένο τραγούδι που αναφέρεις ,καλλιτέχνιδα,αυτό που με ενοχλεί κάπως είναι ο χρόνος που χρησιμοποιεί.Δηλαδή ο αόριστος.
Τόσο τρυφερή εξομολόγιση αλλά σε παρελθόντα χρόνο;Τώρα δηλαδή τι;Δεν...
"Περσινά ξινά σταφύλια" ένα πράγμα;
Και αν δηλαδή δεν ίσχύει πλέον...τι το λες μωρέ; Για να...ξαναρχίσουν τα δάκρυα;
Μιλάω σωστά;
Εύχομαι καλλιτέχνιδα να μπορείς να μου αποδείξεις ότι κάνω λάθος!

Ξαναφιλί!

fish eye είπε...

πως την εφτιαξες τοσο ομορφη και τοσο δεμενη την ιστορια σου,δεν ξερω εαν εγω μπορω να το καταφερω..θα προσπαθησω ομως..σ ευχαριστω πολυ..

εχεις δικιο,συνηθως αυτες οι ιστοριες αφηνουν ανεξιτηλα σημαδια..δημιουργουν ενα τετοιο δεκανικη στον βασικο κορμο της ζωης σου,που ειναι πολυ δυσκολο να απεξαρτηθεις..
ειναι χειροτερες κι απο το πιο βαρυ ναρκωτικο..

anima είπε...

Πώς καταφέρατε και εσύ κι η φεγγαρένια μου,δυο βραδιές να μου θυμίσετε ό,τι προσπαθώ να λησμονήσω; Βρε μπας και γνωριζόμαστε;!!!
Όσο για το παιχνιδάκι αγαπημένη μου,σε πρόλαβα!!Ήδη σε εχω καλέσει εδω και καιρό να συνεχίσεις το δικό μου...

Φιλί και αγκαλιά...

Ανώνυμος είπε...

μικρή μου ανασαιμιά.. με συνεπήρε η ιστορία σου και στο τέλος με εγκατέλειψε με έναν βαθύ αναστεναγμό..
σευχαριστώ για την πρόσκληση.. πολύ όμορφο και αυτό το παιχνίδι.. πιστεύω εν καιρώ να καταφέρω να ανταποκριθώ..
σου άφησα τα μάτια μου να δεις:)
φιλιά πολλά..καληνυχτα..

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Πάρα πάρα μα πάρα πολύ καλό!!! :))
Ένα όμορφο βράδυ να έχεις! :))

. είπε...

Φεγγαρένια,πλάκα με κάνεις;;;
ΕΣΥ λες εμένα πως έφτιαξα τέτοια ιστορία και δεν ξέρεις ΕΣΥ πως και αν θα τα καταφέρεις;;;;
Αν είναι δυνατόν!
Εσύ η μαστόρισσα του λόγου!
'Οσο για το άλλο που λες,στη δεύτερη παράγραφο είναι μεγάλο θέμα για συζήτηση και εξαρτάται φυσικά πάντα από ποιά σκοπιά το βλέπει ο καθένας.

Σ'ευχαριστώ πολύ πάντως για τα καλά σου λόγια.
Καλή σου νύχτα!

. είπε...

'Ανιμα χίλια συγνώμη!!!
Κάτι θυμόμουν αλλά δεν ήμουν σίγουρη.Ξεχνάω και εύκολα πανάθεμά με!
'Ηρθα έρριξα ματιά στις αναρτήσεις σου...δεν πρόσεξα...σου έδωσα σκυτάλη.
'Ομως θα συνεχίσω την ιστορία σου.Σίγουρα!
Διορθώνω το λάθος μου πάρ'αυτα στην ανάρτηση.

. είπε...

Σταγονίτσα μου είδα τα μάτια σου είδα και άλλα,όπως ήδη σου έγραψα στο blog σου...και θα δεις και συ!

Σ'ευχαριστώ για τα λόγια σου, όσον αφορά το κείμενό μου.

. είπε...

Νικόλα μου ελπίζω να τα πιστεύεις αυτά που μου λες.'Οτι δηλαδή σου άρεσε το κείμενό μου.Γιατί όσον αφορά τα πεζά μου...δεν τα έχω και σε τόσο εκτίμηση.Τόλμησα όμως λόγω του παιχνιδιού.

Ευχαριστώ πολύ!

anima είπε...

...οχι,οχι συγγνώμη
δεν υπάρχει λόγος...

καληνύχτα και φιλιά..
και ενα ευχαριστώ...

Ανώνυμος είπε...

Ανασαιμια μου !! Πως μ αρεσει ο τροπος που γραφεις!! Τι ομορφη ιστορια και τι ωραιους στιχους διαλεξες!...και πως τους εδεσες!.... σ ευχαριστω παρα πολυ για την προσκληση , σου υποσχομαι οτι θα προσπαθησω...αν και μου φαινεται λιγο δυσκολο..καλο ξημερωμα Ανασαιμια μου!

. είπε...

'Anima ότι και να λες εγώ θα επιμείνω στη συγνώμη μου.Μόνο όταν έρθει η ώρα να συνεχίσω το κείμενό σου(και θα το κάνω) τότε μόνο θα νοιώσω ότι εξηλεώθηκα απέναντί σου.

. είπε...

Μαράκι,σ'ευχαριστώ καρδιά μου για τα καλά σου λόγια.Δεν είμαι τόσο περήφανη για τα πεζά μου κείμενα.'Ισως όμως αυτό το παιχνίδι να είναι το ένευσμα να δοκιμάζω και στον πεζό λόγο.Το αποτέλεσμα θα δείξει....
Φιλί!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Η ανασαιμιά μου και δε θα ανταποκρινόταν επάξια...
αν είναι ποτέ δυνατόν...
Καλή σουμέρα κι' όμορφη!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Equilibrium είπε...

Με μια ανάσα βαθιά από την αρχή μέχρι το τέλος της ιστορίας σου απέμεινα...

Για την Χριστίνα της ιστορίας σου ήταν αναστεναγμός, στην αρχή ανακούφισης που κατάφερε να νιώσει, μετά προσμονής να περιμένει παραπανω από τον ίδιο της τον εαυτό, και τέλος σιωπής μπροστά στη λογική της.

Μα πόσες ανάσες μπορεί να έχει μια τόσο καλά ειπωμένη ιστορία που ντύνεται στίχους για στολίδια; Με τιμάει ο τρόπος που το έπαιξες, μπορεί να ήμουν ο εμπνευστής αλλά καθημερινά ανακαλύπτω πιο αξιόλογους συνεχιστές. Σε ευχαριστώ για την ανάσα αυτή...

φιλί!

υγ. "ξεχωριστές στιγμές, τις κλεισμένες σε παρενθέσεις" τί μεγάλη αλήθεια!...

Μαργαρίτα είπε...

Υπέροχο Ανασαιμιά μου!!!
Και τόσο μα τόσο αληθινό!!

"...Είναι φορές, που η σιωπή είναι καλύτερη."
Όμως είναι κι αυτή που μας πονάει
περισσότερο!!

Καλό σου απόγευμα! :))

Υ.Γ. Πολλοί ωραίες οι επιλιγές
των τραγουδιών!!! :))

Ανώνυμος είπε...

εσύ μικρούλα πήρες πρόσκληση για το παιχνιδάκι που λέγεται "Ιδιογράφως"??
αν όχι σε προσκαλώ και περιμένω!!!
φιλιά

Artanis είπε...

Γιατί ρε γμτ έπρεπε να χωρίσουνε...Στεναχωρέθηκα...
Δεν πειράζει, η ιστορία ήταν πολύ ωραία και τα τραγούδια είναι πολύ όμορφα...Μ' αρέσει φωνή του Θηβάιου, βραχνή και αισθαντική όπως είναι, σε κάνει να νιώθεις το ζυγισμένο κροτάλισμα των λέξεων, σαν τους χτύπους ενός μετρονόμου...

Καλό σου βράδυ Ανασαιμιά μου, χαίρομαι που έπαιξες το παιχνίδι...

. είπε...

Αχ βρε Γλαρένια μου!Αν ήξερες πόσες ανάσες δύναμης μου έχεις δώσει! Αν ήξερες...

. είπε...

equil τα λόγια σου με κάνουν πραγματικά και κοκκινίζω!
Ωχριει το κείμενό μου μπροστά στα δικά σου!

. είπε...

Είναι κάποιες σιωπές Μαργαριτούλα μου,που είναι πολύ θορυβώδεις.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
φιλί

. είπε...

Ναι Σταγόνα μου έχω ήδη πάρει αρκετές.Ευχαριστώ και για τη δική σου.Θα είναι η επόμενη ανάρτησή μου.

Καλό σου βράδυ!

. είπε...

Είναι φορές Αρτανίς μου που ένας χωρισμός δεν είναι άσχημο τέλος.
Είναι φορές που δεν υπάρχει χωρισμός αλλά μια νοσηρή συνέχεια.
Οπότε...άντε τώρα κρίνε...τι είναι το καλύτερο "τέλος".

'Ομορφα τα λες για τον Θηβαίο.Αν δεις και πιο πάνω στην απάντηση που έδωσα στην roadartist τον είδα και Live.'Οτι και να πω για τον Θηβαίο θα είναι λίγο!

marianaonice είπε...

Τι να πω!! Έμεινα έκθαμβη!!
Τέλεια ιστορία!! Πόσες Χριστίνες δεν θέλησαν να ζήσουν την τελευταία αναλαμπή της ζωής τους!
Ίσως που ξέρεις και εγώ θα μπορούσα να ήμουν η Χριστίνα σου! Πόση πίκρα δεν νοιώσαμε όλοι κάποτε από το άκουσμα αυτού του αόριστου: "τα λέμε"!!
Μπράβο ανασαιμιά μου.
Υπέροχη ιστορία, αληθινή και τέλεια δεμένη με τα τραγούδια που διάλεξες!
Καλό Σ/Κ.

M-meggie είπε...

Δεν λέω ποτέ "τα λέμε" και όταν μου το λένε, κλείνω τα αυτιά μου.
Καλό σου βράδυ

eva είπε...

... περιπλανήθηκα μαζί σου και μου φτάνει... διλήμματα ζωής. Μια ζυγαριά που από τη μια μπαίνουν τα πρέπει και από την άλλη τα θέλω.. από τη μια εσύ και από την άλλη όλοι οι άλλοι... πώς να κρατήσεις ισορροπία;
Στεναγμός ζωής ήταν το πεζό, κακώς τα υποτιμάς! Φιλιά :)

Ανώνυμος είπε...

Ανασαιμια μου δεν σε ξεχασα!!..το δουλευω..θα σου το στειλω με μαιλ πρωτα μολις το τελειωσω να μου πεις την γνωμη σου..δεν το δημοσιευω διαφορετικα! :)...και χρονια μας Πολλα!!!!Φιλια!!!!

. είπε...

Μαριάνα ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
"Πόσες Χριστίνες δεν θέλησαν να ζήσουν την τελευταία αναλαμπή της ζωής τους!"
Σωστό!Αρκεί να είναι προετοιμασμένες και για την...προσγείωση.Μόνον έτσι, η γεύση που θα αφήσει αυτή η "τελευταία αναλαμπή", θα είναι γλυκειά.

. είπε...

Νότα,"γηράσκω αεί διδασκόμενη".
Σωστά πράττεις και το ίδιο υποθέτω θα κάνει και η... Χριστίνα από δω και πέρα!

. είπε...

Eυαγγελία μου ας κρατήσουμε λοιπόν αυτή τη φράση."...περιπλανήθηκα μαζί σου και μου φτάνει".

Ευχαριστώ!

. είπε...

Μαράκι είμαι σίγουρη εκ των προτέρων ότι θα ..."σκίσεις"!

Ανώνυμος είπε...

Δεν κλαίω για τώρα !
...αλλά κλαίω την ώρα του γυρισμού !

...εκδοχή !

Αυτά κάνει ο Άυγουστος ,με τα φεγγάρια του ,η Ιθάκη είναι μακρυά και η πορεία άγνωστη.

. είπε...

Ανώνυμος/η,
Ναι είναι μια εκδοχή κι αυτή!

'Ισως η πορεία άγνωστη
μα η "Ιθάκη" είναι πλέον πολύ κοντά...

Ευχαριστώ για το σχόλιο,μόνο που την επόμενη φορά άφησε το ονοματάκι σου αν θες.

ενας ανοητος αντρας είπε...

Σε χαιρετω
βρεθηκα εδω τυχαια
απο σελιδα σε σελιδα...
ειμαι σιγουρος
ακομα πιο πολυ
μοιαζουμε...
ολοι απο τα ιδια βασανιζομαστε
με τα ιδια ανατριχιαζουμε
τα ιδια τραγουδια ακουμε
και βουρκωνουμε
-εμεις γι'αλλου ....-
-περιπλανηθηκα μαζι σου ....-

χαρηκα
θα τα λεμε